Υπάρχει Ελληνας που να μην κάνει ή να μην έχει κάνει αρνητικές σκέψεις για την Α. Μέρκελ; Υπάρχει Ελληνας που να μην έχει θυμώσει ή να μην είναι διαρκώς θυμωμένος μαζί της; Δύσκολο να βρεις έστω και λίγους. Ακόμα και οι πιο μνημονιακοί Ελληνες, έστω κάποιες στιγμές, «τα έχουν πάρει» με τη Γερμανίδα καγκελάριο που αναγόρευσε σε πολιτική την παραδειγματική τιμωρία μιας χώρας μέλους της Ε.Ε. και υποκατέστησε την αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη με την ηθικολογία, που βάθυνε την κρίση.

Άλλο αυτό όμως κι άλλο τι συμφέρει τη χώρα στις συγκεκριμένες συνθήκες που βρίσκεται. Και το 1999 «κάηκε» η Αθήνα για την επίσκεψη Κλίντον, αλλά η χώρα δεν κέρδισε απολύτως τίποτα. Μάλλον έχασε. Ο φτηνός τσαμπουκάς εξατμίστηκε και χάθηκε, έγινε καπνός μαζί με τις αναθυμιάσεις των δακρυγόνων. Δεν άφησε πίσω του απολύτως τίποτα, εκτός από κατεστραμμένες περιουσίες Ελλήνων πολιτών και πλήθος ερωτημάτων για το πώς μια χώρα μπορεί να υπερασπιστεί αποτελεσματικά και ουσιαστικά τα συμφέροντά της.

Το 2012 δεν είναι καν 1999. Η χώρα δυστυχώς ζει «με το χέρι απλωμένο» και εξαρτάται -δυστυχώς- από τη δόση των 31,5 δισ. και τη συνέχιση της χρηματοδότησης των δανειακών και όχι μόνον αναγκών της. Αντε και σήμερα της τα «είπαμε» και «εκτονωθήκαμε» της αντιπαθούς και υπεύθυνης για αρκετά απ’ αυτά, που υποφέρουμε τα τελευταία τρία χρόνια σε αυτή τη χώρα. Τι μπορούμε να κερδίσουμε, κάνοντας μπάχαλο την Ελλάδα και ξανακαίγοντας την Αθήνα; Η απάντηση είναι προφανής.

Αντιθέτως, η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την ανάγκη της Γερμανίας να κάνει μια «ελεγχόμενη στροφή» στην πολιτική της, έχοντας συνειδητοποιήσει-αλλά όχι και ομολογήσει…- την αποτυχία της συνταγής που επέβαλε, όχι μόνο στην Ελλάδα, μπορεί να βγει πολλαπλά κερδισμένη. Κατ’ αρχήννα λυθεί άπαξ διά παντός το παραλυτικό και καταστροφικό για την ελληνική οικονομία δίλημμα μένει-δεν μένει στο ευρώ η Ελλάδα. Κι αμέσως μετά να αντιμετωπιστεί το μείζον πρόβλημα της στεγνωμένης και ουσιαστικά νεκρής αγοράς. Κι ακολούθως, παράλληλα με τον εξορθολογισμό του ελληνικού χρέους, να αρχίσει η μακρά και δύσκολη, αλλά εξ αντικειμένου λυτρωτική πορεία προς την ανάπτυξη.

Όλα αυτά όμως δεν περνάνε, μέσα από μολότοφ και την εκτόνωση της οργής στο πουθενά και στο τίποτα. Περνάνε μέσα από επιχειρήματα, πειθώ και συμμαχίες. Και πρέπει να είναι κανείς τουλάχιστον τυφλός για να μη βλέπει ότι έστω η «συμμαχία» με τη Γερμανία είναι στοιχειώδης προϋπόθεση για να αλλάξει κατεύθυνση η πολιτική-μαρτύριο που ζει η χώρα.

Οι μαζικές, αλλά ειρηνικές διαδηλώσεις μπορεί και να είναι πολύ χρήσιμες σε αυτή τη διαδικασία πειθούς, η οποία συμπίπτει και με την αδιάλλακτη στάση της Τρόικας. Η μπαχαλοποίηση της χώρας, όμως, ενώ δεν έχει να προσθέσει τίποτα, έχει να αφαιρέσει πολλά. Κυρίως δίνοντας την εικόνα μιας χώρας, που ούτε θέλει, ούτε ξέρει πώς να σωθεί…

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=22995&title=%25CE%25A3%25CF%258E%25CE%25B6%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B9%2520%25CE%25BC%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25BF%2520%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582%2520%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B9%2520%25CF%2583%25CE%25BF%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582!%250D%250A