ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ του Πρωθυπουργού λένε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει κάτι µεταξύ Βουλγαρίας και Ιταλίας. Αρα να βρεθεί µε πολιτικούς που να είναι κάτι ανάµεσα στον Μπορίσοφ και τον Μπερλουσκόνι. ∆εν είναι µια αισιόδοξη προοπτική, αν το υπάρχον πολιτικό σύστηµα ισοπεδωθεί. Φυσικά, έχει κανείς κάθε λόγο να διαµαρτύρεται για τον τρόπο µε τον οποίο ο δικοµµατισµός έχει ορίσει τις τύχες αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια. Αλλά η ολοκληρωτική διαµαρτυρία δεν είναι πάντα γόνιµη. «Η πλατεία είχε κάτι» – για να συµπληρώσει κανείς τον ∆ιονύση Σαββόπουλο – από µηδενισµό.

ΟΙ ΜΟΥΝΤΖΕΣ εικονογραφούν, πάντως, την κατάρρευση του δικοµµατισµού στις δηµοσκοπήσεις. Ηδη οι ψηφοφόροι είχαν αρχίσει να κινούνται φυγόκεντρα από τις αυτοδιοικητικές κάλπες. Οι νίκες Καµίνη και Μπουτάρη στην Αθήνα δεν ήταν κοµµατικές επιτυχίες – άσχετα αν το ΠΑΣΟΚ κινήθηκε έξυπνα. Ηταν ο θρίαµβος των αντισυστηµικών υποψηφίων. Συνέβη και στην Πελοπόννησο, µε ωφεληµένο τον όχι και τόσο φωτισµένο Πέτρο Τατούλη.

ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ όλα αυτά κάπου; ∆ηλαδή θα ενταθεί η µαζικότητα και το ποτάµι του κόσµου θα ξεχειλίσει; Θα υπάρξει «ατύχηµα» και αναταραχή; Ή θα υπερισχύσει η ραστώνη του καλοκαιριού; Ούτως ή άλλως, η εµφάνιση των «Αγανακτισµένων» προοιωνίζεται ένα µέλλον µε διαφορετικές πολιτικές συµπεριφορές. Αυτές όµως – πλην απροόπτου – θα φανούν στις προσεχείς εκλογές.

Του Δημήτρη Μητρόπουλου