Η συμμετοχή στο χθεσινό συλλαλητήριο, που αντιπαρατέθηκε στο υπό διαμόρφωση νέο πακέτο μέτρων, ήταν μεγάλη και το «κλείσιμο» της συγκέντρωσης, με τον παραδοσιακό πετροπόλεμο των κουκουλοφόρων εναντίον δακρυγόνων, δεν μπόρεσε να υποβιβάσει τις εντυπώσεις.

Όμως το θέμα δεν είναι εκεί. Δηλαδή ήταν αναμενόμενες τόσο η μεγάλη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, που πιστοποιεί την κοινωνική αντίθεση εν όψει ενός τόσο σκληρού πακέτου μέτρων λιτότητας, όσο και η εκτροπή, που επιβεβαιώνει την εδραίωση των φαινομένων βίας σε μια κοινωνία που δεν ασχολήθηκε έως τώρα σοβαρά με αυτά.

Το ουσιαστικό θέμα, όμως, βρίσκεται τις σκέψεις που γεννά η μαζική αυτή αντίδραση, η οποία δεν είναι ιδιαίτερο προνόμιο μόνο της Ελλάδας, αλλά αναπτύσσεται σε όσες ευρωπαϊκές χώρες βλέπουν τη λιτότητα να εγκαθίσταται μονίμως, εκεί που όλοι πίστευαν ότι θα είχε διαχρονική θέση η κοινή ευρωπαϊκή ανάπτυξη και ευημερία.

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Ευρωζώνη, με αφετηρία την Ελλάδα, έγινε εμφανές ότι για το πού θα κατευθυνθεί η Ευρώπη, αναζητώντας λύσεις, συγκρούονταν δύο σχολές πολιτικής και οικονομικής σκέψης: Η μία που πρεσβεύει την τροφοδότηση της ανάπτυξης, μέσω της διατήρησης των κρατικών δαπανών σε υψηλά επίπεδα, τα οποία θα μπορούσαν να προσφέρουν απασχόληση, απομακρύνοντας τον κίνδυνο της ύφεσης, και η άλλη που θεωρεί ότι την ευημερία μπορούν να την εξασφαλίσουν οι απολύτως ελεύθερες αγορές, οι οποίες μπορούν να καθορίζουν μέσω μηχανισμών αυτορρύθμισης τα επίπεδα απασχόλησης, αμοιβών και τιμών και να συντηρούν την ανάπτυξη.

Τρία χρόνια μετά την πυροδότηση των αλυσιδωτών εκρήξεων της κρίσης στην Ευρωζώνη, όλες οι αποφάσεις έχουν ληφθεί με γνώμονα το πώς θα αντιδράσουν οι αγορές, οι οποίες όμως εκβιάζουν τις εξελίξεις, χωρίς να σηκώνουν λευκή σημαία ανακωχής σε μια μάχη που αισθάνονται ότι κερδίζουν. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι καλύτερα και στο αντίπερα στρατόπεδο.

Οι υποστηρικτές της ύπαρξης μεγάλου κράτους δεν έχουν να αντιπαραθέσουν ουδεμία ουσιαστική εναλλακτική πρόταση, καθώς το μόνο που κάνουν είναι να δείχνουν τις πληγές που επέφερε η ελεύθερη αγορά, αλλά δεν διαθέτουν πειστικές απαντήσεις για το πώς θα χρηματοδοτήσουν ανάπτυξη με χρήματα που δεν υπάρχουν.

Τις αγορές πολλοί εμίσησαν, αλλά το χρήμα που φέρνουν ουδείς. Βρίσκεται εκτός πραγματικότητας όποιος δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι, εδώ και πολλά χρόνια, η Ευρώπη και γενικότερα ο δυτικός κόσμος ζει με δανεικά από τον αναπτυσσόμενο κόσμο, που μεγαλώνει έχοντας πάρει την παραγωγή από τα χέρια του δυτικού κόσμου.

Τα συνθήματα που ακούστηκαν χθες στη συγκέντρωση, σαφώς έχουν λόγο ύπαρξης στις συνθήκες που βιώνουμε με 1.200.000 ανέργους, όμως και οι άνεργοι και όλοι στην Ευρώπη αναμένουμε κάτι περισσότερο από συνθήματα.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2239086