Της Άννας Παναγιωταρέα

Θα ήθελα πολύ το Σάββατο το πρωί να χτυπήσουν την πόρτα του σπιτιού μου μικρά παιδιά για να μου πουν τα κάλαντα. Είναι οι αναμνήσεις ίσως που έχω από τη δική μου παιδική ηλικία, όταν βγαίναμε αξημέρωτα, με τον κατάλογο φίλων και συγγενών στο χέρι -σε σύμπραξη με άλλα γειτονόπουλα- για να πούμε τα «κάλαντα» -Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, ακόμη και τα Φώτα!- για να μοιραστούμε μετά το ταμείο. Πώς και τι περιμέναμε εκείνες τις ημέρες.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια τα Ελληνόπουλα δεν βγαίνουν από το σπίτι με το παραδοσιακό τριγωνάκι. Και όταν χτυπάει η πόρτα μας είναι είτε μεγάλα παιδιά μεταναστών είτε μεγάλοι άνθρωποι -από Ρουμανία, Πολωνία και άλλες χώρες- που προσπαθείς να καταλάβεις τι ακούς… Ομως, ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους γονείς ότι δεν αφήνουν τα μικρά να συνεχίσουν το έθιμο, που τόσο ζωντανό μένει στη δική μας μνήμη; Ολο και πιο συχνά έρχονται στη δημοσιότητα ειδήσεις αποτρόπαιες και αφορούν στη συμπεριφορά ανθρωπόμορφων θηρίων, που βλέπουν τα παιδιά ως θηράματα. Το φρικτό είναι ότι πολλοί από αυτούς είναι καθηγητές και δάσκαλοι, που δουλεύουν με τα παιδιά και δύσκολα μπορεί κανείς να σκεφθεί ότι η σχέση που καλλιεργούν μαζί τους είναι αρρωστημένη.

ΔΥΣΚΟΛΑ μπορεί να φανταστεί η οικογένεια ότι ο δάσκαλος, ο οικογενειακός φίλος, ο καλός γείτονας αλλά και το συγγενικό περιβάλλον, που αποτελεί καταφύγιο αγάπης για το παιδί, εκμεταλλεύονται την αθωότητά του, την έφεσή του για μάθηση, τη δίψα του για αποδοχή και αναγνώριση. Θεωρώ πως το Ποινικό Δίκαιο στην Ελλάδα για αυτές τις περιπτώσεις δεν καλύπτει την τραγωδία που οι πράξεις τους προκαλούν. Στην Ευρώπη αλλά κυρίως στην Αμερική τα μέτρα που παίρνονται μπορεί να φαίνονται σκληρά αλλά τουλάχιστον αποδίδουν.

Εδώ, στις περισσότερες περιπτώσεις άνθρωποι που τιμωρούνται είναι οι ίδιοι, ξαναπέφτουν στο ίδιο ποινικό αδίκημα που δεν έχει να κάνει με ληστεία ή κάτι παρεμφερές αλλά πληγώνει, χωρίς ίαση, τις παιδικές ψυχές. Η σεξουαλική κακοποίηση σε παιδική ηλικία καταδιώκει ψυχολογικά το παιδί σε όλη την επόμενη ζωή του. Είναι περίεργος ο τρόπος που η Πολιτεία μεταχειρίζεται αυτούς τους ανθρώπους. Αν είναι άρρωστοι, τότε χρειάζονται θεραπεία κι αν είναι εγκληματίες, τότε χρειάζονται παραδειγματικές ποινές. Και στις δύο περιπτώσεις είναι ανάγκη να δίνονται τα ονόματά τους στη δημοσιότητα. Δεν σημαίνει τίποτε «καθηγητής στίβου στην Κρήτη», «ιερέας στα Ιωάννινα» ή «εργαζόμενος σε τηλεοπτικό σταθμό ως εικονολήπτης». Γιατί οι καθηγητές στίβου -ήτοι γυμναστές-, ιερείς ή εικονολήπτες είναι εκατοντάδες και χιλιάδες και δεν μπορεί να σπιλώνονται όλοι που ασκούν ανάλογα επαγγέλματα ή λειτουργήματα.

ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ, ένα πραγματικό μέτρο προστασίας για τα παιδιά είναι να δημοσιεύονται ονόματα και φωτογραφίες των ενόχων, εφόσον υπάρξει καταδίκη, ενώ πρέπει να συσταθεί υπηρεσία η οποία να παρακολουθεί τη δραστηριότητά τους μετά την αποφυλάκιση. Ετσι τουλάχιστον γίνεται σε χώρες συγκροτημένες που προστατεύουν τους πολίτες τους και δη τους ανήλικους…


ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=5385&title=%25CE%2594%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2586%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25BF%25CE%25B9%2520%25CE%25B1%25CE%25B8%25CF%258E%25CF%2589%25CE%25BD%2520%25CF%2588%25CF%2585%25CF%2587%25CF%258E%25CE%25BD