Όλοι είμαστε «ζαλισμένοι» από τα μέτρα της νέας συμφωνίας. Και οι πολίτες και το πολιτικό σύστημα, με όσες ευθύνες κι αν το βαρύνουν. Η πλειονότητα των Ελλήνων κατανοεί ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Και είναι έτοιμη γι' αυτό να κάνει θυσίες και να αναλάβει ευθύνες, εφόσον υπάρχει δίκαιη κατανομή και δεν υπονομεύεται η «βιωσιμότητα της κοινωνίας». Γιατί από ένα σημείο και μετά τα «μέτρα» λειτουργούν εις βάρος του στόχου της εξόδου της χώρας από την κρίση. Υπονομεύουν την ανάταξη της χώρας και η σκληρή λιτότητα και η ανεξέλεγκτη ύφεση ακυρώνουν και τα «κουρέματα» και τα «δάνεια».

Η αίσθηση που υπάρχει, και σε ειδικούς οικονομικούς αναλυτές, υψηλού κύρους, αλλά και στον απλό Έλληνα πολίτη, χωρίς ειδικές γνώσεις, αλλά με τη σκληρή εμπειρία της βιοποριστικής καθημερινότητας -και αυτή η σύμπτωση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα- είναι ότι τα «μέτρα» αυτά μας σπρώχνουν, μέσω της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, σύντομα εκτός ευρώ! Σε όλα τα θέματα υπάρχει προϊστορία. Οι ευθύνες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και την τρόικα, η μη διαπραγμάτευση, η έλλειψη εθνικού σχεδιασμού και η αναξιοπιστία είναι μεγάλα ζητήματα που αφορούν τη δική μας πλευρά.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Οι εταίροι και δανειστές μας που μας επέβαλαν μια «λάθος συνταγή» που δεν μπορούσαμε να υλοποιήσουμε, με τιμωρητική διάθεση, υποτιμώντας ταυτοχρόνως την ευρωπαϊκή συστημική διάσταση του θέματος, μέσα στην οποία «παίζεται» και το «ελληνικό δράμα». Ετσι, μέσα από αυτή τη λάθος πορεία φτάσαμε στο σήμερα και τα ασφυκτικά εκβιαστικά διλήμματα. Προφανώς, είναι αδιανόητο να θέλουμε ένα μεγάλο «κούρεμα» των χρεών μας και ένα μεγάλο δάνειο για να μπορούμε να εκπληρώνουμε τις υπόλοιπες δανειακές υποχρεώσεις μας και εμείς να εξακολουθούμε να παράγουμε πρωτογενή ελλείμματα...

Άρα πρέπει να εξαφανίσουμε το έλλειμμα και να δημιουργήσουμε πρωτογενές -σιγά σιγά διευρυνόμενο- πλεόνασμα. Εδώ είναι το πρόβλημα. Με τα «μέτρα» βίαιης οριζόντιας λιτότητας που μας επιβάλλουν (δεν είναι όλα λάθος, αλλά ο συνολικός προσανατολισμός τους έχει πρόβλημα) δημιουργούν συνθήκες ανεξέλεγκτης ύφεσης μακράς διαρκείας που όχι μόνο δεν θα δημιουργήσουν συνθήκες διαμόρφωσης πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά θα υπονομεύσουν και τα οφέλη του «κουρέματος» και του «δανείου».

Το συνολικό «μέγεθος» της προσαρμογής, ο «τρόπος» και οι «χρόνοι» υλοποίησής της είναι εκτός πραγματικότητας. Οπως και η λογική τής μη εξασφάλισης στο ενδιάμεσο κανενός τύπου παραγωγικού δανεισμού της ελληνικής οικονομίας, σε συνδυασμό με ένα σοβαρό ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανάπτυξης. Πέρα από «συνωμοσιολογίες», εύκολους λαϊκισμούς και «σωτηριολογίες», αυτό είναι το πρόβλημα!


ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22791&subid=2&pubid=63614246