.png "English"){kind=small}
Το μονόπρακτο είναι μια ιδιαίτερα απαιτητική μορφή
θεάτρου με τον καλλιτέχνη να ακροβατεί ανάμεσα στο μεγαλείο και την
ιλαρότητα. Η έκφραση των συναισθημάτων αγγίζει υψηλά επίπεδα, η ταύτιση του
θεατή με τη μυθοπλασία που εξελίσσεται κρέμεται σε μια κλωστή και οι όποιες
αδυναμίες είναι πολύ πιο εύκολα διακριτές. Ειδικά στα αντίστοιχα... πολιτικά
μονόπρακτα όπου ο ερμηνευτής επιχειρεί να συμπυκνώσει σε λίγες προτάσεις αλληλοσυγκρουόμενες
έννοιες από τον ηρωισμό και την αυτοθυσία μέχρι το λαϊκισμό και τη
μεγαλοστομία, η επιτυχία της «παράστασης» κρίνεται στις λεπτομέρειες τόσο του
σεναρίου όσο και του σκηνικού!
Το κακό με τα πολιτικά μονόπρακτα είναι ότι
συνήθως προκύπτουν από μια αίσθηση μεγαλείου του πρωταγωνιστή που
υπερεκτιμά τις δυνάμεις του θεωρώντας ότι μπορεί να γεμίσει μόνος του μια
σκηνή. Ακόμα συνηθέστερα αυτές οι τάσεις ξεκινούν από το γεγονός ότι έχει
συντηρηθεί για μεγάλο διάστημα σε σημαντικούς όχι όμως σε κυρίαρχους ρόλους
στο... θίασο. Είναι λοιπόν λογικό και θεμιτό να αναμένει τη στιγμή που από
ρολίστας θα μετατραπεί σε πρώτο του.. χορού.
Όταν όμως στη διάρκεια αυτής της πορείας έρχεται η
στιγμή που οι πολιτικές συγκυρίες και οι κοινωνικές ανάγκες του στερούν την
ευκαιρία για αυτό το μεγάλο βήμα ο τρόπος αντίδρασης είναι πολλές φορές
θυμικός, παρορμητικός, εκρηκτικός. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά
παραδείγματα χαρακτηριστικών εσωκομματικών και κυβερνητικών συγκρούσεων
που καλύπτονται από αυτή την περιγραφή.
Έχουν υπάρξει σχετικά επιτυχημένα σενάρια
τέτοιων μονόπρακτων που «κούμπωναν» με τις γενικότερες εξελίξεις ακόμα κι αν ο
ίδιος ο πρωταγωνιστής είχε παίξει κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση τους. Υπάρχουν
όμως και απολύτως αποτυχημένα.. κείμενα με αδύναμη πλοκή κι ασάφεια στο
επιμύθιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ακόμα πιο ξεκάθαρη η προσωπική
πινελιά στο... σενάριο κι ως τέτοια μπορεί να κριθεί και με επιείκεια.
Ένας κυβερνητικός θίασος δεν πρέπει να είναι
επιθεωρησιακό μπουλούκι. Δεν μπορεί να λειτουργεί με τη λογική της αρπαχτής,
ούτε της ατέρμονης ισορροπίας ανάμεσα στις πριμαντόνες ή όσους
αισθάνονται ως τέτοιες. Οφείλει να θέτει τον καθένα, που θέλει να συμμετέχει
δημιουργικά στην προσπάθεια, απέναντι στις ιστορικές ευθύνες του και να
κινείται με ομαδικό πνεύμα προς τον κοινό στόχο.
Άλλωστε δεν αρκεί μια επαρκής πρεμιέρα για
να κρίνει την επιτυχία μιας παράστασης. Ο αγώνας είναι καθημερινός και η
συνέχεια του.. έργου και την επόμενη σεζόν εξαρτάται τόσο από τη συνέπεια
στην... καλλιτεχνική αρτιότητα αλλά και την ανταπόκριση του κοινού. Ο
δρόμος προς την καταξίωση είναι μακρύς και απαιτεί... στρατιώτες έτοιμους να
θυσιαστούν για τον υπέρτατο σκοπό.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια