Αναφέρθηκε, παραπέμποντας εμμέσως και στις πρόσφατες περιπτώσεις Τομπούλογλου και Λιάπη, στην αντιμετώπιση περιστατικών διαφθοράς από τη Δικαιοσύνη, λέγοντας:

«Αποδείξαμε ότι χτυπάμε τη διαφθορά παντού. Σήμερα όλο και περισσότεροι - και επώνυμοι μάλιστα - αντιμετωπίζουν τη Δικαιοσύνη σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια της μεταπολίτευσης μαζί. Κι αυτό θα συνεχιστεί…»

Είναι πασιφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συνδυάσει τη μετάλλαξη σε ένα κόμμα εξουσίας λειαίνοντας το λόγο του, θολώνοντας διαχρονικές θέσεις του ή εξοβελίζοντας επικοινωνιακά άλλες, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί ως κινητήριο στελεχιακό μοχλό τις ίδιες προσωπικότητες που επί δεκαετίες εξέφραζαν ριζοσπαστικές αριστερές θέσεις σε θέματα οικονομίας, άμυνας, ασφάλειας και κοινωνικών αναφορών.

Όση ανανέωση χρειάζεται το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης, από την πλευρά αυτών που άσκησαν την εξουσία, ακόμα περισσότερη χρειάζεται και η αριστερά που φιλοδοξεί να εκφράσει ευρύτερα στρώματα από τους αντιεξουσιαστές και τις περιθωριακές ομάδες διαφόρων... δραστηριοτήτων στους όποιους τόσα χρόνια απευθυνόταν.

Αποδεικνύεται όμως πρακτικά (από τη σύσταση των οργάνων και το μέγεθος του αριθμού των μελών που αντικατοπτρίζουν το στενό διαχρονικό πυρήνα του κόμματος) ότι αντί το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ να ανανεωθεί τόσο όσο επιτάσσει ο νέος ρόλος και ο υποτιθέμενος διαφοροποιημένος λόγος του, γίνεται μια προσπάθεια να προσαρμοστούν τα υπάρχοντα πρόσωπα στις νέες απαιτήσεις με τραγελαφικά και κυρίως άκρως επικίνδυνα αποτελέσματα.

Εκτός κι αν θεωρεί κανείς ως μπόλιασμα την ενεργοποίηση κάποιων κρατικοδίαιτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, περιώνυμων συνδικαλιστών και ορισμένων οπορτουνιστών που αλλάζουν με ευκολία κόμματα αρκεί να εξασφαλίσουν μια κοινοβουλευτική θέση ή έστω ένα μικρό μερίδιο εξουσίας στην τοπική αυτοδιοίκηση, ως την απόλυτη στελεχιακή ενδυνάμωση και την κοινωνική αναβάπτιση ενός μικρού κόμματος που η ίδια η κεντροαριστερά κοινωνική πλειοψηφία περιέγραφε επί δεκαετίες ως ρετάλι!

Σε αυτή την εμφανή αντίθεση έρχεται να προστεθεί η εσωτερική αντίφαση, ακόμα κι αυτού του μικρού σταθερού κονκλαβίου, που εκτείνεται από την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας έως τη διπλωματική υπόσταση της. Ο διχασμός είναι δομικός και δεν έχει να κάνει με επιμέρους πολιτικές ή τις προτεραιότητες στη χρήση κάποιων εργαλείων. Αφορά την ουσία του προσανατολισμού της χώρας και των διεκδικήσεων της στη διεθνή σκακιέρα.

Αν κάποιοι απορούν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει δημοσκοπικά τα κοινωνικά προβλήματα και τη θυμική ένταση των πολιτών, ας αναζητήσουν την απάντηση όχι μόνο σε αυτές καθαυτές τις θέσεις και τις προτάσεις του κόμματος, που εξαντλούνται στην καταγραφή των καταστάσεων και την αφελή επαναστατική προσέγγιση τους, αλλά και στην εγγενή αδυναμία του υπάρχοντος στελεχιακού δυναμικού του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και τις προκλήσεις των καιρών. Παρωχημένες ιδέες υπηρετούνται από ακόμα πιο παρωχημένα πολιτικά υποκείμενα!

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Κάποιες πολιτικές εξελίξεις περνούν σχεδόν απαρατήρητες επειδή ο πήχης των προσδοκιών είχε τοποθετηθεί, από την παραφιλολογία, πολύ χαμηλά. Άλλες υποβαθμίζονται γιατί δεν κατανοούμε πλήρως τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις τους. Υπάρχουν κι αυτές που αποτελούν «σιωπηρές» πολιτικές νίκες ακόμα κι αν με την πρώτη παρορμητική ματιά φαντάζουν ως ήττες! Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε τα απόλυτα παραδείγματα και των τριών περιπτώσεων.

Σε έναν αντιπολιτευτικό ανταγωνισμό καταστροφολογίας το ζήτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας πήρε διαστάσεις φλογοβόλου δράκου που ερχόταν να αφανίσει την περιουσία του μέσου νοικοκυριού! Τη στιγμή μάλιστα που ούτε οι ίδιες οι τράπεζες δεν απαιτούσαν μια τέτοια κίνηση που θα οδηγούσε στην μετατροπή τους σε «χωματερή» απούλητων ακινήτων σε μαζική καταγραφή ζημιών.

Όταν η τελική ρύθμιση ήρθε να καλύψει το 90% των περιπτώσεων, αφήνοντας στη... «μήνη» της κυβέρνησης αποκλειστικά όσους εκμεταλλεύονταν συστηματικά τις ευεργετικές ρυθμίσεις ενώ διαθέτουν τη σχετική δυνατότητα αποπληρωμής, θέτοντας ταυτόχρονα και όρια για το επίπεδο των δόσεων που διευκολύνουν μεγάλο μέρος συμπολιτών μας, οι αντιδράσεις υπήρξαν απείρως χλιαρότερες! Η διάψευση του υποτιθέμενου Αρμαγεδδώνα έστειλε πολύ γρήγορα το θέμα σχεδόν στα αζήτητα της πολιτικής αντιπαράθεσης και της μιντιακής προβολής, υποτιμώντας μια ουσιαστική πολιτική και κοινωνική νίκη.

Η εξέλιξη σχετικά με τα ΕΑΣ υποβαθμίστηκε γιατί οι περισσότεροι έμειναν από... καύσιμα μετά τον αρχικό οίστρο της πατριδοκαπηλίας και μικρόψυχα απέφυγαν να αποδεχτούν τη διαπραγματευτική επιτυχία που δίνει το χρονικό περιθώριο της εξυγίανσης και της εξαγωγικής ανάπτυξης μιας στρατηγικής βιομηχανικής δραστηριότητας. Όπως άλλωστε και η σταθεροποίηση του ΦΠΑ στη εστίαση στο 13%, ως πρώτο επιτυχημένο δείγμα φορολογικής μείωσης, που αποτελέσει οδηγό για ανάλογες πρωτοβουλίες και σε άλλους τομείς.

Ήρθε και το επιστέγασμα της ψήφισης του νέου φόρου ακινήτων (αυτού που στο 15% της περσινής μείωσης προσθέτει άλλη μια ισόποση μεσοσταθμική μείωση και που ο Σαμαράς ανακοίνωσε ότι σύντομα θα περάσει στους δήμους αλλάζοντας οριστικά την αντίληψη για τη φορολόγηση της περιουσίας και την ανταποδοτικότητα της).

Η κοινοβουλευτική αναταραχή που προκάλεσε πέρασε από την αποκλειστική υπεράσπιση της αγροτικής γης στην πάγια αντιπολιτευτική ρητορική περί μείωσης της φοροδιαφυγής (προστέθηκαν και οι έλεγχοι των offshore και των καταθέσεων στο εξωτερικό) έως την απώλεια μιας ψήφου από την κυβερνητική πλειοψηφία. Βέβαια κανείς δεν μίλησε για το προφανές της ισονομίας που θα επέβαλλε ίδιο φόρο σε διαφορετικά είδη ακινήτων ίσης εμπορικής αξίας, ούτε για το ότι ακόμα κι αν η φοροδιαφυγή μειωνόταν σε βάθος χρόνου (υπάρχουν φυσικά κι αυτοί που πιστεύουν στα στιγμιαία θαύματα!) στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο τα κρατικά έσοδα θα αυξάνονταν το πολύ 4-5 δις ευρώ, ούτε καν για το ότι οι αναφορές σε πακτωλό δις που θα εισέλθουν στη χώρα από τις παρατυπίες των offshore και των λογαριασμών σε ξένες τράπεζες, στηρίζονται στην αφελή προϋπόθεση ότι κάθε σχετική δραστηριότητα είναι και ολίγον έκνομη (πέρα από το ότι αυτά τα έσοδα δεν είναι ετήσια αλλά άπαξ).

Οι κήρυκες της εθνικής αυτοδιάλυσης στο όνομα ενός επιτηδευμένου αυτιστικού τσαμπουκά ονειρεύονται υποτιθέμενες ήττες ως αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Είναι όμως πολύ πιθανό αυτά τα ευφάνταστα σενάρια να μετατραπούν ταχύτατα σε νικηφόρες διαδρομές όταν η συνέπεια στον τελικό στόχο και η στρατηγική διαχείριση ξεπερνούν τη θυμική αντίδραση. Δεν αργεί η στιγμή που η εθνική συζήτηση θα επικεντρωθεί αποκλειστικά σε ζητήματα (όπως η ανεργία κι η ανάπτυξη) όπου δεν αρκούν οι εθιμοτυπικές κραυγές. Τότε οι νίκες θα είναι αδιαμφισβήτητες και ο συναισθηματικός οπορτουνισμός ανίκανος να σταθεί στην πραγματική μάχη των ιδεών και των αξιών.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Η δημόσια συζήτηση των τελευταίων εβδομάδων σχετικά με τη φορολόγηση κάλυψε όλη τη γκάμα των προσεγγίσεων. Από τις πιο αναρχοφιλελεύθερες περί μηδενικής φορολόγησης της περιουσίας έως τις πιο «προλεταριακές» για επιβάρυνση της συνολικής περιουσίας (ακίνητα, καταθέσεις, ομόλογα, έργα τέχνης κλπ). Στο ενδιάμεσο η μάχη εκτυλίχθηκε ανάμεσα στο εύρος της συνεισφοράς των αγροτικών ακινήτων, στην ανταποδοτικότητα του φόρου και στις συγκρίσεις με αντίστοιχα μέτρα στον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως στην Ε.Ε. Χρειάζεται τελικά ένας φόρος κατοχής κι αν ναι, πως καθορίζεται το ύψος του;

Ο φόρος κατοχής ακινήτου είναι μια διαδεδομένη επιλογή με παραλλαγές που περιλαμβάνουν εξαιρέσεις για την πρώτη κατοικία ή όσους έχουν επιδοτούμενο δάνειο, ειδική πρόβλεψη για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες αλλά και συντελεστές που συχνά είναι πολύ υψηλότεροι των εγχώριων. Η πραγματική επιβάρυνση κρίνεται τόσο με το ποσοστό του φόρου επί του ΑΕΠ (με το 1,4% είμαστε ξεκάθαρα κάτω από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο) αλλά και με το ποσοστό επί της αξίας της περιουσίας. Με την εμπορική αξία της συνολικής ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα να εκτιμάται πλέον στα 800 δις ευρώ, ο φόρος αγγίζει το 3 τοις χιλίοις (με άλλους εταίρους μας να κινούνται στο 4-7 τοις χιλίοις).

Ακόμα κι αν είχε προχωρήσει η σύσταση μιας μόνιμης επιτροπής στην ΤτΕ για τον ετήσιο καθορισμό των εμπορικών αξιών (που θα έφερνε μειώσεις σε ακριβές περιοχές αλλά κι αυξήσεις στις πολύ φθηνές και σε εκτός σχεδίου ακίνητα) η φορολόγηση θα υπολογιζόταν πάνω στα προαναφερθέντα 800 δις. Οπότε μπορεί να υπήρχε μια ανακατανομή, πιθανότατα δικαιότερη για τα περισσότερα αστικά ακίνητα, αλλά θα προέκυπταν και επιβαρύνσεις για ιδιοκτήτες σε αγροτικά και χαμηλών αξιών αστικά μέρη.

Η ιδιαιτερότητα μας εδράζεται στο ότι είχαμε υψηλότατο φόρο μεταβίβασης, η διασπορά κατοχής των ακινήτων έχει δομικές διαφορές με αρκετές χώρες (τεράστιο ποσοστό ιδιοκατοίκησης, μικρο-ιδιοκτησία, περιορισμένη επενδυτική συμπεριφορά) και δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα των φόρων που να σχετίζεται με υπηρεσίες προσφερόμενες στον ιδιοκτήτη.

Το πρώτο ξεπερνιέται με την ανακοίνωση της μείωσης του σχετικού φόρου στο 3%. Όσον αφορά το θέμα της διασποράς το ζητούμενο είναι κατά πόσο αποτελεί δικαιότερο τρόπο φορολόγησης αυτή να γίνεται επί της συνολικής ακίνητης περιουσίας και με κοινούς συντελεστές για κάθε είδος ακινήτου. Κάπου εδώ έρχεται το θέμα της ανταποδοτικότητας να διαμορφώσει την απάντηση στο παραπάνω θέμα.

Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στα περί αυτοτελούς φορολόγησης κάθε ακινήτου, στη λογική ότι ο μεγάλος κατακερματισμός της ιδιοκτησίας οδηγεί σε υπερβολική επιβάρυνση την πρώτη κατοικία σε σχέση πχ με τους κατόχους εμπορικών ακινήτων ή μεγάλων αξιοποιήσιμων εκτάσεων (κάτι που το ΦΑΠ για τους κατόχους ακινήτων αξίας άνω των 300χιλ ευρώ προσπάθησε να ισορροπήσει). Η επισήμανση Σαμαρά ότι ο φόρος ακινήτων θα περάσει στους δήμους λύνει σε μεγάλο βαθμό το γόρδιο δεσμών αυτών των παρατηρήσεων κι αναδεικνύει τη χρησιμότητα της ανά ακίνητο φορολόγησης σε μια τέτοια περίπτωση.

Αντικαθιστώντας την κρατική επιχορήγηση προς την τοπική αυτοδιοίκηση με τα έσοδα από την φορολόγηση των ακινήτων, η οποία θα έπρεπε να αναλάβει και την είσπραξη τους, μεταφέρει στους δήμους την ευθύνη για το ύψος του φόρου και την ανταποδοτικότητα του σε υπηρεσίες που στην ουσία βελτιώνουν την αξία τους. Το αποτέλεσμα θα είναι θετικό σε πολλαπλά επίπεδα.

Οι τοπικοί άρχοντες θα αναγκάζονται μακριά από λαϊκισμούς να καθορίσουν έναν φόρο που θα αντικατοπτρίζει τη σύσταση των ακινήτων που υπάρχουν στην περιοχή τους (αποφεύγοντας ανούσιες συγκρούσεις ανάμεσα σε αστικά και αγροτικά ακίνητα). Θα είναι επίσης υποχρεωμένοι να αποδεικνύουν συνεχώς ότι το επίπεδο του φόρου που θα επιλέξουν να επιβάλλουν ανταποκρίνεται στις υπηρεσίες που προσφέρουν, αυτοελεγχόμενοι όσον αφορά τις προτεραιότητες, το κόστος και γενικά τη διαχείριση τους.

Από την άλλη, οι πολίτες θα έχουν την άνεση να κρίνουν διαρκώς την ανταποδοτικότητα του φόρου και την ικανότητα όσων υπηρετούν την αυτοδιοίκηση να είναι αποδοτικοί και ρεαλιστικοί στους στόχους τους.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ - Κάτι η ενίσχυση της Frontex, κάτι η ιστορική συμφωνία για την επανεισδοχή (σημαντική ελληνική επιτυχία) αποδεικνύεται ότι η Ε.Ε. δεν μπορεί παρά να αποτελεί το μόνο ασφαλές πεδίο για ρεαλιστικές λύσεις. Διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ...

Η Τουρκία και η Ευρωπαϊκή 'Ενωση υπέγραψαν σήμερα συμφωνία επανεισδοχής των λαθρομεταναστών που εισέρχονται στην Ευρώπη μέσω του τουρκικού εδάφους, η οποία θα επιτρέψει την άρση, το 2017, της υποχρέωσης για βίζα που έχουν επιβάλει οι Βρυξέλλες στους τούρκους υπηκόους.

Η τουρκική κυβέρνηση είχε μονογράψει τη συμφωνία αυτή το 2012, αλλά είχε αναστείλει την επίσημη υπογραφή της θέλοντας να εξασφαλίσει τη δέσμευση της ΕΕ για την ελεύθερη διακίνηση των τούρκων πολιτών στην ΕΕ. (Διαβάστε περισσότερα...)

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
http://www.protothema.gr/world/article/337252/tourkia-ee-upegrafi-sumfonia-epaneisdohis-ton-lathrometanaston/

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ - Όταν πάνω από τους μισούς φοιτητές δεν ολοκληρώνουν εγκαίρως τις σπουδές τους (είτε για τα συνδικαλιστικά ένσημα, είτε από χαλαρότητα) είναι να απορείς για τη συντεχνιακή αντίληψη και τη χαλαρή τσαμπουκοειδή νοοτροπία που θα τους ακολουθεί κι ως πολίτες; Διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ...

Περισσότερα αμφιθέατρα για να χωρέσουν όλους τους εξεταζόμενους θα πρέπει να αναζητήσουν οι πανεπιστημιακοί κατά την εξεταστική περίοδο του Φεβρουαρίου - Μαρτίου. Και αυτό, διότι τον Ιούλιο του 2014, δηλαδή με την ολοκλήρωση του τρέχοντος ακαδημαϊκού έτους, εκπνέει ο χρόνος που έχουν στη διάθεσή τους χιλιάδες «αιώνιοι» φοιτητές για να πάρουν το πτυχίο τους.

Στην Ελλάδα ανήκει η παγκόσμια πρωτοτυπία, οι φοιτητές πανεπιστημίων που έχουν ξεπεράσει τα ελάχιστα έτη σπουδών της σχολής τους (περίπου 180.000) να είναι περισσότεροι από εκείνους (περίπου 170.000) που φοιτούν κανονικά στα έτη σπουδών τους. Αλλοι περίπου 70.000 υπολογίζονται οι «αιώνιοι» στα ΤΕΙ. (Διαβάστε περισσότερα...)

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_15/12/2013_532313

Με κατηγορηματικό τρόπο αποκλείει το ενδεχόμενο των τριπλών εκλογών τον Μάιο με συνέντευξή του στην «Κ» ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος παράλληλα απαντά με μεγάλη αυστηρότητα στα σενάρια περί σχηματισμού άλλης κυβέρνησης από τη σημερινή Βουλή. «Τα θεωρώ –και το λέω καθαρά– σενάρια πολιτικής ανωμαλίας. Δεν ασχολούμαι με όποιους κινούνται ενδεχομένως στα σκοτάδια», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά. Ο κ. Σαμαράς επισημαίνει ότι αν υπολόγιζε με βάση το «στενά κομματικό συμφέρον», θα τον συνέφεραν οι τριπλές εκλογές, αλλά γι’ αυτόν «αποτελεί υπέρτατη προτεραιότητα να ολοκληρωθεί απρόσκοπτα η έξοδος από την κρίση».

Ο πρωθυπουργός αναφέρει ότι η απόφαση για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους πρέπει να ληφθεί από τους εταίρους το αργότερο έως την άνοιξη. Αφήνει να εννοηθεί ότι υπάρχουν διαφωνίες στο εσωτερικό της τρόικας και υπογραμμίζει ότι δεν θα υπάρξει νέο Μνημόνιο. Αποκαλύπτει επίσης ότι πρόσφατα συναντήθηκε με τον κ. Κώστα Καραμανλή και «τα είπαν σαν καλοί φίλοι» και επιτίθεται κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο κατηγορεί για λαϊκισμό, ο οποίος, όπως τονίζει, «είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σήμερα». (Διαβάστε περισσότερα...)

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_15/12/2013_532311

Το πόσο απροετοίμαστη, χωρίς γραμμές άμυνας και πλάνο αξιοποίησης των όποιων πλεονεκτημάτων (πχ την τότε μεγάλη διασπορά ελληνικών ομολόγων σε Γερμανικές κι Ελβετικές τράπεζες, πριν προλάβουν να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος τους προς την ΕΚΤ!) ήταν η ελληνική κυβέρνηση κατά τη διαπραγμάτευση του αρχικού μνημονίου είναι γνωστό. Όπως επίσης είναι δεδομένο ότι η ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής δημιουργεί τις συνθήκες για επανατοποθέτηση της χώρας στη σκακιέρα των εξελίξεων.

Ο Σαμαράς κλήθηκε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας τη στιγμή που η αξιοπιστία της είχε φθάσει στο ναδίρ, μετά τις δημοψηφισματικές ανησυχίες του Παπανδρέου, κι αφού μεσολάβησε το «τεχνοκρατικό» πείραμα Παπαδήμου που απλά διαχειρίστηκε την αστάθεια χωρίς να παίρνει ιδιαίτερες πολιτικές πρωτοβουλίες.

Σε ένα περιβάλλον πρωτοφανούς μεταρρυθμιστικής καθυστέρησης, αποφυγής αξιολόγησης του δημόσιου τομέα και αναβολής ιδιωτικοποιήσεων και αναπτυξιακών κινήσεων, η έκφραση διαρθρωτικής συνέπειας από τη νέα κυβέρνηση έβρισκε διστακτικούς τους εταίρους μας που αδυνατούσαν να αποδεχτούν ακόμα και τη μείωση υπουργικών κονδυλίων ως ισοδύναμο στις περαιτέρω εισοδηματικές περικοπές!

Η στρατηγική απόφαση Σαμαρά ήταν να διαχειριστεί τα αδιέξοδα που κληρονόμησε με τον πιο άμεσο κι αποτελεσματικό τρόπο, ώστε η χώρα να αποκτήσει ξανά αξιοπιστία, διαπραγματευτική ισχύ και πρόσβαση στις αγορές. Την επίτευξη της δημοσιονομικής προσαρμογής στο ελάχιστο δυνατό διάστημα, ακόμα κι αν κάποια από τα μέσα που θα χρησιμοποιούνταν τον έβρισκαν θεωρητικά και ιδεολογικά αντίθετο, όπως η υψηλή φορολόγηση και οι περικοπές εισοδημάτων. Στο ίδιο χρονικό διάστημα θα προωθούνταν η  αναδιάρθρωση του κράτους και η βελτίωση του επενδυτικού πλαισίου, ώστε η στροφή στα πλεονάσματα να συμβάδιζε με την τάση ανάκαμψης της πραγματικής οικονομίας.

Μέσα σε λίγους μήνες άρχισαν να καταγράφονται τα πρώτα πλεονασματικά σημάδια και σε ενάμιση χρόνο βρισκόμαστε, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρονιά, μπροστά στην πλήρη υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων με το πρωτογενές πλεόνασμα να προσεγγίζει το 1 δις, το συνολικό έλλειμμα να οδηγείται κάτω κι από το Ευρωπαϊκό όριο του 3% και την ύφεση να περιορίζεται σημαντικά περισσότερο από τον αρχικό στόχο!

Όλα αυτά βέβαια όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός με την ανεργία να αναρριχάται στο ιλιγγιώδες 27% και την επαναφορά της ρευστότητας στην αγορά να καθυστερεί μερικούς μήνες λόγω των τεχνικών δυσκολιών στην ανακεφαλαιοποίηση, τη συγκέντρωση ιδίων κεφαλαίων και τη συγχώνευση των τραπεζών.

Το 2014 θα είναι η «πραγματικά» πρώτη χρονιά του Αντώνη Σαμαρά στο βαθμό που με τη δημοσιονομική αυτοτέλεια απαλλάσσεται από τα βαρίδια του παρελθόντος και θα επιχειρήσει την οριστική ανατροπή του σκηνικού σε όλα τα επίπεδα και την απαρχή μιας νέας περιόδου. Την ρύθμιση του χρέους σε βιώσιμη λογική, την επάνοδο στις αγορές, την ανακούφιση των ασθενέστερων, την αναστροφή της υπερφορολόγησης, τη θεσμική και παραταξιακή ανασύσταση.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Οι οικονομικές προβλέψεις (δημοσιονομικές και χρηματοοικονομικές) είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Συνθέτοντας την πραγματικότητα μέσα από μια αλληλουχία περίπλοκων μαθηματικών μοντέλων, όπου οι προσωπικές οπτικές πάνω στη λειτουργία συγκεκριμένων μεταβλητών διαφοροποιεί πλήρως το τελικό αποτέλεσμα άρα και τα όποια πολιτικά ή κοινωνικά συμπεράσματα, καταλήγεις να δημιουργείς τη στιγμιαία εικόνα που επιθυμείς εξυπηρετώντας έτσι την προαποφασισμένη επιχειρηματολογία σου. Η περίπτωση των δημοσιονομικών μεγεθών της Ελλάδας, τα τελευταία χρόνια αποτελεί μια απολύτως χαρακτηριστική περίπτωση.

Από τη μια, η τρόικα που αρχικά υπερεκτιμούσε τα περιθώρια ισόρροπης εσωτερικής υποτίμησης, σχεδόν αγνοώντας τις ιδιαιτερότητες της παραγωγικής διάρθρωσης της Ελλάδας και ταυτόχρονα υποεκτιμούσε την επίδραση της πιεστικής χρονικά λιτότητας, αμφισβητώντας άραγε τα δικά της στοιχεία από αντίστοιχες παρεμβάσεις του ΔΝΤ σε άλλες χώρες.

Από την άλλη, περισπούδαστοι αναλυτές, εγχώριοι εκκολαπτόμενοι σωτήρες που αναφύονταν εκ του μηδενός και «χρυσά παιδιά» του συστήματος της άλλης μεριάς του Ατλαντικού που δεν φείδονταν είτε υπεραισιοδοξίας για την επιτυχία του αρχικού προγράμματος είτε τελεολογικών, καταστροφολογικών σεναρίων.

Κι ενώ η τρόικα προσπάθησε να άρει τις αμαρτίες της περιοριζόμενη σε μισόλογα για λαθεμένους πολλαπλασιαστές που όμως... ελάχιστα επηρέασαν το τελικό αποτέλεσμα, οι διαπλεκόμενοι οίκοι (ανοχής!) αξιολόγησης, αποτυχημένοι τραπεζικοί όμιλοι όπως η Citigroup, διεθνείς οργανισμοί περιαυτολογίας και αυτοαναιρούμενοι κονδυλοφόροι συνεχίζουν να πνίγονται στις αντιφάσεις τους!

Πρόκειται για τους ίδιους οργανισμούς, οίκους, πιστωτικούς ομίλους και αναλυτές που αρχικά θεωρούσαν πανάκεια κάθε πτυχή του ελληνικού προγράμματος και μας έψεγαν για τη μη πιστή τήρηση του (προεξοφλώντας πλήρη χρεοκοπία και έξοδο μας από την Ευρωζώνη!) και το τελευταίο διάστημα που η χώρα ξεπερνά τους στόχους της οδηγούμενη στην αυτάρκεια και την αποδέσμευση υποεκτιμούν τις επιδόσεις της προεξοφλώντας δυσανάλογα χρηματοδοτικά και δημοσιονομικά κενά.

Οι προβλέψεις των περισσότερων εξ αυτών, για το 2013, θεωρούσαν σχεδόν αδύνατη την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και καθόριζαν την ύφεση σε ποσοστά που έφταναν έως και το 5,5% (το 9% για το οποίο μιλούσε ο Βαρουφάκης είναι εκτός συναγωνισμού!) για να διαψευστούν πλήρως αφού και το πλεόνασμα θα πλησιάσει κοντά στο 1 δις και η ύφεση θα προσεγγίσει το 3,5%.

Έρχονται τώρα να προεξοφλήσουν ύφεση και για το 2014 παραβλέποντας ξανά την ακόμα μεγαλύτερη, από την περσινή, δυναμική του τουρισμού, τη σταδιακή βελτίωση στη ρευστότητα των επιχειρήσεων, το κλίμα ευφορίας που θα προκύψει από μια αρχική προσπάθεια για έξοδο στις αγορές, την εντατικότερη προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και την εκτέλεση δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων, την πιθανή ενίσχυση της πολιτικής σταθερότητας μετά τις ευρωεκλογές και την εξομάλυνση κοινωνικών αντιδράσεων από τη διανομή μερίσματος από το πλεόνασμα και την αρχή της αντιστροφής της αρνητικής πορείας της ανεργίας (παράγοντες ομαλότητας και θετικού επενδυτικού κλίματος).

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, και η απελπισία του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από την πίεση της εξάντλησης της δυναμικής του καταγγελτικού λόγου του, μέσα στο επόμενο εξάμηνο, ήρθε μέσω των αποστατικών παραινέσεων να επιβεβαιώσει όσα περιγράφαμε στο «Το... τελευταίο εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ...». Η ροή του χρόνου και οι εξελίξεις που κυοφορεί (πρωτογενές πλεόνασμα και κοινωνικό μέρισμα στο 70% αυτού, ρύθμιση του χρέους, στροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης από το 2^ο εξάμηνο του 2014, έξοδος στις αγορές) μόνο προνομιακό έδαφος για τις ανέξοδες κραυγές και τις επαναστατικές ονειρώξεις του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελούν.

Με πρόδηλη αυτή την αγωνία, τελευταίο καταφύγιο για ανατροπή των δεδομένων μοιάζει η αποστατική συμπεριφορά μεμονωμένων βουλευτών, ιδιαίτερα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ όπου κάποιοι αγχώνονται με την πιθανότητα μη εκλογής τους και ίσως θα μπορούσαν να δελεαστούν από την πρόσκληση προσχηματικού εξαγνισμού και κάθαρσης που τους απηύθυνε ο Τσίπρας! Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στον μικρομεγαλισμό του τελευταίου διαστήματος δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη μετάβαση από μια περιθωριακή αντιεξουσιαστική αριστερά σε μια απολύτως καθεστωτική παράταξη.

Αντιμετωπίζει, τη μια μετά την άλλη, όλες τις ασθένειες που φέρνει μαζί της η εμπλοκή με την εξουσία και μέσα στο άγουρο και ανώριμο των δομών και της ηγεσίας της βρίσκεται να παραπαίει ανάμεσα στον κομφορμισμό και τη δολοπλοκία. Οι αντιφάσεις μεταξύ ενδοχώριου και εξωχώριου λόγου είναι χαρακτηριστικές του πρώτου και οι υποκριτικές αναφορές στον Κων/νο Καραμανλή ή οι προτροπές σε κυβερνητική ανατροπή, στοιχεία του δεύτερου.

Όταν εξαντλείται από την πραγματικότητα η επιχειρηματολογία του σκισίματος του μνημονίου, του ρητορικού τσαμπουκά, της ανατροπής σύσσωμου του... Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι από μια εκλογή Τσίπρα (με ανύπαρκτους συμμάχους και απουσία εναλλακτικού πλάνου πέρα από τη... μη εθελοντική έξοδο από το ευρώ!), της μόνιμης φορολόγησης του... πλούτου που καταλήγει σε επιπρόσθετο βρόγχο στο μικρομεσαίο και απομάκρυνση κάθε επενδυτικής σκέψης, το μόνο που απομένει είναι η «αξιοποίηση» του ενστίκτου επιβίωσης της εξουσιομανίας κάποιων βουλευτών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί ασθμαίνοντας να κινηθεί μέσα στα στενά πλαίσια που έχουν θέσει με την άρνηση κάθε μεταρρύθμισης, την ανυπαρξία παραγωγικού προσανατολισμού, τη στήριξη του κρατισμού και του συντεχνιασμού, το «χαΐδεμα» της ανομίας, μετρώντας αντίστροφα τον πολιτικό χρόνο, ελπίζοντας ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν έναν λόγο που θα αφορά κυρίως το παρελθόν. Κι αναζητούν απελπισμένους πολιτικάντηδες για να στηρίξουν το απελπισμένο εγχείρημα. Δυστυχώς όμως το παρελθόν ποτέ δεν κερδίζει το μέλλον, όπως θα αποδειχθεί και σε αυτή την περίπτωση.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ - Εκεί που οι πολίτες μάχονται ακόμα για την Ευρώπη των λαών, απέναντι στον ηγεμονισμό της Ρωσίας. Διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ...

Φιλοευρωπαίοι διαδηλωτές συγκεντρώνονται έξω από το Κοινοβούλιο στο Κίεβο, όπου θα συζητηθεί σήμερα πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, ενώ άλλοι κατευθύνονται προς την έδρα της κυβέρνησης, η οποία έχει αποκλειστεί από χθες το πρωί από διαδηλωτές. Εκατοντάδες άνθρωποι διανυκτέρευσαν και χθες στην Πλατεία της Ανεξαρτησίας.

Πολλοί από τους διαδηλωτές φορούν κόκκινα γιλέκα, στο χρώμα του κόμματος της αντιπολίτευσης Ούνταρ του Βιτάλι Κλίτσκο.

Η απόφαση του προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς να μην υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ενωση και να διατηρήσει τη θέση της χώρας ως «δορυφόρου» της Ρωσίας προκάλεσε μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας ανάλογο με την Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004 που έφερε στην εξουσία τις δυνάμεις της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης. (Διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ...)

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/story/737615

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22770&subid=2&pubid=63927341

Μικρό προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας κατά 0,6% έναντι του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει δημοσκόπηση της Κάπα Research για λογαριασμό κυριακάτικης εφημερίδας.

Συγκεκριμένα, η Νέα Δημοκρατία συγκεντρώνει ποσοστό 23% και ο ΣΥΡΙΖΑ 22,4%, με τρίτη τη Χρυσή Αυγή, το ποσοστό της οποίας ανέρχεται στο 7,9%.Ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 6,1%, το ΚΚΕ με 5%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 4,5% και η Δημοκρατική Αριστερά με 3,4%.

Καταλληλότερος πρωθυπουργός θεωρείται ο Αντώνης Σαμαράς με ποσοστό 45,5% και ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας με 32,3%, ενώ κανένας από τους δύο απαντά το 20,2% των ερωτηθέντων. (Διαβάστε περισσότερα...)

ΠΗΓΗ: NEWSBOMB.GR
http://www.newsbomb.gr/politikh/story/376677/provadisma-tis-nd-deihnei-dimoskopisi-tis-kapa-research

Δεν αποτελεί δα και κανένα επτασφράγιστο κρατικό μυστικό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε αμφιβόλου ποιότητας (προσφιλής έκφραση της Κουμουνδούρου!) γενόσημο του ΠΑΣΟΚ! Η όσφρηση και μόνο της εξουσίας μετέτρεψε την άλλοτε σχεδόν περιθωριακή (ρετάλια της αριστεράς την ονόμαζαν κάποιοι σύντροφοι τους) πολιτική δύναμη σε κακέκτυπο της πιο καθεστωτικής και αντιπαραγωγικής λαϊκίστικης νοοτροπίας που γνώρισε η χώρα. Μόνο που αυτό το άλλοτε υποφερτό, ίσως και καλοδεχούμενο για ορισμένους, μπόλιασμα, γίνεται στην πιο κρίσιμη συγκυρία των τελευταίων δεκαετιών, απλά συντηρώντας έναν ξεπεσμένο μύθο πολιτικής αυταρέσκειας.

Γενόσημη... παιδεία, με πανεπιστήμια ορμητήρια ανομίας, επαναστατικής διαφώτισης και συντεχνιακής έρευνας και διοίκησης! Το εκπαιδευτικό έργο έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί την ύψιστη πρωταρχική υποχρέωση και υποτάσσεται στα αγωνιστικά συμφραζόμενα, συχνά άσχετα με τη λειτουργία του συγκεκριμένου πλαισίου.

Γενόσημη... δημόσια διοίκηση, της «ονομαστικής» αλλά ποτέ συγκεκριμενοποιημένης αξιολόγησης, της στατικότητας και των κρατικιστικών εμμονών, της ρητορικής καταδίκης του πελατειακού συστήματος με έμμεση όμως διαρκή στήριξη του! Το κράτος από εποπτικός και ρυθμιστικός παράγοντας συνεχίζει να προσεγγίζεται, από τους επίδοξους ηγεμονίσκους, ως πυλώνας αναπαραγωγής αδιεξόδων.

Γενόσημη... οικονομία, φοβική στην επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα, έρμαιο υπερπροστατευτικών παρεμβάσεων και ικανοποίησης κλαδικών συμφερόντων! Με πρότυπο τον παραγωγικό συγκεντρωτισμό και εφαλτήριο τον κρατικό παρεμβατισμό. Κάπου στη μετάφραση της ιδεολογικής σύγχυσης χάθηκε και η αναπτυξιακή διαδικασία ως προϊόν αυτόβουλης πρωτοβουλίας.

Γενόσημη... υγεία, που δεν ανταποκρίνεται σε διοικητικούς και οικονομικούς κανόνες, κατηγορεί φάρμακα ελεγμένα από τους πιο αξιόπιστους διεθνείς οργανισμούς χωρίς να καταθέτει μια σχετική ονομαστική λίστα συνοδευόμενη από στοιχεία επικινδυνότητας, στηρίζει συμφέροντα κινδυνολογώντας στην πλάτη των πολιτών. Το κοινωνικό κράτος με όρους δικαιοσύνης κι αποδοτικότητας μετατρέπεται σε εύφορο πεδίο μικροπολιτικής.

Το γενόσημο... ζθβάγκο, η γενόσημα... μπασαρισμένη φωνή της «Αλλαγής» και τα γενόσημα.. συνθήματα της, οι γενόσημες... αντιμνημονιακά καθαγιασμένες στελεχιακές μεταγραφές, δεν είναι παρά η πιο τρανή απόδειξη ότι η αντιγραφή στην πολιτική μπορεί να είναι κακόπιστη, ενίοτε και επικίνδυνη, όχι μόνο γιατί δεν ελέγχεται από κανέναν για την αξιοπιστία των «συστατικών» της αλλά κυρίως γιατί συνήθως έρχεται να αντιμετωπίσει νέες «παθήσεις» με ξεπερασμένες συνταγές!

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ - Κι ο Σαμαράς στην Τεξανή γραμμή Τσίπρα! (θα μπορούσε να είναι και σουρεαλιστικό πρωτοσέλιδο της "Αυγής"!) Διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ...

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει ποτέ εκτός ευρωζώνης, διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας σε στελέχη γερμανικών επιχειρήσεων στο πλαίσιο της «Συνάντηση Ηγετών» την οποία διοργανώνει η εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung στο Βερολίνο. Επίσης, ο κ. Σαμαράς διατύπωσε την άποψη ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται ένα νέο πρόγραμμα, αλλά θα πρέπει να επιμείνει στο υφιστάμενο, ταυτιζόμενος έτσι με τις απόψεις που είχε εκφράσει νωρίτερα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ο έλληνας πρωθυπουργός τόνισε ότι η χώρα μας θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που έχει απέναντι στην Τρόικα, ενώ υπογράμμισε ότι υπάρχει ανάγκη για επιτάχυνση των προσπαθειών, αγγίζοντας τον στόχο της ανάπτυξης. Βεβαίως, ο κ. Σαμαράς παραδέχθηκε ότι πολλά ακόμη απομένουν να γίνουν, ωστόσο σημείωσε ότι ήδη φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=113152341

Θεωρεί σημαντική, η ελληνική πλευρά, την φιλική διάθεση της καγκελαρίου, που εκδηλώθηκε και στις δημόσιες δηλώσεις της, όπως και την ουσιαστική αναγνώριση ότι έχουμε προχωρήσει μπροστά, ότι έχει υπάρξει σαφής πρόοδος.

Ο πρωθυπουργός, στις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση, υπογράμμισε ότι «δεν θα χρειαστεί καινούργιο μνημόνιο ή νέα ποσά για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού του 2014, θα παραμείνουμε στο πλαίσιο των συμφωνιών που ήδη ισχύουν», και ξεκαθάρισε ότι δεν θα υπάρξουν νέες περικοπές στις συντάξεις και μειώσεις στους μισθούς. Είπε ακόμη ότι το 70% του δημοσιονομικού πλεονάσματος θα διανεμηθεί από την κυβέρνηση για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών. (Διαβάστε περισσότερα...)

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_22/11/2013_529035

Με όλη αυτή την αναταραχή στα Πανεπιστήμια, δεν μπόρεσα παρά να αναπολήσω προσωπικές εμπειρίες από μια άλλη αντίληψη για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έριξα μια ματιά στην επιστολή από τις ΗΠΑ που έρχεται κάθε χρόνο σε όλους τους αποφοίτους, ζητώντας έστω και την ελάχιστη συνεισφορά μας στον προϋπολογισμό του Πανεπιστημίου, αναλύοντας τα αποτελέσματα της συλλογής πόρων (από αποφοίτους, ιδιώτες, καθηγητές κλπ) της προηγούμενης χρονιάς και τις δραστηριότητες οι οποίες χρηματοδοτήθηκαν από αυτά τα ποσά. Θυμήθηκα το πόση σημασία δίνεται στο accreditation στις ΗΠΑ και τη συνέπεια με την οποία γίνεται συνεχώς η αξιολόγηση των ιδρυμάτων.

Και μετά προσγειώνεσαι στην εγχώρια πραγματικότητα των πρυτάνεων – «ιδιοκτητών», των φοιτητών – συνδικαλιστών, των ερευνητών – φαντάσματα και των κλειστών σχολών ως συμπαράσταση στις διεκδικήσεις των διοικητικών υπαλλήλων που θεωρούν, όπως συνήθως συμβαίνει με τις εργατικές κινητοποιήσεις, ότι η δική τους διεκδίκηση περνά μέσα από την ταλαιπωρία της υπόλοιπης κοινωνίας ως μέσο πίεσης της εκάστοτε εξουσίας.

Διερωτάσαι διαρκώς γιατί δεν θα πρέπει να θεωρείτε αυτονόητη η ακατάπαυστη αξιολόγηση δομών και προσώπων, ώστε το δημόσιο προσωπικό να αξιοποιείται βέλτιστα με βάση τις νέες ανάγκες του κράτους, αφού θέλουμε να σεβόμαστε τα χρήματα των πολιτών; Γιατί επί 3,5 μνημονιακά χρόνια δυσκολευόμαστε να ολοκληρώσουμε αυτές τις διαδικασίες ή τουλάχιστον να τις αναθέσουμε σε έναν εξειδικευμένο ιδιώτη;

Απορείς γιατί η διοίκηση και η οικονομική διαχείριση των Πανεπιστημίων αφήνεται στα χέρια των εκπαιδευτικών καταλήγοντας απλά στην αδιάκριτη άσκηση πίεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση για παραπάνω πόρους, και δεν παραδίδεται σε ικανούς μάνατζερ; Γιατί η αυτονομία των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων μένει ένα κακέκτυπο των διεθνών πρακτικών και δεν αποκτά πλήρη υπόσταση με τα Πανεπιστήμια να απευθύνονται και σε ιδιώτες για συμπληρωματική χρηματοδότηση, ειδικά για έρευνα και καινοτομία, αποκτώντας έτσι και στενότερη διασύνδεση με τις παραγωγικές δομές.

Αυτά, και πολλά άλλα σχετικά ερωτήματα, δεν θα βρίσκουν απάντηση αν ο βαθιά ριζωμένος κρατισμός που διαπερνά οριζόντια το πολιτικό σύστημα ως μέσο συντήρησης κεκτημένων δεν χτυπηθεί στη ιδεολογική ρίζα του με συνέπεια και επιμονή ακόμα κι αν αυτό θα έχει πρόσκαιρο πολιτικό κόστος. Οι εποχές της σιωπής και της συνενοχής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ - Με τον Οκτώβριο να κινείται σε παρόμοια επίπεδα αύξησης μοιάζει πλέον πιθανότατη και η υπέρβαση του αναθεωρημένου στόχου για 11,5 δις έσοδα από τον τουρισμό. Αν ισχύσει κάτι τέτοιο η ετήσια ύφεση θα πέσει κάτω κι από 3,8%. Διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ...

Διεύρυνηση του πλεονάσματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών εμφάνισε η ελληνική οικονομία κατα τον Σεπτέμβριο, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε σήμερα η Τράπεζα της Ελλάδος. Σημαντική συνεισφορά στη διεύρυνση του πλεονάσματος είχε η αύξηση των τουριστικών εσόδων. Συνολικά, το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών έφθασε στα 964 εκατ. ευρώ, από 895 εκατομμύρια που ήταν τον αντίστοιχο περυσινό μήνα.

Τα τουριστικά έσοδα σημείωσαν αύξηση 17,3% σε σύγκριση με τον περυσινό Σεπτέμβριο, φθάνοντας κατά το φετινό μήνα στα 2,07 δισεκατομμύρια. Τα συνολικά έσοδα από τον τουρισμό στο πρώτο εννεάμηνο του έτους έφθασαν τα 10,7 δισεκατομμύρια, αυξημένα κατά 14.3% σε σχέση με το αντίστοχο περυσινό διάστημα.

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22770&subid=2&pubid=63921286

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ - Το σημαντικό προφανώς και δεν είναι η μείωση των εισαγωγών (φυσικό επακόλουθο της περιορισμένης ζήτησης), αλλά το ότι σε μια περίοδο μειωμένης ρευστότητας για τις επιχειρήσεις συνέχισαν για μια ακόμη χρονιά να ενισχύονται οι εξαγωγές, αρχικό σημάδι μιας συνολικής εξαγωγικής στροφής για την οικονομία. Διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ...

Μείωση του ελληνικού εμπορικού ελλείμματος και αύξηση των εξαγωγών καταγράφει η Eurostat, σε νέα της έκθεση που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα από τις Βρυξέλλες. Ειδικότερα, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, το εμπορικό έλλειμμα της χώρας μειώθηκε από 15,4 δισ. ευρώ πέρυσι, σε 12,9 δισ. ευρώ.

Πιο αναλυτικά τους πρώτους οκτώ μήνες του 2013 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012, οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 5%, από 17,4 δισ. ευρώ σε 18,3 δισ. ευρώ, ενώ μείωση 5%, από 32,8 δισ. ευρώ σε 31,2 δισ. ευρώ, εμφάνισαν οι εισαγωγές. (Διαβάστε περισσότερα...)

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
http://www.protothema.gr/economy/article/329312/eurostat-auxisi-5-ton-ellinikon-exagogon/

Τέτοιες μέρες κι εν όψει της επετείου του Πολυτεχνείου μας κατακλύζουν αναλύσεις για το αρχικό μήνυμα δημοκρατίας που ευτελίστηκε από το ξεπούλημα αρκετών εκ των τότε πρωτεργατών και την αξιακή αποχαύνωση της μεταπολίτευσης που αναλώθηκε στον κρατικοδίαιτο κομματισμό και τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό. Συνήθως η κριτική διανθίζεται με γενικόλογες προτροπές για εκδημοκρατισμό των θεσμών και ριζοσπαστισμό της νεολαίας που στερούνται προτάσεων και πλάνου δράσης. 40 χρόνια μετά, αν υπάρχει κάτι που πρωτίστως αξίζει να προσεγγιστεί είναι η κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην ιδεολογικοποίηση που μένει κενό γράμμα και την πρακτική που καταλήγει συντήρηση του παρελθόντος με ισορροπιστικές κινήσεις.

Η χρυσή τομή μεταξύ θεωρητικής προσέγγισης και πρωτοβουλιών που αντιστοιχούν σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο μοιάζει να μη βρέθηκε ποτέ. Η μεταπολιτευτική αριστερά, κυρίως μέσω της κυβερνητικής της έκφρασης του ΠΑΣΟΚ. εκμεταλλεύτηκε το συναισθηματισμό, την οικονομική ανέχεια και την καταπίεση μέρους της κοινωνίας για να διαμορφώσει ένα μέτωπο λαϊκισμού και αντεκδίκησης που συνδύασε την ταύτιση κόμματος – κράτους με τη διαπλοκή με το κατεστημένο και τις εθνικοπατριωτικές κορώνες με τη διεθνιστική πολιτική και την ανοχή στον εξτρεμισμό. Εξουσιομανής ιδεολογική σύγχυση!

Το παιχνίδι κατάκτησης της εξουσίας συνεπήρε και την κεντροδεξιά παράταξη που συχνά βρέθηκε να μιμείται τις εκλογικά «επιτυχημένες» συνταγές της άλλης πλευράς, και είτε να χαλκεύει τις ιδεολογικές της σταθερές, είτε να οπισθοχωρεί σε κρίσιμες επιλογές υπό το βάρος της κοινωνικής πίεσης δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση στους πολίτες που την στήριζαν τους οποίους όμως η ίδια είχε αποφύγει να εκπαιδεύει ιδεολογικά επί δεκαετίες αφήνοντας τα μυθεύματα και τις δοξασίες της αριστεράς να φαντάζουν ως θέσφατο. Συσσωρευμένη ιδεολογική ενοχή!

Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ κοινή η χρήση απο-ιδεολογικοποιημένων όρων που προκρίνουν την πρακτική αντιμετώπιση ζητημάτων πέρα από θεωρίες. Όσο κι αν κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ορισμένες φορές υπάρχουν λύσεις σε επιμέρους προβλήματα που δεν απαιτούν τίποτα παραπάνω από την απλή λογική, είναι υποκριτικό και τελικά διαβρωτικό της συνεκτικής ανθρώπινης σκέψης και δράσης να πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική διαχείριση δεν προϋποθέτει την ιδεολογική αποσαφήνιση.

Κανείς δεν αναφέρεται σε απόλυτες ιδεολογικές αγκυλώσεις διαμορφωτές ιδεοληπτικών εμμονών που δεν αφήνουν περιθώρια αναγκαίων πολιτικών ελιγμών και επιλεκτικής ή πρόσκαιρης αξιοποίησης εναλλακτικών εργαλείων. Αυτό που αναζητείται απεγνωσμένα είναι η συνειδητή και αταλάντευτη ταύτιση της κοινωνίας με ένα βασικό πλαίσιο αξιών πάνω στο οποίο δομεί επιμέρους σκέψεις και τελικά τη στάση ζωής.

Συχνά αναφέρω ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, χωρίς καμιά πρόθεση ταύτισης ή αποδοχής, την περίπτωση των Αμερικανών Ρεπουμπλικάνων. Δεν νοείται κάποιος να δηλώνει ότι ανήκει σε αυτό τον πολιτικό χώρο και δεν στηρίζει με πάθος την οπλοκατοχή, δεν αντιτίθεται στις εκτρώσεις, δεν πιστεύει στο μικρό κράτος και τους χαμηλούς φόρους. Στη χώρα μας με την ίδια ευκολία κάποιοι τη μια στιγμή δηλώνουν συντηρητικοί και την άλλη αναζητούν απαντήσεις στις διδαχές του Καζάκη και κάθε διεθνούς αριστερού διανοητή ακόμα και σε θεωρίες που έρχονται από τα βάθη των επαναστατικών ετών!

Έστω και καθυστερημένα, έστω κι αν η διαδικασία θα είναι επίπονη και πολύχρονη, έστω κι αν μια τέτοια προσπάθεια θα έχει πρόσκαιρα αρνητικές εκλογικές συνέπειες, η επαναφορά των ιδεών ως προϋπόθεση για την παραγωγή πρακτικών προτάσεων, αποτελεί το απαραίτητο πρώτο βήμα για την συγκρότηση ιδεολογικών πόλων που θα αποδίδουν στην κοινωνία πολιτικές (για τη διάρθρωση του κράτους, τους στόχους της οικονομίας, τη λειτουργία των θεσμών) με θεωρητική αρχή, συμβατό ιδεολογικό μέσον και συνεκτικό πρακτικό αποτέλεσμα. Μια ολοκληρωμένη νοητική και εκτελεστική διαδρομή που θα επιτυγχάνει την ουσιαστική ταύτιση του πολίτη με την παράταξη του.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος