You Are Here: Home - ΑΝΑΠΤΥΞΗ , ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , Ε.Ε. , ΕΛΛΑΔΑ , ΕΥΡΩ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - Η Ευρώπη χάνεται κι η Τρόικα....!!

Με την Ισπανία να αποχαιρετά οριστικά τις αγορές και τα οικονομικά κανόνια των περιφερειών της να σκάνε το ένα μετά το άλλο, την Ιταλία να ακολουθεί κατά πόδας την ίδια διαδρομή και τους οίκους αξιολόγησης να κουνούν επιδεικτικά το δάκτυλο της υποβάθμισης ακόμα και στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης (Γερμανία, Ολλανδία), οι Ελληνικές ασκήσεις επί χάρτου και οι πιέσεις της Τρόικας για περαιτέρω υφεσιακά μέτρα μοιάζουν με κακόγουστο αστείο.

Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από τότε που διατυπώναμε τις επιφυλάξεις μας για το κατά πόσο το Ευρωπαϊκό ντόμινο είναι προς το συμφέρον μας ή η διαφορετική δομή των δικών μας ζητημάτων θα ωθούν τη χώρα όλο και περισσότερο στο περιθώριο της Ευρωζώνης (Μας συμφέρει το Ευρωπαϊκό «ντόμινο»;). Σήμερα φαίνεται καθαρά ότι μια Ε.Ε. που συνεχίζει να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις παρά να τις καθορίζει κάνοντας ασαφείς εξαγγελίες χωρίς χρονοδιάγραμμα κι αναβάλλοντας ατέρμονα τις δομικές πολιτικές και παραγωγικές αλλαγές που χρειάζεται, αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως ειδική περίπτωση.

Η αποτυχημένη προσέγγιση μιας μονομερούς ατέρμονης εσωτερικής υποτίμησης βρήκε το άλλοθι της στη δική μας διαχρονική διστακτικότητα κι ανικανότητα να προωθηθούν οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία και να περιοριστεί η δημόσια σπατάλη. Δόθηκε έτσι το περιθώριο στην Τρόικα να κηρύσσει ότι ήταν εγχώριας έμπνευσης οι οριζόντιες περικοπές και η υπερφορολόγηση κι ότι η ίδια έθετε απλά δημοσιονομικούς στόχους.

Αυτό δεν ήταν ποτέ απολύτως αληθές αφού τους είχε γίνει εμμονή ο περιορισμός του μισθολογικού κόστους και στον ιδιωτικό τομέα ως βασικό μέσο βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας παρά το γεγονός ότι άλλοτε παρουσίαζαν στρεβλά στοιχεία αποκομμένα από την παραγωγικότητα κι άλλοτε παρέβλεπαν τους κύριους συστημικούς και μη, παράγοντες που επηρεάζουν καίρια τις επενδυτικές επιλογές.

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα στήριξε μεγάλο μέρος της ευημερίας της αρχικά στον κρατικό δανεισμό και μετά την είσοδο στην Ερυωζώνη στον φθηνό, για τα διαχρονικά δεδομένα της χώρας, ιδιωτικό δανεισμό. Η γιγάντωση όμως του κατασκευαστικού τομέα και η ανάπτυξη του χώρου των υπηρεσιών δεν μπορούν να ξεπεραστούν με τη δαμόκλειο σπάθη μιας δήθεν «δημιουργικής καταστροφής».

Η ισόρροπη και σταδιακή μεταφορά πόρων προς την παραγωγική διαδικασία, από τη στιγμή που δεν μπορεί να γίνει με εθνικά κεφάλαια λόγω απαγορευτικού επιπέδου χρέους, όφειλε να υποστηριχθεί με ενίσχυση της ρευστότητας, προώθηση των μεγάλων έργων, πολλαπλασιασμό των Ευρωπαϊκών αναπτυξιακών προγραμμάτων. Αντ’ αυτού οι δυσκίνητοι μηχανισμοί πχ της ΕΤΕπ χρειάστηκαν ατελείωτους μήνες για να συνειδητοποιήσουν ότι ένα κράτος αποκλεισμένο από τις αγορές δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται από θεσμικούς παράγοντες με όρους εμπορικής τράπεζας!!

Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να προχωρήσει σε πολλές αυτονόητες κινήσεις αφαιρώντας έτσι από την Τρόικα τα περισσότερα από τα ρητορικά της άλλοθι στην προσπάθεια στήριξης μιας βίαιης εσωτερικής υποτίμησης. Με αυτό το εχέγγυο, την υποστήριξη των στοιχείων της ύφεσης που το μέγεθος της δεν εξηγείται αποκλειστικά με τις Τροϊκανές δικαιολογίες και την αποφασιστικότητα των κοινωνικών εταίρων να αποδείξουν ότι μπορούν να κινηθούν πέρα από το πλαίσιο, η κυβέρνηση μπορεί να διεκδικήσει και να κατακτήσει μικρές αλλά ουσιαστικές νίκες που θα δώσουν το περιθώριο στην κοινωνία να αναπνεύσει και στην αγορά να ανασυγκροτηθεί.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Tags: ΑΝΑΠΤΥΞΗ , ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , Ε.Ε. , ΕΛΛΑΔΑ , ΕΥΡΩ , ΜΝΗΜΟΝΙΟ , ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ