Της Άννας Παναγιωταρέα

Η ψήφος μας την Κυριακή δεν είναι σαν τις άλλες των περασμένων αναμετρήσεων. Και καθόλου παρόμοια με εκείνη της 6ης Μαΐου. Γιατί δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνήθη διαδικασία επιλογής ανάμεσα σε δυο κόμματα από τα οποία το ένα θα νικήσει κατά κράτος και θα συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Θα μπορέσει να εμφανιστεί την Πέμπτη στη Βουλή, σε πλήρη κυβερνητική σύνθεση, για να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τα κόμματα, έχοντας εξασφαλίσει εκ προοιμίου όχι εκατόν πενήντα μία έδρες αλλά τουλάχιστον εκατόν εξήντα πέντε.

Γιατί; Διότι μόνο μία ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη μπορεί -και αυτό κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις- να διασφαλίσει βίο κοινοβουλευτικό σε βάθος τριετίας τουλάχιστον. Η τρίμηνη ανώμαλη περίοδος που βιώνουμε με κυβερνήσεις εκ τεχνοκρατών και εκ προσωπικοτήτων δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας, που είναι βαθύτατα πολιτικό και απαιτεί πολιτικές αποφάσεις και ανάληψη πολιτικής ευθύνης.

Οι οικονομικές και εν συνεχεία κοινωνικές επιπτώσεις της εφαρμογής του διάτρητου, σκληρού, ανεδαφικού, εξωπραγματικών απαιτήσεων Μνημονίου έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος των Πολιτών στο περιθώριο της πενίας, της ανυποληψίας, της αυτοακύρωσης. Ποια κυβέρνηση, λοιπόν, θα είναι ικανή να αντέξει την πίεση που θα ασκείται επί των καίριων αποφάσεων που πρέπει πάραυτα να ληφθούν, αν έχει την πλειοψηφία των Πολιτών εναντίον της;

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό με απλά ελληνικά σημαίνει ότι ακόμη κι αν -πράγμα που δεν φαίνεται εφικτό από τις δημοσκοπήσεις, φανερές και κρυφές, που υπάρχουν στα χέρια των κομματικών αναλυτών- μπορούσε ένα και μόνον κόμμα να συγκροτήσει κυβέρνηση, θα πρέπει να μας έχει δώσει αποδείξεις ότι εξασφαλίζει τη σύμπραξη με άλλους κομματικούς χώρους στην κοινή πλατφόρμα της απρόσκοπτης ευρωπαϊκής προοπτικής. Θα έπρεπε για το κοινό καλό, για τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, για τη λήψη αποφάσεων που θα ανασυγκροτήσουν το άρρωστο κράτος, οι ευθύνες να μοιραστούν σε περισσότερους πολιτικούς ώμους, με περισσότερες αποχρώσεις κοινωνικής ευαισθησίας, σε έμπειρα και άφθαρτα στελέχη.

Σε δέκα μέρες ο νεόκοπος πρωθυπουργός θα εμφανιστεί και θα εκπροσωπήσει τη χώρα στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών. Αλίμονο αν δεν έχει προβλέψει με τη στρατηγική του τη σύσταση συμμαχιών εντός της ευρωζώνης που να ενισχύσουν τη φωνή της Ελλάδας. Φτάνει πια η Ελλάς-πειραματόζωον και οι τιμωρημένοι Ελληνες. Δεν πάει άλλο. Δεν αντέχεται άλλο.

Κανείς δεν θέλει να κατευθύνει κανέναν σε αυτή την αναμέτρηση αλλά είναι ίσως η μόνη φορά που το διακύβευμα δεν αφορά εμένα, εσένα, τον άλλο. Δεν αφορά στα δικά μου συντεχνιακά συμφέροντα. Στη δική σου πρόσληψη. Στην παρουσία του κομματάρχη ως «προστάτη» των αναγκών μου. Αφορά στο μέλλον της Ελλάδας, το οποίο αυτή τη στιγμή φαίνεται ομιχλώδες, ανασφαλές, σχεδόν απειλούμενο. Σε κανέναν δεν θα επέτρεπα να μου υποδείξει τι να ψηφίσω. Είναι το μόνο δικαίωμά μου στο οποίο μετριέται η προσωπική μου ευθύνη ως Πολίτη.

Θα ακούσω όμως αυτό που μου άφησε ως παρακαταθήκη ο Σοφοκλής: Όταν η πατρίδα βρίσκεται εν κινδύνω, κανείς Πολίτης να μη νομίζει ότι μπορεί να ευημερήσει.