Εάν θέλει να προβεί κανείς σε μια ειλικρινή κοινωνική καταγραφή, θα διαπιστώσει φαινόμενα περίεργα. Υπάρχουν, πυκνώνουν μάλιστα, οι εκδηλώσεις έντασης και διαμαρτυρίας σε πολλούς κλάδους. Δεν έχουν όμως λάβει (ακόμα τουλάχιστον) τον χαρακτήρα οργής και αγανάκτησης. Δεν έχουμε ακόμα μαζικά, μετωπικά, οργανωμένα κινήματα διαμαρτυρίας.

Σ’ αυτή την επιδίωξη απέτυχαν, έως τώρα, οι κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Αραγε, θα έχουμε την ίδια γνωστή εξέλιξη, των εντάσεων κομματισμού, όπως στα προηγούμενα μέτρα και χρόνια;

Ας τα πιάσουμε λίγο από την αρχή. Θα έλεγε κανείς ότι ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, τάξεις, βρίσκονται σε αναστάτωση και αναβρασμό. Δικαστές σε διαρκή απεργία από τα μέσα Σεπτεμβρίου έως τα μέσα Νοεμβρίου. Καταλήψεις 100 και πλέον Λυκείων και ατμόσφαιρα μεγάλων δυσκολιών σε πολλά ΑΕΙ, διαρκείς απεργίες. Πολλοί χώροι του Δημοσίου σε ανασφάλεια και αγωνία από τις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ, από τις νέες περικοπές έως τις απολύσεις και τις χιλιάδες διαθεσιμότητες. Χειρότερα τα πράγματα στον ιδιωτικό τομέα, με την ανεργία να καλπάζει, τους φόρους να αυξάνονται και τις νέες περικοπές αμοιβών να έρχονται.

Θα έλεγε κανείς «μια χώρα στο πόδι», στα όρια της επικείμενης κοινωνικής αγανάκτησης και έκρηξης. Κι όμως, τα πράγματα μάλλον είναι οριακά, με την έννοια ότι δεν ξεπερνούν ένα συγκεκριμένο όριο φραγμού και ομαδικής αυτοσυγκράτησης.

Καμιά πανελλήνια απεργία δεν συντάραξε τον τόπο και την Αθήνα, φαινόμενα μαζικής αγανάκτησης όπως παλιότερα τα διάφορα (βραχύβια) κινήματα, δεν υπάρχουν. Ούτε οι «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα ή έξω από τη Βουλή υπάρχουν πια. Σταμάτησαν -και καλώς- οι διαμαρτυρίες αποδοκιμασίας εναντίον πολιτικών.

Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν μεγαλύτεροι, κοινωνικοί και δημοκρατικοί κίνδυνοι στον τόπο, εξαιτίας της δράσης της «Χρυσής Αυγής» ή των κουκουλοφόρων, τους οποίους αποδοκίμασαν -για πρώτη φορά- πολλές ομάδες διαδηλωτών. Όχι μόνο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, τα μικτά, τα περίεργα; Αραγε, δεν θα πυροδοτηθούν νέες εκρήξεις με τα νέα, άδικα σκληρά μέτρα περικοπών;

Δύσκολο να απαντήσει κανείς. Φαίνεται ότι έχει αρχίσει να λειτουργεί ως αντίβαρο η ελπίδα, που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες κινήσεις, προσπάθειες και επιτυχίες της κυβέρνησης Σαμαρά και του ίδιου προσωπικά. Οι προσδοκίες για εθνική ανάταση, διέξοδο σιγά σιγά από την κρίση.

ΠΗΓΗ: ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=71339