Γράφαμε πριν από λίγες ημέρες ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι η σταδιακή απαγκίστρωση από τα μέτρα και τις «επαχθείς» ρυθμίσεις του μνημονίου. Και «επαχθή» είναι εκείνα που προκαλούν συνθήκες «ανεξέλεγκτης ύφεσης» και διαλύουν και το κατώτερο σημείο «κοινωνικής συνοχής». Χθες, στο εξαμηνιαίο δελτίο που εξέδωσε το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF), με πρόεδρο τον Τσαρλς Νταλάρα, επεσήμανε την ανάγκη για... λιγότερη δημοσιονομική λιτότητα και περισσότερους διαθέσιμους κοινούς πόρους μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM). Η δημοσιονομική προσαρμογή είναι αναγκαία ως έναν βαθμό, όπως επισημαίνεται για τα κράτη που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικές δυσχέρειες, καθίσταται όμως υπερβολική όταν γενικεύεται αορίστως (όπως πράττει η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη).

Και συμπληρώνει στην εξαμηνιαία έκθεσή του το IIF: «Αυτή η λιτότητα συνέπραξε ήδη ώστε να συρρικνωθεί σε έντονο βαθμό η εσωτερική ζήτηση στο σύνολο της Ευρωζώνης». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έπρεπε και πρέπει να μειώσει τα ελλείμματά της. Το ερώτημα είναι άλλο: Πώς; Δηλαδή σε ποιους «χρόνους», με τι συγκεκριμένα μέτρα, με ποιες υφεσιακές παραμέτρους και με ποιες ιεραρχήσεις και προτεραιότητες. Η δημοσιονομική προσαρμογή θα φέρει αναγκαστικά ύφεση, αλλά μέχρι ποιο όριο είναι αποδεκτή; Από την άλλη μεριά, δεν πρέπει πρώτα να κάνεις «προσαρμογή» και... μετά ανάπτυξη. Η έξυπνη και σωστή προσαρμογή προϋποθέτει και παράλληλα αναπτυξιακά αντίβαρα.

Δυστυχώς, τίποτα απ' αυτά δεν έγινε. Δεν υπήρξε ελληνικό σχέδιο. Δεν έγινε σοβαρή διαπραγμάτευση και οι τροϊκανοί μάς επέβαλαν μια «χοντροκομμένη συνταγή» (τυφλοσούρτη), που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ, μηχανιστικά όπου επεμβαίνει, με τα γνωστά στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελέσματα.

Για όλα αυτά υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Και για το πώς φθάσαμε εδώ που φθάσαμε και για τον τρόπο που οι υπεύθυνοι διαχειρίστηκαν την κρίση. Τίποτα δεν ήταν αναπόφευκτο. Δυστυχώς, και στη δεύτερη φάση του μνημονίου χρησιμοποιείται η ίδια καταστροφική συνταγή. Οι ακραίες και άστοχες υφεσιακές πολιτικές διαλύουν τη χώρα, ενώ παράλληλα καθιστούν ανεκπλήρωτες σε μεγάλο μέρος τις δεσμεύσεις της χώρας. Χωρίς κοινωνική συνοχή και ρεαλιστικούς οικονομικούς στόχους ακυρώνεται οποιοδήποτε σχέδιο εξόδου από την κρίση. Η γραμμή «μνημόνιο και ξερό ψωμί», υπό τη μορφή διάφορων φοβιστικών διλημμάτων, είναι αδιέξοδη. Το ίδιο και η αντιμνημονιακή καταγγελία.

Η σταδιακή απαγκίστρωση από τις «επαχθείς» ρυθμίσεις του μνημονίου με αξιόπιστες αντιπροτάσεις και παράλληλη αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ο μόνος ρεαλιστικός «άλλος δρόμος»...


ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22791&subid=2&pubid=63642814