ΚΡΑΥΓΕΣ και ψίθυροι. Με δύο φωνές εκφέρονται απόψεις για το μέλλον ή μάλλον την τύχη της Ελλάδας. Οι κραυγές ακούγονται από όλους. Οι ψίθυροι πάλι όχι. Το ερώτημα, ας πούμε, που φαίνεται ότι ψιθυρίζεται σε τετ-α-τετ ελλήνων και ευρωπαίων, ιδίως βορείων, πολιτικών είναι το εξής: «Πόσα θέλετε για να φύγετε από το ευρώ;».

ΤΟ γρήγορο συμπέρασμα είναι ότι το πακέτο βοήθειας δεν μπορεί να προσφερθεί μόνο για να μείνουμε στη νομισματική ένωση. Αλλά και για να λειτουργήσει ως γέφυρα εξόδου. Αυτή είναι η φιλάνθρωπη εκδοχή. Διότι υπάρχει προφανώς και η εκβιαστική. Αν το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, τότε μπορεί να αντιμετωπίσουμε το εξής δίλημμα. Τα χρήματα για τις υποχρεώσεις του κράτους να δοθούν εφόσον συμφωνηθεί η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη που, σύμφωνα με όσα ορίζουν οι νομικές συμφωνίες, δεν μπορεί παρά να είναι μόνο εθελοντική.

Αν είναι έτσι, έχουμε πολλαπλούς εκβιασμούς. Το εκλογικό σώμα εκβιάζεται να ψηφίσει υπέρ των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων στις 17 Ιουνίου γιατί χωρίς ξένη βοήθεια θα έχουμε στάση πληρωμών και στο εσωτερικό. Αλλά και η ελληνική πολιτική τάξη μπορεί να εκβιαστεί με όπλο τα χρήματα από έξω. Μένει να φανεί αν θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα μπορέσει ποτέ να συναινέσει σε κάτι τέτοιο. Επισήμως ούτε ο Τσίπρας δεν είναι υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.

ΚΡΑΥΓΕΣ και ψίθυροι. Ποιήματα και συνεντεύξεις. Συνέντευξη έδωσε η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ στον βρετανικό «Guardian». Και στηλίτευσε τους άσωτους φοροφυγάδες Ελληνες που ζητούν διαρκώς βοήθεια, ενώ τα παιδάκια στα σχολεία του Νίγηρα υποφέρουν. Η Λαγκάρντ είναι δικηγόρος με καριέρα στις ΗΠΑ που την έβαλε ο Νικολά Σαρκοζί στην πολιτική. Δεν τα πήγε σπουδαία στο υπουργείο Οικονομικών και παραλίγο να βρεθεί στην έξοδο όταν είπε νωρίς την απαγορευμένη λέξη «λιτότητα». Αλλά οι νομικές της γνώσεις την έκαναν χρήσιμη στις δύσκολες διεθνείς διαπραγματεύσεις για χρηματοπιστωτικά θέματα που προέκυψαν λόγω κρίσης.

Ο Σαρκοζί την έσπρωξε προς το ΔΝΤ όταν αποκαλύφθηκε το υπερσεξουαλικό ταμπεραμέντο του Ντομινίκ Στρος-Καν. Εκεί η Κριστίν είναι στη σκληρή γραμμή των τεχνοκρατών. Ταυτόχρονα δυσκολεύεται να συγκρατήσει Λατινοαμερικάνους και Ασιάτες που και αναδυόμενες δυνάμεις της διεθνούς οικονομίας εκπροσωπούν αλλά και βλέπουν να επιφυλάσσεται στην Ελλάδα διακριτική μεταχείριση. Κάτι που εξηγεί την αναφορά της Λαγκάρντ στα σχολεία του Νίγηρα. Πέρα, πάντως, από τις εσωτερικές ισορροπίες του ΔΝΤ, είναι σαφές ότι φτιάχνεται κλίμα. Η ενοχοποίηση, σε εθνική βάση, των Ελλήνων είναι η ηθική προετοιμασία για την εγκατάλειψη της Ελλάδας στην τύχη της _ δηλαδή στη χρεοκοπία και στη δραχμή.

ΤΗΝ ίδια ώρα το ποίημα του νομπελίστα Γκίντερ Γκρας έρχεται να επισημάνει την ηθική και πολιτική χρεοκοπία της Ευρώπης απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα. Αυτή η κρίση συνείδησης εκφράζεται και στις πολύ αρνητικές διεθνείς αντιδράσεις που προκάλεσε η συνέντευξη της Λαγκάρντ _ η οποία υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί.

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα διχάζει. Ωστόσο, πίσω από την προφανή αποτυχία του οικονομικού προγράμματος που επιβλήθηκε στη χώρα μας από την τρόικα, υπάρχει ένα άλλο ερώτημα. Πόση λιτότητα - και προγράμματα τύπου ΔΝΤ - αντέχει μια χώρα που έχει δημοκρατία;

ΠΗΓΗ¨ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/agiografies/?aid=4725824