Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα η πολιτική ηγεσία κινείται με μια αδιανόητη ελαφρότητα, που προκαλεί δικαίως το κοινό αίσθημα. Δεν είναι δυνατόν όταν κρίνεται το μέλλον του τόπου και συνομολογείται η αναγκαιότητα σκληρών μέτρων, ορισμένοι εξ αυτών στο «παρά πέντε» να υψώνουν τείχη για ορισμένες αλλαγές στα εργασιακά, που η ζωή τα έχει λύσει προ πολλού. Δεν είναι δυνατόν όταν αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος για τα δισ. των μέτρων, να διυλίζουν λεπτομέρειες στον βαθμό που έχουν αποδεχθεί ότι το πρόγραμμα ως ενιαίο σύνολο κρίνει τη σωτηρία ή την καταστροφή της χώρας.
Αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι ευαισθησίας μοιάζει εκτός από ανώφελο και παράλογο, μιας και οι πάντες έχουν πια αντιληφθεί ότι το βάρος των συνεπειών δεν θα προέλθει από τις τριετίες, ούτε από το επίδομα γάμου. Ως εκ τούτου, είναι πράγματι ανεξήγητη η στάση της ΔΗΜ.ΑΡ. αλλά και ορισμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (πολλοί εκ των οποίων υπήρξαν και υπουργοί στις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου) που, ενώ ψήφισαν τα δυο προηγούμενα μνημόνια, τώρα αίφνης κατελήφθησαν από συνειδησιακές Ερινύες.
Η κυβέρνηση ορθώς έχει χαράξει στρατηγική και οφείλει να την υλοποιήσει στο ακέραιο, στον βαθμό που και οι εταίροι της άλλωστε έχουν συνομολογήσει πως είναι η μόνη που κρατά τη χώρα στο ευρώ. Τα όσα έγιναν εσχάτως στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να θέτουν σε δοκιμασία τη συνοχή του, αλλά η ηγεσία του κόμματος απέδειξε ότι δεν παίζει με τις τύχες της χώρας και ως εκ τούτου μένει πιστή στις δεσμεύσεις της για στήριξη του προγράμματος.
Όπως έχουν διαμορφωθεί οι εξελίξεις, οι τρεις αρχηγοί οφείλουν να ξεπεράσουν τις όποιες αναστολές τους και να συμφωνήσουν πως προέχει το εθνικό συμφέρον, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος χωρίς περιστροφές και ελιγμούς.
ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27688&subid=2&pubid=112943734
0 σχόλια