Tης Τασούλας Καραϊσκάκη

Η Βάνα Μπάρμπα και ο Πέτρος Καραβίτης με τον ΛΑΟΣ, ο Παύλος Χαϊκάλης με τους Ανεξάρτητους Ελληνες του Πάνου Καμμένου, ο Γιάννης Μπέζος και ο Γιώργος Κυρίτσης με τη ΔΗΜΑΡ, ενδεχομένως ο Ρένος Χαραλαμπίδης με τη Ν.Δ., ο Θανάσης Χειμωνάς, η Αννα Βερούλη, ο Γιάννης Γούναρης, ο Κώστας Παταβούκας, η Μαίρη Βιδάλη με το ΠΑΣΟΚ, ο Πέτρος Τατσόπουλος με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πλήθος ακόμη αστέρων βαδίζει στον δρόμο προς την πολιτική, αφού προτάσεις για συμμετοχή στα ψηφοδέλτια έχουν δεχθεί πολλοί: Σπύρος Παπαδόπουλος, Θάνος Καληώρας, Γιάννης Κότσιρας, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Γρηγόρης Αρναούτογλου, Βίκυ Χατζηβασιλείου, Μαρία Μπεκατώρου, Ηλίας Ψινάκης, Αντώνης Κανάκης, Πύρρος Δήμας, Βούλα Πατουλίδου, Ντέμης Νικολαΐδης, Πέτρος Γαλακτόπουλος...

Οι σταρ στην πολιτική είναι για τα κόμματα που απλώνουν δίχτυα στη βιομηχανία του θεάματος –και προφανώς και για αρκετούς ψηφοφόρους–, κάτι περισσότερο από ένα διάσημο όνομα που μεταφέρεται, μαζί με την αίγλη του, από το στερέωμα της τέχνης, της τηλεόρασης, του αθλητισμού στα ψηφοδέλτια. Είναι ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στο πραγματικό και το υποσχόμενο. Είναι εξανθρωπισμένοι «θεοί», που προκαλούν ένα είδος σχεδόν θρησκευτικής λατρείας, οι αστραφτεροί διαμεσολαβητές ανάμεσα στη δύσκολη καθημερινότητα και τον κόσμο της επιθυμίας και των ονείρων.

Τα κομματικά επιτελεία εισάγουν στην πολιτική συγκεκριμένα αρχέτυπα, που μαγεύουν το εκλογικό σώμα: τον αθλητή με τη μυθική δύναμη που παίρνει τη μορφή πρωτεργάτη της Δικαιοσύνης, τον ευαίσθητο ερμηνευτή που διαθέτει και αδαμάντινη ιδεολογία, τη βαμπ που θέτει τον ερωτισμό της στην υπηρεσία του ψηφοφόρου, τον τηλεαστέρα «έξω καρδιά» που φέρεται να διαθέτει μεγάλη ψυχή.

Για να θεωρήσει το πλήθος των αναποφάσιστων πολιτών υποχρέωσή του να προστρέξει στις κάλπες, χρειάζεται... και λάμψη. Επειτα, τα πάντα είναι θεμιτά για τον εγκλωβισμό των πολιτών. Σημασία δεν έχει τόσο η ιδεολογία, όσο και ο ρόλος των προσώπων στην παράσταση των εκλογών. Η πολιτική είναι, άλλωστε, από καιρό υποταγμένη στους κανόνες της σκηνοθεσίας. Η εικόνα του γνωστού αθλητή, του ηθοποιού, του τραγουδιστή θα φτάσει έως και στο τελευταίο νοικοκυριό, θα ξαφνιάσει, θα αποτυπωθεί, θα ενθουσιάσει, θα χειροκροτηθεί και θα ψηφιστεί. Ο πολίτης, ως θεατής, θα παγιδευτεί στο τελετουργικό, στη μυθολογία, με την πεποίθηση ότι επιλέγει τον τίμιο υποψήφιο που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά του.

Τα κομματικά επιτελεία από την πλευρά τους εκμεταλλεύονται την ανάγκη των επωνύμων για κοινωνική εμπλοκή (ή για μια ανανέωση της δημοτικότητάς τους) και εξαργυρώνουν τη λάμψη τους με ψήφους. Στην πραγματικότητα, οι σταρ που εκλέγονται συνήθως εντάσσονται στους μηχανισμούς τους συστήματος και μετά παύουν να λάμπουν. Ενα βαθύ χάσμα θα τους χωρίσει σταδιακά από τους αντιπροσωπευομένους. Θα μπουν στη Βουλή ενδεχομένως ως πολίτες ανυστερόβουλοι, πρόθυμοι με θυσίες να αφοσιωθούν στην υπεράσπιση του κοινωνικού συνόλου. Επειτα υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αδρανήσουν μέσα στα πλοκάμια των κομματικών διευθυντηρίων. Η αίγλη τους δεν θα μπορεί πλέον να είναι η ισχύς τους, μετριασμένη από τον εγκιβωτισμό στο διαφανές στεγανό της κάλπης.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_13/04/2012_437746