Η Θάτσερ υπήρξε ομολογουμένως μια «μαγική» μορφή κι όχι απλά μια ταχυδακτυλουργός της πολιτικής. Ανεξάρτητα από τη στάση που κρατούσε καθένας απέναντι στις επιλογές της δεν μπορούσε παρά να της αναγνωρίσει την ξεχωριστή ηγετική ικανότητα να προγραμματίζει και να εκτελεί με συνέπεια και διοικητική στιβαρότητα τα ξεκάθαρα σχέδια της. Σε μια ιστορική περίοδο που ζητούμενο έμοιαζε να είναι η άμβλυνση των διαφορών, οδηγώντας τον πολιτικό λόγο σε μια βαρετή ομογενοποίηση, η Θάτσερ ανέδειξε αντιθέσεις και ιδεολογικές διακρίσεις καθορίζοντας την ατζέντα για τις επόμενες δεκαετίες.

Μια διαδρομή με εμμονές αλλά και ευελιξία, με παρωπίδες αλλά και όραμα. Με τον ατομισμό να συναντά τον εθνικισμό και τον κοινωνικό συντηρητισμό να διαπλέκεται με τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Με το επίκεντρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία ως μέσο προσωπικής καταξίωσης αλλά και συλλογικής ευδαιμονίας, ταυτόχρονα με την επιθετική εξωτερική πολιτική και την τάση για έναν μη ηγεμονικό Ευρωπαϊσμό των Βρυξελλών. Με τις κλασικές συντηρητικές αξίες να συναντούν καινοτόμες προσεγγίσεις.