.png "English"){kind=small}
Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από τη δημιουργία της, η
παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα πλαίσια της μεταδικτακτορικής
αναδιοργάνωσης του πολιτικού συστήματος, βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη
πρόκληση της ιστορίας της. Η κρίση που με εκκωφαντικό τρόπο διαλύει πολιτικά,
οικονομικά, κοινωνικά ακόμα ως και αξιακά – ηθικά μυθεύματα μιας ολόκληρης
εποχής, ανοίγει από μόνη της το παράθυρο σε μια καινούρια περίοδο με άλλες
απαιτήσεις, νέα διακυβεύματα, επαναπροσδιορισμένα ερωτήματα. Αυτό το
παράθυρο οφείλει να κρατήσει γερά αλλά και να διευρύνει, αυτή η παράταξη αν
θέλει να έχει θεμελιώδη κι όχι εθιμοτυπικό ρόλο στο περιβάλλον που
διαμορφώνεται.Η Νέα Δημοκρατία με τον τίτλο, τα σύμβολα και τις ιδρυτικές της θέσεις θέλησε να εκφράσει ακριβώς αυτό που σηματοδοτούσε η εποχή. Την υπέρβαση μιας περιόδου σκληρών αντιπαραθέσεων και διχασμού, την αναγεννητική φλόγα της δημιουργίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης, τον ξεκάθαρο Ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Όλα αυτά συνδυασμένα με νέες κομματικές δομές και αρκετά φρέσκα πρόσωπα έδιναν την αίσθηση ενός δυναμικού ξεκινήματος απαλλαγμένου σε σημαντικό βαθμό από τις παθογένειες, τις προκαταλήψεις και τα μίση του παρελθόντος.
Αυτός ήταν και ο λόγος που παρά τις εσωτερικές και
εξωτερικές δυσκολίες η ΝΔ υπήρξε κυρίαρχη του πολιτικού παιχνιδιού και ο
μόνος διακριτός αστικός πόλος εξουσίας, τη στιγμή που η Ένωση Κέντρου
διατηρώντας σχεδόν αυτούσια την προδικτατορική της παρουσία, θύμιζε μια
κιτρινισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία σε ένα πολύχρωμο σκηνικό.
Αντίστοιχα ριζοσπαστική πρέπει να είναι και σήμερα
η επανατοποθέτηση της Κεντροδεξιάς παράταξης στον πολιτικό χάρτη,
απολύτως συνυφασμένη με τις πρωτοφανείς προκλήσεις των καιρών. Υπάρχουν πέντε
καίρια πεδία δράσης στα οποία το στίγμα οφείλει να είναι συγκεκριμένο και
αδιαπραγμάτευτο. Το κράτος, την οικονομία, την κοινωνία, τους θεσμούς και
φυσικά τη δομή και λειτουργία του κόμματος.
·
Κράτος – Ο μύθος του «κράτους – προστάτη»
που είναι το καταφύγιο για «λύσεις» σε όλα τα ζήτημα πρέπει να τελειώνει εδώ. Ο
ρόλος του δεν είναι επιχειρηματικός, δεν είναι πελατειακός, ούτε διαχειριστικός
των διαπλεκόμενων συμφερόντων.
Το επιτελικό, λειτουργικό δημόσιο που
εκμεταλλεύεται τις τεχνολογικές εξελίξεις προσφέρει τις απαραίτητες υπηρεσίες
στον πολίτη, χωρίς να δημιουργεί ένα δαιδαλώδες και μη ανταποδοτικό
προνοιακό κράτος ή να συντηρεί συντεχνιακές λογικές, προκρίνει την
αξιολόγηση και τον έλεγχο σε όλα τα επίπεδα και δημιουργεί συνθήκες υγιούς
ανταγωνισμού στην αγορά.
·
Οικονομία – Ο φιλελεύθερος προσανατολισμός
οφείλει να είναι σαφής. Το επιχειρηματικό περιβάλλον να είναι φιλικό στον
επενδυτή, χωρίς περιττές νομικές, γραφειοκρατικές και φορολογικές επιβαρύνσεις.
Μια σύγχρονη Κεντροδεξιά δεν νοείται να
αναρωτιέται ακόμα για τη σκοπιμότητα του ανοίγματος αγορών και επαγγελμάτων,
για τον περιορισμό της φορολογίας (ιδιαίτερα στην εργασία) και να μην διαθέτει
ένα συγκροτημένο πλάνο για το παραγωγικό όραμα της χώρας με βάση το
φυσικό και ανθρώπινο δυναμικό της.
·
Κοινωνία – Ασφάλεια, εθνικό γεωστρατηγικό πλάνο,
δικαιοσύνη, ισονομία, αξιοκρατία.
Κεντρικό ζητούμενο μιας περιόδου ανασύνθεσης των
διεθνών ισορροπιών είναι ένα σταθερό εθνικό σχέδιο εξωτερικής πολιτικής
που εκμεταλλεύεται τις δυνάμεις του Ελληνισμού και αξιοποιεί συμμαχίες.
Ταυτόχρονα επιχειρείται η διατήρηση της εσωτερικής συνοχής της χώρας
εμπεδώνοντας ένα κλίμα πάταξης της ανομίας και δίκαιης τιμωρίας σε κάθε
παραβάτη (από το λαθρομετανάστη έως τον πολιτικό!), και ένα περιβάλλον
αξιοκρατίας που δίνει κίνητρο στον πολίτη για συμμετοχή και δημιουργία.
·
Θεσμοί – Οι συνταγματικές και άλλες παρεμβάσεις
πρέπει να σηματοδοτούν ένα καινούριο, αξιόπιστο σκηνικό που αντανακλά
τις κοινωνικές αλλαγές και διαθέσεις.
Τα ειδικά προνόμια και η αδιάκριτη ασυλία
βουλευτών και υπουργών είναι κατάλοιπα μιας άλλης κλειστοφοβικής αντίληψης για
την πολιτική, όπως και η ανακύκλωση του πολιτικού προσωπικού χωρίς όρια
θητείας. Ο βουλευτής πρέπει να αποκτήσει νέα πιο παρεμβατική υπόσταση και η
κοινωνία ενεργότερο ρόλο στο σχεδιασμό και την εκτέλεση της πολιτικής ατζέντας.
·
Κόμμα – Η εποχή των μηχανισμών και των παρεών,
των εσωκομματικών ισορροπιών και της περιορισμένης δημοκρατίας που
μετέτρεψε την μεταπολιτευτική κοινωνική ορμή για ενασχόληση με την πολιτική σε
αποστροφή από κάθε τέτοια διαδικασία, απαιτεί ρηξικέλευθες παρεμβάσεις.
Από μια αξιόπιστη επιτροπή αξιολόγησης και
ανάδειξης στελεχών από την κοινωνία (με πολιτικά και επιστημονικά μέλη και ένα εύρος κριτηρίων), έως την ανασυγκρότηση
των κατακερματισμένων κι ανενεργών οργανώσεων (με τον περιορισμό τοπικών
και την ενδυνάμωση σε νομαρχιακό επίπεδο με ευρύτερες αρμοδιότητες και
παρεμβατική σχέση με τα κοινωνικά τεκταινόμενα αλλά και την ενσωμάτωση της
νεολαίας με διακριτό ρόλο μακριά όμως από τις γνωστές συντεχνιακές
νοοτροπίες αναπαραγωγής ενός ξεπερασμένου μοντέλου πολιτικής, άλλων γενεών).
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια