Οι παλαιότεροι θυμόμαστε τον όρο «υπαρκτός σοσιαλισμός», που είχε επικρατήσει πριν από την πτώση του γνωστού συστήματος. Ο όρος «υπαρκτός» είχε προστεθεί από όσους δεν πίστευαν ότι η διαχείριση από τις χώρες που είχαν κομμουνιστικά καθεστώτα είναι η πρέπουσα με βάση τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα. Τα ευρωπαϊκά κόμματα της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς διαμορφώνουν τον τελευταίο καιρό μια διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση. Η πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά, αλλά και κόμματα της Δεξιάς, δέχονται μεν την Ευρώπη, αλλά όχι αυτή που υπάρχει, ασκώντας δομική αντιπολίτευση και κριτική.

Υπάρχουν και λίγα κόμματα που διακηρύττουν την επιθυμία τους για διάλυση του συστήματος. Σε τρεις περιφερειακές εκλογές, δύο στην Ισπανία και μία στη Γερμανία, οι συντηρητικοί εν μέσω κρίσης κέρδισαν. Και στις τρεις, Ανδαλουσία, Καταλωνία και Σάαρ, οι Σοσιαλδημοκράτες είχαν για χρόνια τη διακυβέρνηση και την πρωτιά. Η κρίση δεν ωφέλησε εκλογικά την ευρωπαϊκή Αριστερά τού «ναι μεν αλλά», αλλά έδωσε πόντους στα συντηρητικά κόμματα.

Στην Ισπανία με 23% ανεργία, στα δύο προπύργια της Αριστεράς γενικότερα και ιδιαίτερα των Σοσιαλιστών, οι ψηφοφόροι προτίμησαν τη συντηρητική πρόταση από την πρόταση της Αριστεράς πέραν των Σοσιαλιστών. Στη δε Γερμανία της - ακόμη - αναπτυξιακής πορείας, τη συντηρητική πρόταση επίσης. Οι Σοσιαλιστές αν και δεύτεροι, είχαν σημαντική αύξηση. Αντίθετα, το κόμμα των παλαιών Κομμουνιστών, Η Αριστερά (Die Linke) υποχώρησε σημαντικά. Παρά το γεγονός ότι ο Οσκαρ Λαφοντέν έχει πολιτευθεί και κυβερνήσει το μικρό κρατίδιο για πολλά χρόνια. Το δε κόμμα των Φιλελευθέρων έμεινε εκτός τοπικού Κοινοβουλίου.

Τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς; Οι ψηφοφόροι της Ισπανίας, όπου για χρόνια επικρατούσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, επιβεβαίωσαν την εθνική εκλογή για στροφή προς τους συντηρητικούς. Η μη κυβερνητική Αριστερά όμως δεν κατόρθωσε να εκτοπίσει τους Σοσιαλιστές από τη δεύτερη θέση, παρά τη φθορά από την πολύχρονη διακυβέρνηση και τα μέτρα λιτότητας που συμφωνήθηκαν από τα δύο μεγάλα κόμματα. Τα κόμματα λοιπόν που επέλεξαν την ευρωπαϊκή πορεία για την αντιμετώπιση της κρίσης, ενισχύθηκαν. Οι Ισπανοί φαίνεται να θεωρούν την «υπαρκτή» Ευρώπη και τα κόμματα που την υιοθετούν ως καταφύγιο. Δεν πείστηκαν με την επαμφοτερίζουσα έως αρνητική στάση της άλλης Αριστεράς απέναντι στην Ευρώπη.

Φυσικά, οι Σοσιαλιστές προκρίνουν μια πιο χαλαρή πολιτική με έμφαση στην ανάπτυξη, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη ακρόαση της τρόικας από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με αφορμή την Ελλάδα, αλλά και τις προεκλογικές δηλώσεις του υποψήφιου για την Προεδρία της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ ή το οξύτατο άρθρο του Ζακ Ντελόρ. Που ασκεί κριτική στην «υπαρκτή» πολιτική της ευρωζώνης. Όμως, στην παρούσα φάση συμπορεύονται με τους συντηρητικούς, ελπίζοντας να ανατρέψουν τους πολιτικούς συσχετισμούς. Γιατί το πρωτεύον και γι' αυτούς είναι η διάσωση των πτωχευμένων ή απειλούμενων από πτώχευση χωρών και του ευρώ.

Ένα παρόμοιο συμπέρασμα εξάγεται και από τις εκλογές στο Σάαρ. Αν και κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης οι δημοσκοπήσεις έδειχναν αντίθεση των Γερμανών στις ευρωπαϊκές διασώσεις των χωρών του Νότου, τα κόμματα της ευρωπαϊκής πτέρυγας υπερίσχυσαν. Ακόμη και οι Πειρατές δήλωσαν ότι θα ασκήσουν εποικοδομητική αντιπολίτευση και ότι θεωρούν ως προτεραιότητα το «φρένο χρέους» στο υπερχρεωμένο κρατίδιο. Σε αυτούς οδηγήθηκε η δυσφορία των νέων και όχι στο κόμμα των Γκίζι - Λαφοντέν με το «Οχι» στη διάσωση της Ελλάδας και το «Οχι» στην «υπαρκτή» Ευρώπη. Οι δε φιλελεύθεροι, φαίνεται ότι υπήρξαν θύματα της «ναι μεν αλλά» πολιτικής τους, τόσο στο θέμα της ευρωπαϊκής προοπτικής όσο και στην πάγια υπόσχεση για λιγότερους φόρους. Αλληλένδετες προσεγγίσεις.

Οι χειμαζόμενοι πολίτες του Νότου και οι ανησυχούντες για την ευημερία τους πολίτες της Γερμανίας προτίμησαν τα κόμματα της διάσωσης του ευρώ, έστω και με τους υπαρκτούς όρους. Που για τους μεν υπερχρεωμένους συνεπάγεται την εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας. Για τους δε δανείζοντες, ανοίγματα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων σε εγγυήσεις και από την ΕΚΤ και από τον εθνικό τους προϋπολογισμό, με ορατό τον κίνδυνο πληθωρισμού ή την απώλεια των εγγυήσεων αν το σύστημα δεν λειτουργήσει.

Η Ελλάδα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά στην κρίση σε σχέση με τους άλλους. Βρίσκεται ήδη στο Μνημόνιο, δηλαδή σε στενή λιτότητα, που έχει οδηγήσει σε επιτάχυνση της ύφεσης και κατά συνέπεια στη βίαιη συρρίκνωση της μεσαίας τάξης. Θα έχει λοιπόν ενδιαφέρον για την Ευρώπη συνολικά, αλλά και για την Ελλάδα ειδικότερα, αν το ευρωπαϊκό σχέδιο συνεχίζει να θεωρείται καταφύγιο για τους χειμαζόμενους Ελληνες. Ή αν τα σχέδια της επαναστατικής αλλαγής ή του «ναι μεν αλλά» επικρατήσουν. Οπως επίσης θα είναι ενδιαφέρον να δούμε, σε περίπτωση συγκυβέρνησης, αν η κατακτημένη από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πρακτική μπορέσει να μπολιαστεί και στο σύστημα της αγέρωχης φυλής.


ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4708269