Η ελληνική πελατειακή παρασιτοκρατία που στηρίζεται στις φοροεπιδρομές, φαίνεται πως είναι ασθένεια μεταδοτική. Αλλιώς δεν εξηγείται η τελευταία έκθεση με τις προτάσεις του ΔΝΤ για την φορολογία. Βλέπε: Τι προτείνει το ΔΝΤ για τη φορολογία...

Εκτός αν πιστεύει κανείς πως η κατάργηση του φόρου πολυτελείας στα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού συνιστά το βασικό πρόβλημα της μη ελκυστικότητας της χώρας μας από πλευράς επενδύσεων. Ή η αύξηση του συντελεστή φορολογίας των ομόρρυθμων εταιρειών από 20 σε 25% θα αυξήσει τα έσοδα.


Η λάθος συνταγή...

Στα δυο τελευταία χρόνια της χρεοκοπίας, τα μέτρα που ελήφθησαν και κυρίως εκείνα που δεν ελήφθησαν, αντί να βελτιώσουν την κατάσταση την επιδείνωσαν. Οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων οι οποίες δεν κατάφεραν να μειώσουν τις δαπάνες του δημόσιου τομέα και αυξήσεις φόρων που δεν κατάφεραν να αυξήσουν τα έσοδα, καθώς προκάλεσαν ανεργία, απώλειες εισοδήματος και άρα και φορολογητέας ύλης...

Αυτή ήταν η συνταγή. Υποτίθεται πως το σχέδιο υλοποίησης των στόχων, όπως το αποδέχτηκε κατόπιν διαπραγματεύσεων η ελληνική κυβέρνηση, προέβλεπε δημοσιονομική εξυγίανση με συνεισφορά 50% - 50% μείωσης των δαπανών και αύξησης των εσόδων. Έναντι συνεισφοράς της μείωσης των δαπανών 75% και της αύξησης των φόρων 25% που ήθελε η τρόικα. Η αποτυχία της τρόικας συνίστατο στο ό,τι έβλεπε τις αποκλίσεις, την άρνηση υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων, τα «καραγκιοζιλίκια» με τις εφεδρείες, την «πρόοδο» των αποκρατικοποιήσεων και συνέχισε να εκταμιεύει τις δόσεις.

Ενώ μετά από δυο χρόνια χρεοκοπίας τα κόμματα για πρώτη φορά κάθονται να σχεδιάσουν ένα φορολογικό νόμο που θα στοχεύει στην μείωση των φόρων, κατέφθασε στο ΔΝΤ στα μέσα της εβδομάδας και έβαλε την όλη προσπάθεια στον «πάγο» με κάποιες προτάσεις που απέχουν από το στόχο της ελάφρυνσης της φορολογίας.

Το ΔΝΤ δεν αποτελεί θέσφατο, αν παρακολουθήσει κάποιος την πορεία του παλινδρομεί ανάλογα με το πολιτικό κλίμα στις χώρες που έχουν την μεγαλύτερη επιρροή πάνω του. Μια συνταγή με διατήρηση των φόρων και αύξησή τους σε κάποιες περιπτώσεις, μια σοβιετικού τύπου οικονομία σαν την ελληνική την διατηρεί στο «πάγο», την ωθεί βαθύτερα στην ύφεση και μοιραία στην κατάρρευση.

Η Ελλάδα αν δεν καταφέρει να αναπτυχθεί με αιχμή τον ιδιωτικό τομέα, κινδυνεύει να βυθιστεί σε μεγαλύτερη φτώχεια, να χρειαστεί αλλεπάλληλα «κουρέματα» που θα πληρώσουν οι φορολογούμενοι της Ευρώπης και τα μέλη του ΔΝΤ. Κινδυνεύει επίσης από τις κοινωνικές εντάσεις. Αυτή η συνταγή του ΔΝΤ δεν βοηθά την Ελλάδα να επανακάμψει, τον λαό της να αποκαταστήσει το βιοτικό επίπεδο και το κράτος να αποπληρώσει το χρέος του.

Τα κόμματα των πελατών

Η κυβέρνηση ΓΑΠ ούσα κυβέρνηση της παράταξης που φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη για το μεταπολιτευτικό πελατειακό και παρασιτικό μοντέλο, προκειμένου να μην θίξει το πελατειακό παρακράτος, αρκέστηκε σε οριζόντιες περικοπές και ανελέητες φοροεπιδρομές. Το αποτέλεσμα είναι πάνω από ένα εκατ. άνεργοι αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και παράλυση του δημόσιου τομέα, λόγω οριζόντιων περικοπών.

Οι τριτοκοσμικοί εγχώριοι σοσιαλιστές αδυνατούν να καταλάβουν πως η αμοιβή είναι κίνητρο και όχι επίδομα που μοιράζεται σε όλους, έστω και με δίκαιο τρόπο. Αν επιθυμούσαν ένα δημόσιο που θα αρχίσει να παράγει, θα έπρεπε να βρουν τρόπο να αμείβουν αυτούς που προσπαθούν επιτυχώς καλύτερα. Αν είχαν κλείσει τις άχρηστες δημόσιες υπηρεσίες και είχαν μειώσει τις δαπάνες, δεν θα χρειαζόταν να αυξήσουν τους φόρους και να οδηγήσουν στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Οι πελάτες του δημόσιου τομέα υποστηρίζουν πως αν μειωθεί ο αριθμός τους και οι αντίστοιχες δαπάνες θα μειωθεί αντίστοιχα και η ζήτηση και θα πληγεί η ιδιωτική οικονομία. Ένα εκατομμύριο άνεργοι από τον ιδιωτικό τομέα, σημαίνει επίσης λιγότερη ζήτηση. Επιπλέον, πριονίζοντας τον ιδιωτικό τομέα πριονίζουν το δένδρο πάνω στο οποίο κάθονται. Ο ιδιωτικός τομέας παράγει έσοδα για το δημόσιο όχι το αντίστροφο.

Η έξοδος από την κρίση της ελληνικής χρεοκοπίας προϋποθέτει μείωση των δαπανών του δημοσίου και ανασύστασή του σχεδόν εξ αρχής σε μικρότερη βάση με αξιοκρατία και αμοιβές ανάλογα με την παραγωγικότητα. Προϋποθέτει επίσης την δια ροπάλου απομάκρυνση των κομμάτων και των παρασιτικών συνδικάτων από τη δημόσια διοίκηση.

Η έξοδος από τη χρεοκοπία προϋποθέτει δραστική μείωση των δαπανών του δημοσίου σε συνδυασμό με δραστική μείωση των φόρων για όλη της κοινωνία και όχι μόνο για τις πολυεθνικές. Μόνο έτσι, οι θέσεις που θα καταργηθούν στο δημόσιο τομέα θα αντικατασταθούν με θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και ιδίως στους κλάδους που στηρίζουν τις εξαγωγές ή υποκαθιστούν τις εισαγωγές.

Στο τέλος η πραγματικότητα αυτή θα μας υποχρεώσει να κάνουμε με θεραπείες - σοκ, όπως αυτές που ακολούθησαν τις καταρρεύσεις των σοβιετικών δημοκρατιών. Το θέμα είναι αν θα προκάνουμε να διατηρήσουμε το προβάδισμα στα Βαλκάνια ή θα πεταχτούμε από το ευρώ και θα στέλνουμε μετανάστες στη Βουλγαρία.


ΠΗΓΗ: CAPITAL.GR
http://www.capital.gr/stoupas/?i=i0302012