.png "English"){kind=small}
Όσο η συζήτηση για τη δημοσιονομική προσαρμογή
περιστρέφεται γύρω από τη συνεχή μείωση μισθών και συντάξεων, τόσο εντείνεται
και η αντιπαράθεση για την ανάγκη η μη, άμεσων απολύσεων στο δημόσιο τομέα.
Ακόμα όμως κι αυτή η αντιπαραβολή επιχειρημάτων θυμίζει μέρος των παθογενειών
του παρελθόντος με εμμονές, ιδεοληψίες και ακραίες, ανεδαφικές τοποθετήσεις
από όλες τις πλευρές.Από τη μια όσοι με σθένος αντιδρούν σε οποιαδήποτε αξιολόγηση, ανασχεδιασμό οργανογράμματος και εξεύρεση λύσεων για την προώθηση προς την ελεύθερη αγορά, αποδεδειγμένα αναποτελεσματικών δημοσίων υπαλλήλων, κι από την άλλη μια προκρούστεια λογική που επιχειρεί να φορτώσει στους εργαζομένους, ακόμα κι αν αυτοί αποτελούν γρανάζι του πελατειακού συστήματος, όλα τα βάρη για το ρουσφετολογικό «πανηγύρι» που έστησε το πολιτικό προσωπικό.
Δυο χρόνια πριν, όταν το κεφάλαιο περιορισμός
του δημοσίου τομέα άνοιξε για τα καλά, είχαμε προτείνει τη χρήση της
εργασιακής εφεδρείας με πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο και διαδικασίες, ώστε να
υπάρξει εξορθολογισμός στις κρατικές δομές. «"Ρετιρέ" των ΔΕΚΟ και απολύσεις».
Η πρόταση στηρίζονταν σε αυτά που ακόμα και σήμερα αποφεύγουμε να κάνουμε,
αναμασώντας ιδέες για πρόωρη συνταξιοδότηση!
Δυόμισι χρόνια μνημονιακής πορείας και ακόμα
αναζητείται φόρμουλα για την αξιολόγηση των δομών και των υπαλλήλων του
δημοσίου (λίγο outsourcing τεχνογνωσίας δεν θα έβλαπτε!), το σχεδιασμό ενός νέου οργανογράμματος και τον καθορισμό των απαραίτητων υπαλλήλων ανά
υπηρεσία. Τα επόμενα λογικά βήματα θα ήταν η μετάταξη όσων πλεονάζουν σε
υπηρεσίες με ελλιπή στελέχωση με ταυτόχρονη επανεκπαίδευση όσων
αδυνατούν να ανταποκριθούν άμεσα στα νέα τους καθήκοντα.
Λέγαμε από τότε ότι η πιο δίκαιη διαχείριση για
όσους, ακόμα και μετά από αυτές τις διαδικασίες, δεν μπορούν να απορροφηθούν,
θα ήταν η τοποθέτηση τους σε εφεδρεία με προγραμματισμό προώθησης στην αγορά
ανάλογα με το ρυθμό ανάπτυξης που θα επιτευχθεί τα επόμενα χρόνια. Αντ’ αυτού,
η ιδέα ταλαιπωρήθηκε μέσα από ισορροπιστικά μονοπάτια που στο τέλος την
ευτέλησαν στα μάτια της Τρόικας.
Το δημόσιο έχει ανάγκη από ένα συνολικό πλάνο για
την αναγκαιότητα των λειτουργιών του, τους στόχους και τα μέσα με τα οποία θα
τους επιτύχει. Η διαδρομή είναι απλή, αλλά δύσκολη όταν εμπλέκονται συνδικαλιστικά
και μικροκομματικά συμφέροντα. Αξιολόγηση, ανασχεδιασμός, αποφυγή της
μάστιγας των συμβασιούχων. Πρόθεση και επιμονή χρειάζεται!
Υ.Γ. Συχνά προβάλλεται ο αριθμός των δημοσίων
υπαλλήλων ως ποσοστό του ενεργού εργατικά πληθυσμού ως ένδειξη μη απόκλισης της
Ελλάδας από τον μέσο όρο της Ε.Ε. Πέρα από τα παιχνίδια με τους αριθμούς
(κάποιοι δεν προσμετρούν τις ΔΕΚΟ (ακόμα κι αν κάποιες έχουν αποκρατικοποιηθεί
εσχάτως και τους ΟΤΑ (που επιδοτούνται από το κράτος), η κυριότερη διαστρέβλωση
προέρχεται από το ότι οι συγκρίσεις οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τους την παραγωγικότητα
κάθε χώρας.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια