Απ' ό,τι φάνηκε από το πρόσφατο Eurogroup, στις Βρυξέλλες, ο μόνος δρόμος που έχει η κυβέρνηση είναι αυτός της επιτυχίας. Αφενός για να συνεχιστεί ομαλά η ροή των χρηματικών ενισχύσεων προς τη χώρα μας, ώστε να μη στεγνώσει η αγορά, να μην κλείσουν επιχειρήσεις και να μη φουντώσει κι άλλο η ανεργία, αλλά κυρίως για να εκλείψει ο φόβος μιας στάσης πληρωμών με τις εφιαλτικές συνέπειες που μπορεί να έχει για όλους μας. Αφετέρου διότι, εάν πραγματικά θέλει κάτι να αλλάξει στο μνημόνιο, δεν έχει άλλο δρόμο.

Πρέπει να αποδείξει ότι υπάρχει η πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα να προχωρήσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές, οι αποκρατικοποιήσεις, το συμμάζεμα του σπάταλου κράτους, ο περιορισμός της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και της φοροδιαφυγής, που αποτελούν ανάχωμα στις όποιες επενδύσεις. Μόνο εάν υπάρξουν απτά αποτελέσματα οι εταίροι και δανειστές μας θα πειστούν ότι κάτι κινείται και ότι η Ελλάδα έχει αποφασίσει να αλλάξει σελίδα και επομένως μπορούν να καθίσουν και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Αυτό άλλωστε υπαινίχθηκε, εμμέσως πλην σαφώς, χθες και ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, λέγοντας ότι «σε αυτή τη χρονική συγκυρία, η Ελλάδα είναι απίθανο να πετύχει παράταση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής». Αυτό άλλωστε διαμηνύουν σε όλους τους τόνους και οι εταίροι μας, υπενθυμίζοντας μάλιστα ότι «η αλληλεγγύη δεν είναι μονόδρομος».

Το ζητούμενο λοιπόν είναι το συγκεκριμένο μήνυμα να το έχει λάβει πρωτίστως το πολιτικό προσωπικό της χώρας, διότι η «μάχη» είναι η κρισιμότερη, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και πάλι επικίνδυνα και λάθη δεν επιτρέπονται. Όπως δεν επιτρέπεται πλέον, στην παρούσα φάση, με την οικονομία στο «κόκκινο» και τη χώρα να μην έχει αποφύγει τον «αιφνίδιο θάνατο», από ένα τυχαίο γεγονός, κάποιοι να βάζουν πάνω απ΄ όλα προσωπικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες, μικροκομματικά συμφέροντα.

Αυτά είναι που μας έφεραν έως εδώ και αυτά τα φαινόμενα πρέπει να εκλείψουν στο μέλλον, για να μη βρεθούμε προ απροόπτου. Δεν έχει σημασία εάν ο πρώην υφυπουργός Εργασίας, Ν. Νικολόπουλος, παραιτήθηκε γιατί δεν συμφωνούσε με τις κινήσεις της κυβέρνησης όσον αφορά τη διαπραγμάτευση, ή γιατί είχε λιγότερες αρμοδιότητες στο υπουργείο από όσες επιθυμούσε.

Σημασία έχει ότι έστειλε την επιστολή παραίτησής του στον πρωθυπουργό στις 8 Ιουλίου, ημέρα κατά την οποία η κυβέρνηση έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Άρα ήταν μια απόφαση προειλημμένη. Σε κάθε περίπτωση, δε, σεβαστή, ανεξάρτητα από τους λόγους. Όμως κάθε πολιτικός θα πρέπει να ζυγίζει τις κινήσεις του, όχι γιατί μπορεί να προκαλέσουν αναταράξεις στο εσωκομματικό πεδίο, αλλά γιατί μπορεί να προκαλέσουν νέο γύρο αρνητικών αντιδράσεων για τη χώρα. Και το λιγότερο που χρειαζόμαστε είναι επιπλέον φορτισμένες αντιδράσεις.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2207985