Ορίστε, λοιπόν, που βγήκε χτες ο Αντώνης Σαμαράς και έκανε μια ρεαλιστική πρόταση για το πώς μπορούμε να βγάλουμε τη μύτη μας έξω από το βάλτο που πέσαμε, για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε. Το έκανε μετά λόγου γνώσεως, όπως αρμόζει στις δύσκολες μέρες που περνάμε, έχοντας την οικονομία μας στο θάλαμο της Εντατικής.

Ούτε πολλά «θα» ακούσαμε. Ούτε μεγάλες υποσχέσεις μάς δόθηκαν. Ούτε μαγικές συνταγές για να απαλειφθεί το χρέος εφευρέθηκαν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν. Ούτε και κούνησε το δάκτυλό του μπροστά στο πρόσωπο των ευρω-εταίρων μας, με απειλές και υπονοούμενα, που σίγουρα δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, όταν την επόμενη μέρα πρέπει να απλώσεις το χέρι σου για δανεικά. Ούτε και αποφάσισε, χάριν της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης, να μας χαϊδέψει τα αφτιά ότι θα έχουμε «καλύτερες μέρες», ενώ στις 18 Ιουνίου θα κλαίγαμε όλοι μαζί με καινούργιους φόρους επί των ήδη υπαρχόντων. Αυτή η ύστερη πλάνη θα ήταν χειρότερη της προηγούμενης με την οποία ψηφίσαμε και οδηγηθήκαμε στην κατάσταση της κυβερνητικής απουσίας.

Από την αντίπερα όχθη, καθημερινά, ακούμε για συντήρηση των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, ώστε να μη ταραχθεί η καρδία -και κυρίως το ταμείο- των συνδικαλιστοπατέρων και των συγγενών αυτών έως τρίτου βαθμού διορισμένων! Ακούμε για προσλήψεις χιλιάδων στο δημόσιο τομέα, ενώ ακόμη και τώρα δύσκολα βρίσκουν όλοι καρέκλα να καθίσουν ή αντικείμενο για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους, ώσπου να έρθει η ώρα να χτυπήσουν «έξοδο» στην κάρτα τους.

Ακούμε για αναγκαστικό δάνειο των Πολιτών προς το κράτος από το ποσό των 20.000 ευρώ και πάνω, από τις όποιες καταθέσεις μας στις τράπεζες. Ακούμε για νέους φόρους στην ακίνητη περιουσία μας, αν συμποσούται πάνω από 300.000 ευρώ. Ακούμε για φορολογία τζίρου, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων έχει βουλιάξει. Ακούμε για αύξηση στις συντάξεις, αυξήσεις στους μισθούς, αυξήσεις στα κατώτατα όρια αμοιβής για νεοπροσλαμβανόμενους: ήτοι, αυξήσεις δίνονται όπου δει, αρκεί να μας ψηφίσουν στις 17 του μηνός και μετά βλέπουμε.

Αλλά για να πραγματοποιηθούν όλες οι υποσχέσεις που ακούμε είναι φανερό ότι θα κοπούν δραχμές που θα έχουν την αξία κατοχικού νομίσματος. Κι αν μας έλεγαν ότι και τα δάνεια που έχουμε πάρει θα αποπληρωθούν σε δραχμές, με την ίδια αναλογία της αλλαγής του μισθού μας από ευρώ σε δραχμές, θα λέγαμε «κάπως θα τα βγάλουμε πέρα». Αλλά τέτοιο ζήτημα δεν τίθεται και ούτε θα τεθεί. Τα δάνεια σε ευρώ και σε τσίγκινη δραχμή ο μισθός μας. Θα μου πεις όπου λαλούν πολλοί αριστεροί οικονομολόγοι αργεί να ξημερώσει: άλλος είναι μαρξιστής, άλλος λενινιστής ο τρίτος εγκελικός, ο τέταρτος κρατιστής, οπότε ομολογουμένως άκρη δεν βρίσκεις.

Από σήμερα και σε δεκαέξι μέρες θα είναι η ώρα να αποδείξουμε την ωριμότητά μας. Τι μέλλον υποτιμημένο θέλουμε για τα παιδιά μας. Πόσο… βαλκανική θα καταστήσουμε την Ελλάδα, χαρά για τους εχθρούς της. Στο χέρι μας είναι.


ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=15053&title=%25CE%2595%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B9%2520%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%2520%25CF%2587%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B9%2520%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2582