Αναφερθήκαμε χθες επιγραμματικά στα δυο βασικά μοντέλα μεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθούνται στην Ευρώπη το Γαλλικό και το Γερμανικό. Ας δούμε λοιπόν πιο διεξοδικά τη λογική τους και τις διαδικασίες που προκρίνουν για τη χορήγηση υπηκοότητας σε μη γηγενείς πολίτες, και το τι μπορούμε να διδαχθούμε από αυτές τις προτάσεις, ώστε να χρησιμοποιηθούν κι από εμάς, πιθανότατα προσαρμοσμένες στα Ελληνικά δεδομένα. Πριν από αυτό όμως επιτρέψτε μας λίγα λίγο και για τον τρόπο που η Βρετανία διαχειρίστηκε το μεταναστευτικό κύμα, αν και κατά την άποψη μου, πολύ μικρή σχέση έχει τόσο κοινωνική διαστρωμάτωση όσο και η ιστορική διαδρομή των δυο χωρών.

Η κυβέρνηση κατάφερε να ανοίξει ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα, με τον ίδιο επιπόλαιο, αποσπασματικό και αντιφατικό τρόπο που αντιμετώπισε και άλλα κορυφαία ζητήματα όπως τα δημοσιονομικά της χώρας, η φορολογική πολιτική, η πράσινη ανάπτυξη κλπ, προτείνοντας για μια ακόμα φορά, ένα νεφελώδες συνονθύλευμα ιδεών, που το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργήσει κοινωνικές αντιδράσεις και απορίες για το χρόνο και το ύφος που ανακινήθηκε το θέμα.

Οι ομιλίες Παπανδρέου και Σαμαρά, στη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, απέδειξαν εμφανέστερα, τη διαφορά πολιτικής αντίληψης και ιδεολογικής προσέγγισης των δυο αρχηγών.

Τα απογοητευτικά αποτελέσματα της Διάσκεψης της Κοπεγχάγης, μας απέδειξαν για μια ακόμα φορά, το πόσο ετεροβαρής μπορεί να αποδειχθεί η παγκοσμιοποίηση όταν οι κανόνες που τη διέπουν ουσιαστικά επιβάλλονται από τους οικονομικά & πολιτικά ισχυρούς στους θεωρητικά και πρακτικά αδύναμους.

Τα πρόσφατα γεγονότα με τις τουρκικές προκλήσεις στο πεδίο βολής της Άνδρου και την ανακήρυξη του Κουρδικού κόμματος της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης ως παράνομου, είναι το έναυσμα για μια προσέγγιση στο παρόν και το μέλλον του γειτονικού μας έθνους.

Η Τουρκία αποτελεί σήμερα ίσως τον σημαντικότερο γεωπολιτικό σύμμαχο των ΗΠΑ στο χώρο του μουσουλμανικού κόσμου, παρά τις όποιες παροδικές διαφωνίες υπήρξαν μεταξύ τους στο παρελθόν. Επιθυμεί να λειτουργήσει ως καταλύτης και εξισορροποιητικός παράγοντας ανάμεσα στο μουσουλμανικό κόσμο και το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης και διαβίωσης. Μπορεί να φαντάζει οξύμωρο μια χώρα σε ευθεία σύγκρουση με τον παραδοσιακότερο σύμμαχο των ΗΠΑ., το Ισραήλ, να αποτελεί την προμετωπίδα στον αγώνα για αλλαγή στον τρόπο διοίκησης των χωρών της Μέσης Ανατολής, αλλά ποιος άλλος θα μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρόλο. Οι Τούρκοι διαθέτουν κοινές παραδόσεις και στενές σχέσεις φιλίας με αρκετές από τις άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής.

Αν και τα νέα φορολογικά μέτρα θα ανακοινωθούν εκτενώς αργότερα, θα επιχειρήσουμε μια πρώτη «δίκη» προθέσεων. Κανείς δεν διαφωνεί με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, ώστε να συνεισφέρει ο καθένας βάσει των δυνατοτήτων του. Υπάρχει όμως εντελώς διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο που αυτό επιτυγχάνεται. Ας δούμε λοιπόν τους πιθανότερους στόχους της κυβερνητικής φορολογικής πολιτικής και την αποτελεσματικότητα τους.

Θα επιχειρήσουμε μια πρώτη αποτύπωση των κυβερνητικών κινήσεων στον οικονομικό τομέα, ιδιαίτερα στο επίπεδο της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, που αποτελεί προαπαιτούμενο για τη διεύρυνση της διανεμόμενης «πίτας» και των επιλογών ασκούμενης κοινωνικής πολιτικής.

Ιδιαίτερα επίκαιρη ξανάγινε η κουβέντα γύρω από την αναγκαιότητα λήψης άμεσων μέτρων για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, και την προσπάθεια περιορισμού της προβλεπόμενης αύξησης της θερμοκρασίας στον πλανήτη, μετά τη δημοσίευση email που αντάλλασσαν επιστήμονες της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή (IPCC), όπου αποκαλύφθηκε η διάθεση τους να υπάρξει παραποίηση στοιχείων, ώστε να στοιχειοθετούνται καλύτερα τα συμπεράσματα που ήθελαν να συνάγουν. Αν και το συγκεκριμένο ζήτημα σε συνδυασμό με την επιχειρηματολογία κάποιων που προσπαθούν να αναιρέσουν τις θεωρίες των συγκεκριμένων επιστημόνων, θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνη της αντικείμενο ανάλυσης σε μια ολόκληρη ανάρτηση μας, προς το παρόν, θέλοντας να επικεντρωθούμε περισσότερο στα εσωτερικά μας ζητήματα, θα περιοριστούμε απλά στο να αναφέρουμε κάποια βασικά μας συμπεράσματα:

Η θεσμοθέτηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου ήταν μια απόφαση που σκοπό της είχε την προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης των συμμετεχόντων στην Ακαδημαϊκή ζωή, έτσι ώστε αυτοί απρόσκοπτα και έχοντας αποκλειστεί κάθε δυνατότητα δίωξης της σκέψης και των λόγων τους, να αφοσιωθούν στην παραγωγή και ανάπτυξη κάθε είδους θεωριών που θα μπορούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη και αναβάθμιση του τόπου αλλά και στη βελτίωση των συνθηκών του δημοκρατικού διαλόγου μέσα από την αποτύπωση του ευρύτερου δυνατού φάσματος ιδεολογικών προσεγγίσεων.

Η προηγούμενη ανάλυση μας για το αποτέλεσμα της εκλογής προέδρου στη ΝΔ, είχε ένα προφανές κενό, την έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς, σε ένα κεφαλαιώδες θέμα, τόσο όσον αφορά την προεκλογική ρητορική των υποψηφίων, άλλα όπως θα δείξουν οι μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις, πιθανότατα εξαιρετικά σημαντικό και για τον καθορισμό της γενικότερης πολιτικής ατζέντας.

Πλησιάζουμε την μια εβδομάδα από την ημέρα της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη νέου αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία κι όλοι επιδίδονται σε μια προσπάθεια ανάλυσης και επεξήγησης των δυο σημαντικών γεγονότων αυτής της εκλογής. Της απρόσμενα πλατιάς συμμετοχής πολιτών όλων των ηλικιών, και της άνετης επικράτησης του Αντώνη Σαμαρά.

Όταν όλες οι Κασσάνδρες εντός και εκτός κόμματος, έκαναν λόγω ακόμα και την ημέρα της εκλογής για έναν αριθμό που είναι ζήτημα αν θα ξεπερνούσε τις 300,000 άτομα, η κινηματική, λαϊκή προσέλευση διέψευσε τους πάντες ανεβάζοντας την τελική συμμετοχή στις 800,000. Ποιοι οι λόγοι που παρακίνησαν έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων, πάνω από το διπλάσιο των έως τότε εγγεγραμμένων μελών να συμμετέχουν σε μια πρωτόγνωρη για τους περισσότερους διαδικασία; Τι προέτρεψε χιλιάδες ανθρώπους, ιδιαίτερα σε μικρές κλειστές κοινωνίες, όπου η τόσο καταφανής ταύτιση με ένα κόμμα δεν είναι πάντα κοινωνικά πρόσφορη; Και γιατί αυτή η συμμετοχή μετατράπηκε σε αυτό το βαθμό σε θετική ψήφο στον Αντώνη Σαμαρά.

Ο Πλάτωνας αναφερόταν στην "Πολιτεία" στους Φύλακες, την ομάδα εκείνη των πολιτών που αναλαμβάνει την μεγάλη ευθύνη της διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων και της προστασίας του κοινωνικού συνόλου (στρατιωτική οργάνωση), θέτοντας ως βασικές προϋποθέσεις για την ανάδειξη τους σε αυτή τη θέση, την κατάλληλη εκπαίδευση που στοχεύει στην καλλιέργεια της ηθικής, της υπέρβασης του απτού και ρεαλιστικού, προς όφελος του ιδεατού αλλά και την πλήρη άρνηση της προσωπικής περιουσίας, πέραν των απολύτως απαραίτητων.