Η Ελλάδα συνεχώς πορεύεται σε έναν ελικοειδή ανηφορικό δρόμο του οποίου κάθε στροφή είναι χωρίς ορατότητα, επιφυλάσσοντας επιπλέον δυσάρεστες εκπλήξεις. Οι κύριοι πολιτικοί δρώντες σε αυτή τη στροφή που βιώνουμε κάνουν συνέδρια. Οι μεν για να ανοιχτούν σε ένα ευρύτερο εκλογικό ακροατήριο, οι δε για να «ομογενοποιήσουν» το δικό τους.

Τα ζητούμενα όμως των πολιτών παραμένουν τα ίδια και πονάνε. Σε αυτούς που κυβερνούν φωνάζουν «κοίτα λίγο χαμηλά γιατί με πονάς αφάνταστα», στους διεκδικητές ρωτούν «μπορείς;» και «ξέρεις;». Και οι μεν πρώτοι παλεύουν να εκπέμψουν σταθερότητα και ασφάλεια και να διεκδικήσουν την ανακούφιση, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια, οι δε δεύτεροι υπόσχονται τα τελευταία και προσπαθούν να πείσουν για τα πρώτα.

Μέσα στον λόγο των διεκδικητών, όμως, είναι κρυμμένη η αγωνία του ρήματος «μπορώ;». Οταν σε σημαντικό μέρος της ρητορικής τίθεται από τους ίδιους το επικοινωνιακό ερώτημα «μπορούμε;», σημαίνει ότι εκεί υπάρχει ανάγκη τεκμηρίωσης και προσπαθούν. Παρ’ όλα αυτά, όταν δεν έχει κάποιος την εξουσία, η απόδειξη του «μπορώ» είναι δύσκολη.

Και ο μόνος τρόπος να αντισταθμιστεί το ερωτηματικό του «μπορώ;» είναι ένα ισχυρό «θέλω!».

ΠΗΓΗ: REAL
http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=blogitem&eid=26&id=247551