Πως η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, το ακούσαμε για πρώτη φορά πριν από τριάντα περίπου χρόνια από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σήμερα η άποψη αυτή έχει αποκρυσταλλωθεί στη συνείδηση των απανταχού Ελλήνων. Στην άποψη δε αυτή του απέραντου φρενοκομείου, ενσωματώνεται η επικρατούσα αντίληψη της γενικευμένης διαφθοράς, της χωρίς καν προσχήματα κλοπής του δημόσιου πλούτου, της απόλυτης απαξίωσης κάθε έννοιας δικαίου, ήθους, σεβασμού των θεσμών.

Στην καθομιλουμένη, η λέξη φρενοκομείο αντικαθίσταται από άλλη λιγότερο εύηχη, πλην ευρύτατης χρήσης, λέξη…

Σημασία έχει ότι ο πολίτης δεν υπολογίζει το κράτος, ανταποκρίνεται στις όποιες υποχρεώσεις του, περισσότερο υπό το φόβο πως μπορεί να ανακαλυφθεί η τυχόν –μικρή ή μεγάλη- παρανομία του ή επειδή δεν μπορεί να κρυφθεί, δεν υπολήπτεται ούτε τους πολιτικούς άρχοντες ούτε τους δημοσίους λειτουργούς, ούτε τους θεσμούς που υποτίθεται πως αυτοί υπηρετούν. Αδίκως; Μάλλον όχι. Ευθύνεται πρωτίστως το ίδιο το κράτος, διότι με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρεται και αντιμετωπίζει τους πολίτες, οι οποίοι όχι μόνον για να επιβιώσουν αλλά πολλές φορές και από προσωπική ιδιοτέλεια, εκπαιδεύτηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια να λειτουργούν σ’ αυτό το μοντέλο. Αν θέλουμε να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, η αλήθεια είναι, κι ας μας πειράζει, ότι όλοι έχουμε συμβάλλει, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, στη συντήρηση του μοντέλου. Με την ψήφο μας, την ανοχή μας, την αφέλειά μας, την αδιαφορία μας.

Η κρίση όμως έφερε τα πάνω – κάτω. Αίφνης, μας απασχολούν πολύ, ακόμη και τα πιο μικρά. Μας εξοργίζουν συμπεριφορές και πρόσωπα που πριν τα προσπερνούσαμε. Επιβεβαιώνεται καθημερινά πως η χώρα είναι φρενοκομείο. Το κράτος έχει διαλυθεί. Τα έργα και οι πράξεις της κυβέρνησης, ερμηνεύονται ως εκδίκηση και τιμωρία και όχι ως επίπονα μεν αλλά άκρως αναγκαία, μπας και κάποτε αρχίσουν να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά. Δυστυχώς ακόμη και για όποιον έχει την ελάχιστη πρόθεση να «υπερασπισθεί» τις αλλαγές, αυτό το ίδιο το κράτος έρχεται να αφαιρέσει τα επιχειρήματα.

Ουρές αγωνιούντων ανθρώπων στη ΔΕΗ, ουρές για ένα τσουβάλι πατάτες, φορολογικός ισοπεδωτικός βομβαρδισμός αδιακρίτως σε καθημερινή βάση, απόλυτος παραλογισμός και μέτρα που οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Ο υπουργός καλεί τους πολίτες να επιστρέψουν τα χρήματα στη χώρα και στις τράπεζες. Την επομένη, η εφορία μπαίνει στις καταθέσεις και θα μπει και στις τραπεζικές θυρίδες να σηκώνει ότι ποσό θέλει εάν υπάρχουν οφειλές προς το δημόσιο. Θεωρητικά, το κράτος οφείλει να εισπράξει τις οφειλές αυτές. Ελα όμως που δεν εισέπραξε ποτέ τα χρωστούμενα από τους μεγαλοοφειλέτες. Αν το είχε κάνει, οι αντιδράσεις θα ήταν και λιγότερες και διαφορετικές.

Το κράτος βγάζει κάθε μέρα και μια νέα εγκύκλιο για το χαράτσι της ΔΕΗ.

Πληρώνεις το ρεύμα αλλά δεν πληρώνεις το χαράτσι, η οφειλή πηγαίνει στην εφορία κι η εφορία στην τράπεζα και στο λογαριασμό σου και ούτω καθεξής.

Ποιό είναι το πρώτο που θα σκεφτεί όποιος ακόμη διατηρεί χρήματα σε τραπεζικό λογαριασμό; Να τα σηκώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι θα σκεφτεί οποιοσδήποτε αγόρασε κάποτε έστω και μια γκαρσονιέρα, για εκμετάλλευση ή για ιδιόχρηση στα γεράματά του; Οτι πρέπει να την ξαναπληρώσει και βλαστημάει νυχθημερόν την ώρα και τη στιγμή. Οποιος δεν έχει τίποτα, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ολοι οι άλλοι, ζουν με την αγωνία αν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να είναι συνεπείς. Εκπλήσσει η τόση φαντασία των υπουργών όταν πρέπει να πάρουν νέα μέτρα, να βάλουν νέους φόρους, να εισπράξουν και εκ των μη εχόντων.

Παρ’ όλα αυτά η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, έχει αποφασίσει πως θέλει το ευρώ, θέλει να παραμείνει στη Ευρώπη και παρά την οργή και την αγανάκτηση, στην πραγματικότητα στηρίζει την προσπάθεια που καταβάλλεται. Αλλιώς ο καθένας μας θα κυκλοφορούσε και με μια μολότοφ στην τσέπη.

Ο λαός μας έχει αποδείξει πως και φτώχεια μπορεί να αντέξει και να προσαρμοστεί και να υποστεί επώδυνες θυσίες. Αλλά, εφόσον υπάρχει λόγος κι έχοντας μια προοπτική και μια ελπίδα. Οτι παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Έχει αντέξει καταστροφές και δεινά πολλά αλλά έχοντας ένα όραμα: Πάνω στα χαλάσματα να οικοδομήσει, να δημιουργήσει να βάλει καινούργια θεμέλια για το μέλλον του.

Σε τι διαφέρει η σημερινή κρίση από τις καταστροφές άλλων εποχών; Στην αμφισβήτηση των προθέσεων, στην ανυποληψία των πολιτικών προσώπων και κομμάτων, στην βαθύτατη έλλειψη εμπιστοσύνης και την απόλυτη καχυποψία πως ακόμη και πίσω από «σωστές» φαινομενικά αποφάσεις κρύβεται μια μεγάλη κομπίνα, μια σίγουρη λαμογιά, κάποιο «δωράκι» προς ημετέρους. Ακόμη και τώρα που η βουλή αποφασίζει να κατακρεουργήσει μισθούς, συντάξεις, κοινωνική πρόνοια και άλλα κατακτημένα με αγώνες και κόπο, ακόμη και τώρα ακούγονται ψίθυροι για φωτογραφικές τροπολογίες που καταθέτουν βουλευτές στα προς ψήφιση νομοσχέδια.

Ο λαός λέει ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Και δεν εμπιστεύεται κανέναν και τίποτα εκτός κι αν είναι κάτι πολύ οδυνηρό για τους πολίτες, δεν πιστεύει ούτε τις προθέσεις, ούτε τις διαβεβαιώσεις. Εξήγηση υπάρχει. Είναι επειδή την τελευταία δεκαετία, «το κράτος επανιδρύθηκε», «το μαχαίρι έφτασε πολλές φορές στο κόκκαλο» «λεφτά υπήρχαν» «έριξαν άπλετο φως σε όλες τι σκοτεινές υποθέσεις» «κυνηγήθηκε αμείλικτα η φοροδιαφυγή και οι φοροφυγάδες» «τιμωρήθηκαν υποδειγματικά οι ένοχοι» «δεν συγκαλύφθηκε κανένα σκάνδαλο», «όποιος είχε στοιχεία τα προσκόμισε στον εισαγγελέα», «προστατεύθηκε ο πολίτης» και εσχάτως «σώθηκε η πατρίδα».

Αν έχουμε μια ελπίδα αυτή βρίσκεται και στο χέρι μας. Αλλά πρέπει να το θέλουμε όλοι το ίδιο. Να το αποφασίσουμε κι εμείς και οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι. Αν δεν είναι κοινή και αδιάρρηκτη αυτή η απόφαση, αυτός ο ιδιότυπος κοινωνικοπολιτικός πόλεμος θα συνεχίζεται μέχρι τελικής εξοντώσεως. Και σίγουρα ο τόπος δεν θα δει καλύτερες μέρες. Τώρα είναι η στιγμή και δεν παίρνει αναβολές.

Με τις υγείες μας και στις κάλπες…

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=181964