Δημιουργείται έτσι η εντύπωση ότι πίσω από τις εθνικά υπερήφανες καταγγελίες των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου κρύβεται η έλλειψη εθνικής αξιοπρέπειας που μας χαρακτηρίζει.
Τη χειρότερη εικόνα δίνει με τη συμπεριφορά της η ίδια η πολιτική τάξη. Με δική της πρωτοβουλία βρέθηκε από το 2004 η Ελλάδα σε κατάσταση χαλαρού ή ασφυκτικού διεθνούς οικονομικού ελέγχου και με δική της ευθύνη διατηρούνται οι εκκρεμότητες που μας καθιστούν αναξιόπιστους και εξαρτημένους.

Είναι χαρακτηριστική η μάχη των χαρακωμάτων που δίνουν οι περισσότεροι βουλευτές για να διατηρήσουν κεκτημένα τα οποία δεν έχουν σχέση με τις οικονομικές δυνατότητες του ελληνικού Δημοσίου. Θεωρούν αυτονόητο να έχουν καθαρές αποδοχές 9.000 ευρώ το μήνα,δωρεάν πολυτελές αυτοκίνητο, 4 βοηθούς που παίρνουν 16 μισθούς ο καθένας επιβαρύνοντας τους φορολογούμενους πολίτες, ένα σωρό άλλες δαπάνες, μια φρουρά 700 αστυνομικών που έχουν διπλάσιες αποδοχές από τους συναδέλφους τους οι οποίοι δίνουν τη μάχη στις γειτονιές κατά της εγκληματικότητας, έναν εντελώς άχρηστο και εξαιρετικά δαπανηρό τηλεοπτικό σταθμό, συντάξεις 4.000-5.000 ευρώ, που δίνονται με μία μόλις τετραετή θητεία, σε περίοδο κατάρρευσης του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας, αναδρομικά για τους πρώην βουλευτές, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι συγγενείς των νυν βουλευτών, κ.λπ.

Μία δραστική μείωση των προνομίων των βουλευτών και του συστήματος που τους υποστηρίζει μπορεί κατά την άποψή μας να εξοικονομήσει στον κρατικό προϋπολογισμό πάνω από 150 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Θα δημιουργούσε επίσης θετική δυναμική για γενικευμένη δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών, εφόσον οι νομοθέτες που μας οδήγησαν στο σημερινό κατάντημα με τη συνεχή πολιτική, νομοθετική εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων και της εκλογικής τους πελατείας θα περάσουν, με το ψαλίδισμα του εισοδήματος, των συντάξεων και των ευκολιών τους, το μήνυμα της νέας εποχής.

Προκλητική αδιαφορία
Δεν είναι, βέβαια, μόνο οι νυν και οι πρώην βουλευτές που ευθύνονται για την οικονομική κατάρρευση του ελληνικού Δημοσίου, που δημιουργεί ανυπέρβλητα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Έχουμε τους δικαστικούς λειτουργούς, που εξασφάλισαν από την κυβέρνηση Καραμανλή εξωφρενικές αυξήσεις και αναδρομικά όταν ήταν φανερή η οικονομική αδυναμία του ελληνικού Δημοσίου. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε τα «ρετιρέ» των ΔΕΚΟ, που βάζουν εμπόδια σε οποιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας και υπερασπίζονται συνταξιοδοτικά προνόμια που επιβαρύνουν με δισεκατομμύρια ευρώ, σε ετήσια βάση, τον κρατικό προϋπολογισμό. Ανάλογη ανευθυνότητα επιδεικνύουν η γραφειοκρατία του ΕΣΥ, που έχει στείλει το φανερό και το κρυφό κόστος λειτουργίας ενός τόσο προβληματικού συστήματος στα ύψη, οι διοικήσεις των κρατικών πανεπιστημίων, που έχουν μετατραπεί σε παραγωγούς προκλητικών ελλειμμάτων σε συνθήκες εκπαιδευτικής αποσύνθεσης, κ.λπ.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς μπορεί να στραφεί η συντεχνία των συντεχνιών, που είναι οι πολιτικοί μας, εναντίον των άλλων ισχυρών συντεχνιών που νέμονται τη δημόσια διοίκηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας, στέλνοντας το λογαριασμό στους φορολογούμενους πολίτες και στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Εάν,πάντως, υπήρχε στοιχειώδης εθνική αξιοπρέπεια, όλοι θα συμμετείχαν σε μια σοβαρή προσπάθεια περικοπής αποδοχών, συντάξεων και δαπανών, προκειμένου να εξασφαλιστούν τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα επιτρέψουν το σταδιακό περιορισμό του δημόσιου χρέους καιτης εξάρτησης που συνδέεται με αυτό.

Του Γιώργου Κύρτσου
ΠΗΓΗ: CTIYPRESS
http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=81723