Πρωθυπουργός, όπως το ορίζει άλλωστε και η λέξη, είναι ο πρώτος των υπουργών. Αυτά γραμματολογικά... Στην πραγματικότητα και στην ουσία, ιδίως μετά το 1974, πρωθυπουργός είναι απλώς ο αρχηγός. Εν παντί. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αλλιώς, θα ήταν πρώτος μεταξύ ίσων και τότε… ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι. Και στην Ελλάδα του 2012 αυτό δεν θα ήταν απλώς ένα γραφικό παράδοξο. Θα ήταν απλώς η καταστροφή.

Ο χρόνος δεν μας πιέζει σχεδόν αμείλικτα. Ο χρόνος απλώς έχει τελειώσει. Παίζουμε ως κράτος, ως χώρα, ως λαός, την ύστατη παράταση. Και δεν υπάρχει καν η δοκιμασία των penalty, όπως στους μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Εμείς, εδώ, βρισκόμαστε στο τέλος του ταξιδιού.

Από την άποψη αυτή όμως προσεγγίζουμε τώρα την άλλη πτυχή της ιστορίας που διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν προΐσταται απλώς του Υπουργικού Συμβουλίου. Ασκεί, οφείλει να ασκεί, εξουσία. Ακόμα κι αν το ένα του χέρι μοιάζει «δεμένο» εξαιτίας του εκλογικού αποτελέσματος της 17ης Ιουνίου, ακόμα και παγιδευμένος στα... όσια και τα ιερά των δύο κυβερνητικών συνεταίρων του, ακόμα και με αντίπαλο τον ανεκδιήγητο ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του.

Ο πρωθυπουργός μπορεί και πρέπει να αποφασίζει, να εφαρμόζει, ακόμα και να διατάζει. Αλίμονο, αν κάθε κατεργάρης αντίπαλός του, αλίμονο, αν κάθε κυβερνητικός εταίρος μπορούν να επιβάλουν τη δική τους γραμμή, να αναδείξουν τη δική τους θέληση σε κυβερνητική επιλογή. Να μειώσουν, να αφυδατώσουν, να διαβάλουν, να αποχρωματίσουν, να διαλύσουν ουσιαστικά αυτό το κυβερνητικό σχήμα - το έσχατο πλέον στην Ελλάδα του ευρώ.

Πολλά γράφονται και ακόμα περισσότερο λέγονται για τον τρόπο, τις συνθήκες, τις προσπάθειες, τις συμφωνίες με τις οποίες συγκροτήθηκε τελικά αυτή η κυβέρνηση. Θα ήταν καταστροφή όμως αν αυτό το πολύπλοκο, άνισο, εσφαλμένο σχήμα που λέγεται κυβέρνηση Σαμαρά πάψει να λειτουργεί με αυτούς τους κανόνες και μεταβληθεί σε μια καταστρεπτική Εκκλησία του Δήμου στο όνομα δήθεν της αγαστής τριμερούς συνεργασίας με τους άλλους δύο εταίρους.

Ο ένας από τους οποίους παίζει με τη μελλοντική κομματική ανάκαμψη και ο δεύτερος να αποκτήσει άλλοθι απέναντι στην αριστερή του συνείδηση. Αυτό θα μπορούσε να είναι παιχνίδι του παρελθόντος. Όχι, τώρα, στην παράσταση που λέγεται... η ζωή και ο θάνατος μιας χώρας.


ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=18380&title=%25CE%2597%2520%25CF%2580%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25B8%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE%2520%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B7