Της Ειρήνης Νικολοπούλου

Ούτε καλτσοδέτα έχω φορέσει – κακώς, θα μου πείτε – γιατί είναι και σέξι, μεσοφόρι ούτε, γιατί όταν έγινα κοπέλα, πριν από λίγα χρόνια (δεν θέλω ου) ήταν ξεπερασμένο… Φέτος πάντως, για να σοβαρευτώ τώρα, είδαμε ξεκάθαρα τα συμβατικά και εγκατεστημένα κέντρα εξουσίας να συγκρούονται με το twitter και το Facebook, βιώσαμε την υποχώρηση του φόβου των πολιτών απέναντι στις παραδοσιακές μορφές ηγεσίας, τρίβαμε τα μάτια μας με τη νέα συλλογικότητα των πολιτών απανταχού στον πλανήτη και τις προαιώνια καταπιεσμένες γυναίκες να πετάνε την γόβα στιλέτο στον αέρα και να μην μασάνε!! H κατσίκα δε μασάει πια ταραμά.

Ας μην τις ξεχάσουμε τόσο γρήγορα στο βωμό της 15 minutes δημοσιότητας.

Πώς να τις ιεραρχήσω; Ανάλογα με την προσφορά τους, τη δημοσιότητα του εγχειρήματός τους, την απήχηση των επιτευγμάτων, πολλά τα κριτήρια και πολλές οι γυναίκες πρωταγωνίστριες του 2012 εντός και εκτός Ελλάδας. Η ηλικία είναι η τελική επιλογή μου, γιατί οι περισσότερες είναι κάτω των 30 ή επιβραβεύτηκαν μεν φέτος, αλλά δικαιώθηκαν για αγώνες ζωής που ξεκίνησαν σαφώς πριν από τα 30!

Maha Issaoui, ετών 24, Τυνήσια φοιτήτρια. Ξεσήκωσε μέσα από τη σελίδα της στο Facebook και το blog της, τους συμπατριώτες της να βγουν στους δρόμους και να εκδιώξουν μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα τον δικτάτορα Zine El Abidine Ben Ali. Κόρη οδηγού λεωφορείου και μητέρας επίσης ταπεινής καταγωγής, η φοιτήτρια της Βιολογίας βγήκε από τους πρώτους στους δρόμους της Τύνιδας και με το πάθος που ταιριάζει στην ηλικία και στον χαρακτήρα της, μετατράπηκε στην ηγέτιδα των social media, στέλνοντας φωτογραφίες, κείμενα και καταγράφοντας λεπτό προς λεπτό την πτώση του δικτάτορα που παρέμενε στην εξουσία από τη χρονιά που γεννήθηκε η ίδια η Maha.

Ένα χρόνο αργότερα, η νεαρή επαναστάτρια συνεχίζει τις σπουδές της, ονειρεύεται να ανοίξει το δικό της μικροβιολογικό εργαστήριο και, φυσικά, είναι αφοσιωμένη στο blog της. Όταν ρωτήθηκε, πρόσφατα από δημοσιογράφο της Le Monde για την επιτυχία των ισλαμιστών στη Τυνησία, δήλωσε ότι «οι λαοί κάνουν τις επιλογές τους», ωστόσο την ανησυχεί το γεγονός ότι στο αγαπημένο της Facebook , παρατηρεί στροφή 180 μοιρών από τους συνομήλικους της και όχι μόνο με εμμονή σε συζητήσεις για θρησκευτικά θέματα αλλά και στη μαντήλα. Διερωτάται αν «είναι μόδα που θα περάσει ή μήπως θα γίνουμε σαν το Ιράν με Θεοκρατικό καθεστώς»; Εκείνη, πάντως, πέρασε στην ιστορία χωρίς, μάλιστα, να δείχνει διάθεση να εξαργυρώσει τη δημοτικότητά της με μία θέση στη Βουλή.

Ίδια η στάση και της Ισραηλινής δημοσιογράφου και φοιτήτριας, Stav Shaffir, ετών 26. Πρόταξε τα στήθη της κατά της ακρίβειας, έγινε αρχηγός των διαδηλώσεων στο Τελ Αβίβ που συγκέντρωσαν 400.000 κόσμο στους δρόμους, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Από τις ανώνυμες νέες ηρωίδες του 201, η Stav παραμένει στις… επάλξεις και αρνείται να πολιτευτεί αν και το «κίνημα των αγανακτισμένων του Ισραήλ πνέει τα λοίσθια και οι «σοφοί» την πιέζουν να κατέβει στην πολιτική «αλλιώς θα χαθεί ο αγώνας σου», της λένε.

«Μας έλεγαν χίπις, εξτρεμιστές, περιθωριακούς, τώρα η νέα τους προπαγάνδα θέλει το κίνημα μας να πεθαίνει, δεν θα τους περάσει όμως, θα κρατήσουμε τον παλμό, αφού το 88 % των ισραηλινών πιστεύει σε μας και στη δίκαιη αγανάκτησή μας ενάντια στο υψηλό κόστος διαβίωσης». Η φοιτήτρια της Φιλοσοφικής και της Ιστορίας εργαζόταν σε ένα site, αλλά στις 14 Ιουλίου – ημέρα έναρξης των διαδηλώσεων- τα παράτησε και έκτοτε ακολουθεί τον δικό της δρόμο για τη δική της αλήθεια. «Πρέπει να μας βλέπουν παντού , να γίνουμε σαν το νερό που ξεχύνεται εκεί που δεν το περιμένεις για να καταλάβουν ότι αξίζουμε καλύτερης μεταχείρισης»…

Tawakkol Karman, ετών 32, δημοσιογράφος από την Υεμένη, η νεότερη και μοναδική γυναίκα από Αραβική χώρα, κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης. Επονομάστηκε Μητέρα της Αραβικής Άνοιξης, αφού ηγήθηκε της εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος της πατρίδας της… Με δικό της Κανάλι στο youtube, ιδρύτρια των γυναικών Δημοσιογράφων χωρίς αλυσίδες, journalists without chains. Η λεπτοκαμωμένη, αφρικανή με πάθος και κυρίως απίστευτο θάρρος, με κίνδυνο και συνεχείς απειλές κατά της ζωής της, έβγαινε τα τελευταία δυο χρόνια στην πλατεία Ελευθερίας και διαμαρτυρόταν για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ελευθερία του Τύπου, καταγγέλλοντας τη διαφθορά του κράτους και προσελκύοντας την προσοχή και συμμετοχή χιλιάδων συμπολιτών της.

Ήταν η πρώτη που αποκάλυψε το πρόσωπό της, σε μια σκληρή μουσουλμανική συντηρητική χώρα όπου οι γυναίκες υποχρεούνται στην απόλυτη σιωπή, λέγοντας ότι το Κοράνι ερμηνεύεται με… λάθος τρόπο! Αποκορύφωμα η ηγετική της στάση στην «Επανάσταση των Γιασεμιών» από τον περασμένο Φεβρουάριο στην ίδια πλατεία για την «έξωση» του, επί 30 χρόνια, τύραννου Αli Abdullah Saleh.

Leymah Gbowee, 40 ετών, Λιβεριανή νοσηλεύτρια, επικεφαλής του αγώνα για την επιστροφή της ειρήνης στη χώρα της ύστερα από 14 χρόνια εμφυλίου πολέμου, πολλαπλών βιασμών των συμπατριωτισσών της μοιράστηκε φέτος το Νόμπελ Ειρήνης με την δημοσιογράφο από την Υεμένη αλλά και την Πρόεδρο της Λιβερίας. Η Leymah, φορώντας άσπρο t-shirt και άσπρη κορδέλα στα μαλλιά, έκανε καθιστική διαμαρτυρία κάθε μέρα επί δύο χρόνια μαζί με χιλιάδες γυναίκες ζητώντας να σταματήσει ο εμφύλιος πόλεμος, να πάψουν να τις βιάζουν δέκα – δέκα οι άνδρες και να τους κλέβουν τα μικρά αγόρια από τα σπίτια, να τα στρατολογούν και να τα μετατρέπουν σε άγριους πολεμιστές… «Κάθε μέρα με βροχή, με ήλιο, τον περιμέναμε.. Είχαμε χάσει τα πάντα, μας σκότωναν, μας διέλυαν τις οικογένειες, γίναμε η σκιά τους».

«Ο τότε δικτάτορας Charles Taylor βαρέθηκε να τη βλέπει κάθε μέρα μπροστά του, δέχθηκε να τη συναντήσει και να την ακούσει, αφού πίσω της ακολουθούσαν άλλες 2000 γυναίκες. Τελικά, όταν οι άνδρες των αντίπαλων ομάδων άρχισαν να συσκέπτονται σε ξενοδοχείο της Γκάνας, η Leymah και οι φίλες της μπήκαν μέσα και απείλησαν ότι θα… ξεγυμνωθούν – που θεωρείται μεγάλη κατάρα – αν δεν κάνουν ειρήνη. Κάπως έτσι έληξε ο 14ετής εμφύλιος στη σπαρασσόμενη Λιβερία. Η Leymah, σύμβολο έκτοτε του Παγκόσμιου Κινήματος Ειρήνης, στήριξε τη συμβραβευθείσα Ellen να πάρει τα ηνία της χώρας. «Καθένας μας έχει ένα Μαντέλα, ένα Γκάντι και ένα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μέσα του, ας κοιτάξει να τον βρει λοιπόν», είναι η προσφιλής φράση της.

Ellen Johnson Sirleaf, ετών 74, η τρίτη βραβευθείσα με το Νόμπελ Ειρήνης, Πρόεδρος της Λιβερίας, η ισχυρότερη γυναίκα της Αφρικανικής Ηπείρου. Η Εllen σπούδασε στο Harvard, έγινε υπουργός Οικονομικών στη δεκαετία του ‘80, μετά εναντιώθηκε στην ατέλειωτη σειρά δικτατόρων της Λιβερίας και, έτσι, φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλές φορές. Το 2005 εξελέγη Πρόεδρος, έβγαλε την πάμπτωχη χώρα της από το τέλμα του εμφυλίου, των ακροτήτων σε βάρος των γυναικών-το 75% σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ βιάστηκαν τουλάχιστον μια φορά- αλλά και του αναλφαβητισμού, αφού όλοι οι δάσκαλοι είχαν εγκαταλείψει τη χώρα και μια ολόκληρη γενιά child soldiers.

«Χάθηκε» γιατί δεν πήγε ποτέ σχολείο. Η Εllen ανασυγκρότησε τη χώρα, στήριξε τις γυναίκες με microprojects, αύξησε κατά 40% την εγγραφή των κοριτσιών στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, άδειασε τους δρόμους από τα βουνά σκουπιδιών! «Ο άνδρας μου δεν με δέρνει πια γιατί έχω μια σχετική οικονομική ανεξαρτησία και με σέβεται περισσότερο», μια χαρακτηριστική κουβέντα της αλλαγής που επήλθε. Η Εllen έχει 4 γιους και 8 εγγόνια, δούλεψε στην World Bank, την Citibank και την HSBC.

Εύα Καίλή, ετών 30, η μόνη ξανθιά της παρέας, εκπάγλου καλλονής, η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, δημοσιογράφος για ένα φεγγάρι και παρουσιάστρια ειδήσεων στο Μega, γυναίκα της χρονιάς από το Spiegel γιατί είπε «όχι» στο Δημοψήφισμα Παπανδρέου και γιατί, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, η μοιραία γυναίκα για την αποχώρηση του και τη δημιουργία της κυβέρνησης συνεργασίας. Το περιοδικό Spiegel συγκαταλέγει στις γυναίκες της χρονιάς τη Θεσσαλονικιά αρχιτεκτόνισσα για τη διορατικότητά της να προειδοποιήσει ανοικτά τον πρώην πρωθυπουργό ότι θα φύγει. Έτσι, οδηγήθηκε η Ελλάδα σε κυβέρνηση με τη συμμετοχή και άλλων κομμάτων, κάτι που θα έπρεπε να είχε γίνει από καιρό, γράφει το γερμανικό περιοδικό.

Μετά την Εύα ακολούθησαν και τα άλλα θηλυκά του ΠΑΣΟΚ, αλλά η κίνηση χρεώθηκε στην έχουσα την πρωτοβουλία, ενώ ως γνήσια χώρα macho που είμαστε την έλουσαν αρκετά «παντελόνια» της Βουλής με εξυπνάδες, όπως «καλτσοδέτα» και άλλα ευφυολογήματα του επαρχιακού καφενειακού λεξιλογίου τους.

Τώρα ο Γιώργος σίγουρα «το φυσάει και δεν κρυώνει» το χαστούκι από το ωραίο φύλο, τι να πει όμως και τι να ομολογήσει ο γαλουχήμενος με τη φεμινιστική ιδεολογία της μητρός του Μαργαρίτας; Αυτή δεν ηγήθηκε ,στα 80′s, στην ενδυνάμωση των γυναικών με την Ίδρυση της ΕΓΕ- Ένωσης Γυναικών Ελλάδας – ούτε στα πιο εφιαλτικά όνειρα δεν θα διανοούνταν ότι μια γυναίκα το «πήρε επάνω της» και έτεκεν την κυβέρνηση Παπαδήμου και το τέλος εποχής για τη Papandreou era!

ΠΗΓΗ: AIMXI.GR
http://www.aixmi.gr/index.php/kaltsodeta-paliomisoforia-kai-vraveia-nobel/