Του Νίκου Φραντζή

Κάπως έτσι γεμίζει η επικαιρότητα μιας ακόμη κρίσιμης εβδομάδας -ή μήπως της πιο κρίσιμης;- για το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης.

Ανάμεσα σε λίστες με επίμαχα ονόματα που οι αρμόδιοι υπουργοί τις ξέχασαν στο... σακάκι που πήγε στο καθαριστήριο και σε hackers που έκαναν φύλλο και φτερό τα ηλεκτρονικά αρχεία του υπουργείου Οικονομικών και κανείς δεν ξέρει ακόμη τι ακριβώς έχουν στη διάθεσή τους από όσα έπρεπε να είναι απόρρητα αλλά τελικά βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Κάπου δεν τα πάει καλά, τελικά, το υπουργείο Οικονομικών με τα ηλεκτρονικά αρχεία -ή τα χάνει ή του τα κλέβουν- αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι ότι η συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση δείχνει να γίνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και χειρότερη και αν τελικά η αντιπολίτευση έχει πράγματι άδικο, όταν υποστηρίζει ότι υπάρχει μια κακοστημένη παράσταση που θα καταλήξει με την ψήφιση των μέτρων, κινδυνεύουμε να βρεθούμε κάποια μέρα, όχι και πολύ αργά, με το δυστύχημα να έχει συμβεί χωρίς να το καταλάβουμε.

Όχι μόνο γιατί εδώ και λίγο καιρό, ακούγοντας τους ύμνους προς την Ελλάδα που έψελναν οι άλλοτε επικριτές της, είχαμε πιστέψει ότι είχαμε ξεπεράσει την πιθανότητα του ατυχήματος εξόδου, αλλά κυρίως γιατί η καθημερινότητά μας γεμίζει με το δένδρο και όχι το δάσος.

Ο κ. Σόιμπλε, ωστόσο, το ξεκαθάρισε προχθές, ότι η τύχη της Ελλάδας δεν έχει ακόμη αποφασιστεί, δηλαδή όλες οι προβλέψιμες και μη εξελίξεις είναι ακόμη ανοιχτές. Βεβαίως, θα μπορούσαμε να συζητάμε εις το διηνεκές, αν ο στόχος μας ήταν να σπάσουμε το ρεκόρ της μακρύτερης διαπραγμάτευσης με το μικρότερο αποτέλεσμα.

Υποτίθεται όμως ότι ο χρόνος μας είχε τελειώσει εδώ και καιρό, αν θέλαμε να προλάβουμε τις προθεσμίες, να όμως που ακόμη συνεχίζουμε την τακτική της καθυστέρησης. Παραδόξως, γιατί στο παιχνίδι χάνουμε ήδη με 3-0. Αρα, τι προσπαθούμε, ποια είναι η στρατηγική μας, πέρα από το να μη δεχθούμε κι άλλο γκολ; Όπως έχουν εξελιχθεί οι πολιτικές ισορροπίες, η διαπραγματευτική τακτική του κ. Σαμαρά, που ορίζει «πάμε τα μέτρα στη Βουλή και όποιος θέλει τα ψηφίζει», δίνει τουλάχιστον λύση σε μια αέναη συζήτηση που δεν φαίνεται να καταλήγει.

Πρέπει να μάθουμε σύντομα αν προχωρούμε προς το δυστύχημα ή όχι, κανείς δεν αντέχει άλλη αναμονή άγνοιας για το μέλλον. Αν μη τι άλλο, αμέσως έπειτα από ένα δυστύχημα, οι επιζήσαντες, αν υπάρχουν, μπαίνουν σε διαδικασία ανάρρωσης.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2248492