Το έχουμε το κουσούρι να θεωρούμε οι Έλληνες πως όλα θα πρέπει να γίνονται, ή έστω να δρομολογούνται, σύμφωνα με τις δικές μας προτεραιότητες και ιεραρχήσεις. Και γι' αυτό δεν με ξάφνιασε καθόλου το γεγονός πως ήταν πολλοί εκείνοι που τάχθηκαν υπέρ της άποψης ότι το πρώτο που όφειλε να έχει κάνει ο Στουρνάρας στην πρώτη του συμμετοχή σε συμβούλιο υπουργών της Ευρωζώνης ήταν να θέσει το θέμα της επιμήκυνσης και της επαναδιαπραγμάτευσης. Υπάρχουν μάλιστα και ορισμένοι που θεωρούν ότι αυτό θα έπρεπε να ήταν το κύριο θέμα της παρέμβασής του.

Παράλληλα, δεν με ξαφνιάζει και το γεγονός ότι ενώ ποτέ έως τώρα δεν καταφέραμε να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει έναντι των εταίρων και δανειστών μας δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν -δεν γνωρίζω αν το πιστεύουν κιόλας- ότι κάθε δύο και τρεις θα πρέπει να μας παρέχονται ελαφρύνσεις ως προς τις οφειλές μας και διευκολύνσεις ως προς την αποπληρωμή τους.

Ευτυχώς, ο νέος υπουργός Οικονομικών δεν ανταποκρίθηκε στις σχετικές προσδοκίες και απέφυγε να κάνει έστω και νύξη σχετικά με την επιμήκυνση και την επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων. Ήταν μια στάση που απέδειξε ότι, αν μη τι άλλο, ξέρει πώς να κάνει τη δουλειά του και ότι γνωρίζει πως σ' αυτού του είδους τις διαπραγματεύσεις πρέπει πρώτα ν' αποδειχθείς συνεπής και μετά να επιχειρήσεις να εξαργυρώσεις τη συνέπειά σου.

Άλλωστε, εδώ και δύο χρόνια η σχέση μας με την τρόικα και τους δανειστές μας δεν είναι τίποτε άλλο από μια συνεχή επαναδιαπραγμάτευση. Όχι όπως την εννοούμε εμείς που προσβλέπουμε σε ακύρωση κάποιων ειλημμένων υποχρεώσεών μας, αλλά όπως πραγματικά είναι από τη στιγμή που κάθε τόσο λαμβάνονται αποφάσεις, οι οποίες ή μας επιβάλλουν νέα μέτρα ή μας παρέχουν κάποιες μικρότερες ή μεγαλύτερες διευκολύνσεις. Η συμφωνία μας με τους εταίρους και δανειστές μας δεν έχει σήμερα καμιά σχέση με την αρχική του 2010.

Κάποτε επιτέλους θα πρέπει κόμματα και κοινή γνώμη να συνειδητοποιήσουμε, και έμπρακτα να το αποδείξουμε, πως γνωρίζουμε ότι ο βασικός κανόνας για να έχει θετική έκβαση η επαναδιαπραγμάτευση, που, ούτως ή άλλως, θα γίνει, είναι η τήρηση των δεσμεύσεων και των υποχρεώσεών μας. Στο μέτρο του δυνατού φυσικά.

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22790&subid=2&pubid=63684843