Του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου

Ο Α. Σαμαράς, υπό τις δεδομένες συνθήκες πέτυχε, στις συναντήσεις του με Μέρκελ και Ολάντ, σχεδόν ό,τι μπορούσε να πετύχει: κράτησε ζωντανή την τελευταία ευκαιρία της χώρας να παραμείνει στο ευρώ και ξεκίνησε την κοπιώδη προσπάθεια αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας.

Οποιαδήποτε άλλη προσδοκία απ’ αυτές τις συναντήσεις είτε είναι εκτός τόπου και χρόνου είτε οφείλεται σε μεγαλειώδη άγνοια της ευρωπαϊκής πραγματικότητας κι επομένως υποκρύπτει άγνοια κινδύνου είτε απλώς αποτελεί κλασικό σύμπτωμα ανευθυνότητας και λαϊκισμού. Το περιεχόμενο των συνομιλιών του πρωθυπουργού δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός ευρώ. Οπως και ότι υπάρχει τεράστια δυσκολία να περάσουν από τα κοινοβούλια των χωρών αποφάσεις για νέα οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα.

Ταυτοχρόνως προέκυψε ότι αν η προσπάθεια που έχει ξεκινήσει η νέα κυβέρνηση ολοκληρωθεί με έργα και συγκεκριμένες χειροπιαστές μεταρρυθμίσεις, μπορεί να δημιουργηθεί εκείνος ο ευρωπαϊκός συσχετισμός, που θα επιτρέψει και τη γρήγορη εκταμίευση της δόσης μαμούθ και την επιμήκυνση και το νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους σε δεύτερο χρόνο. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά από τη γνωστή τακτική της κινδυνολογίας και του εκβιασμού που ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου κάθε φορά που επρόκειτο να εκταμιευτεί κάποια δόση.

Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, όχι μόνο της τρικομματικής κυβέρνησης, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας: Να γίνει ό,τι πρέπει να γίνει για να τελειώνει η χώρα με αυτόν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της απελπισίας. Να περάσει το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ πακέτο μέτρων, που –μαζί με τα αναπτυξιακά μέτρα– θα σηματοδοτεί την έναρξη της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Και θα βάζει ΤΕΛΟΣ στο μαρτύριο που ζει η χώρα εδώ και σχεδόν τρία εφιαλτικά χρόνια.

Η δυνατότητα-ευκαιρία πλέον υπάρχει. Το επόμενο κρίσιμο θέμα είναι αν κατ’ αρχήν η κυβερνητική πλειοψηφία και στη συνέχεια η ελληνική κοινωνία θα δώσουν στην κυβέρνηση τον χρόνο και τη δυνατότητα αυτή η ευκαιρία να γίνει ζώσα πραγματικότητα. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι τα «παλιά» και κλασικά πολιτικά παιχνιδάκια των κουτοπόνηρων συγκαλυμμένων αποστάσεων από δύσκολες αποφάσεις και του κλεισίματος του ματιού στις συντεχνιακές νοοτροπίες θα βρουν απέναντί τους σοβαρότητα, υπευθυνότητα και ρεαλισμό.

Η πρώτη δοκιμασία αφορά την κυβερνητική συνοχή. Από κει θα φύγει το πρώτο ισχυρό μήνυμα προς την κοινωνία, η οποία στη συνέχεια θα το μετατρέψει σε συμπεριφορά. Αν αυτό το μήνυμα είναι μήνυμα σοβαρότητας και υπευθυνότητας, οι σειρήνες του λαϊκισμού δεν θα βρουν πολλά ανοικτά αυτιά. Αν είναι μήνυμα διάλυσης της κυβέρνησης, τότε απλώς θα είναι θέμα χρόνου και η διάλυση και της κοινωνίας και η επιστροφή στη δραχμή.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=20811&title=%25CE%25A4%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582%2520%25CF%2584%25CE%25B1%2520%25CF%2588%25CE%25AD%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1