Ηταν αναπόφευκτο η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνει με τα λάθη από τα οποία ξεκίνησε. Τρομάζοντας, δηλαδή, μικροαστούς και ό,τι έχει απομείνει από τη μεσαία τάξη με την επιπολαιότητα των θέσεών του στο θεμελιώδες ερώτημα των εκλογών: ευρώ ή δραχμή. Αναπόφευκτη η κατάληξη, διότι η αμάθεια δεν κρύβεται για πολύ.

«Δεν έχουμε κάποια αίσθηση (sic) ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα ακολουθήσουν αυτή την τακτική του εκβιασμού που έχει ακουστεί (sic) εδώ και κάποιο καιρό και θα σταματήσουν τη χρηματοδότηση», δήλωσε μόλις χθες στο Bloomberg ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Τι κι αν ακόμη και ο Φρανσουά Ολάντ το λέει ρητώς ότι «δίκαια αντιμετώπιση» του ελληνικού προβλήματος προϋποθέτει εκπλήρωση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η χώρα; Ακόμη και αυτό δεν είναι αρκετό για να αλλάξει την «αίσθηση» του Αλέξη. Δεν τον ενδιαφέρουν οι δημόσιες δηλώσεις των επισήμων εκπροσώπων των χωρών της Ευρωζώνης. Αλλωστε, το παραδέχεται, χωρίς επίγνωση της ανοησίας του: «Η θέση μας δεν βασίζεται σε δημόσιες σχέσεις ή σε κάποιες επιβεβαιώσεις από πολιτικούς».

Για έναν άνθρωπο με τη δική του άγνοια κινδύνου (τον είδαμε με τι επιπέδου Αγγλικά νόμισε ότι μπορούσε να βγάλει πέρα συνέντευξη στον CNN...) και τη δική του αφελή προσέγγιση στις διεθνείς σχέσεις (είδαμε και την ευρωπαϊκή περιοδεία του...), είναι φυσικό να θεωρεί τις συναντήσεις με τους Ευρωπαίους πολιτικούς ως τίποτε περισσότερο από «δημόσιες σχέσεις». Είναι φυσικό, διότι ο Τσίπρας αντιλαμβάνεται την πολιτική με τα βιώματα του συνδικαλισμού, που ουσιαστικά ήταν το μόνο σχολείο που τον διαμόρφωσε. Την κατανοεί με τον τρόπο που την έμαθε στις συνελεύσεις του αμφιθεάτρου: ύφος, κορόνες, κονταρομαχίες με ιδεολογικά στερεότυπα, ίντριγκες, διπροσωπία και τσαμπουκάς.

Προσθέστε στα παραπάνω και το γεγονός ότι είναι παιδί της ευμάρειας της ώριμης Μεταπολίτευσης. Ανήκει στη γενιά που έμαθε να θεωρεί τη σταδιακή βελτίωση της οικονομικής άνεσης «φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου» -με την έννοια ακριβώς που δίνει στον όρο ο Χομπς. Ανήκει σε όλους αυτούς που τώρα «τους κλέβουν τα όνειρα», επειδή δεν μπορούν πια να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, να φτιάξουν οικογένεια με μια άλλη δημόσια υπάλληλο και να ζήσουν μια χαλαρή ζωή απαλλαγμένη από το άγχος της απόδοσης στην εργασία, με την ασφάλεια των επιδομάτων και των ωριμάνσεων.

Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι προϊόν του ελληνικού επαρχιωτισμού, που αντικατέστησε τη συμπλεγματική μειονεξία με την αυταρέσκεια, εξαιτίας της ευμάρειας που απέκτησε ξαφνικά και άκοπα. Ερμηνεύει τον κόσμο με τα μέτρα του μικρόκοσμου μέσα στον οποίο έχει περάσει όλη του τη ζωή και την αυτοπεποίθησή του ενισχύει η ψευδαίσθηση γνώσης και κοσμοπολιτισμού που βρίσκει μέσα από το Ιντερνετ. Του λείπουν τα απαραίτητα βιώματα για να έχει την πραγματική αίσθηση των πραγμάτων, έξω από τον κύκλο του. Είναι ένας Γκόρτζος των καιρών μας, με τη διαφορά ότι αντί για μαγκούρα φροντίζει να έχει δίπλα του τον Μανώλη Γλέζο...


ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_15/06/2012_447170