Κι αν ο κ. Παπανδρέου εξασφάλισε κάποιες πολιτικές ανάσες, ο συνταγματολόγος υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος, που κίνησε το θέμα της ψήφισης της νέας σύμβασης με αυξημένη πλειοψηφία 3/5 της Βουλής, βλέπει τις κάλπες να απομακρύνονται και τον βαθμό προσωπικού κινδύνου να αυξάνεται δραματικά.

Δυστυχώς, όμως, ένα μείζον θέμα, όπως αυτό της πολιτικής και συνταγματικής νομιμοποίησης μιας συμφωνίας, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει μετά τον εμφύλιο πόλεμο, χάνεται στις προσωπικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου του.

Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις Συνταγματικού Δικαίου για να πεισθεί κανείς πως μία τέτοια συμφωνία, που θα δεσμεύσει τη χώρα για τουλάχιστον 10 χρόνια (μέχρι το 2020, αν και είναι βέβαιο πως θα απαιτηθεί πολύ περισσότερος χρόνος) και θα υπονομεύσει την πολιτική οιασδήποτε μελλοντικής κυβέρνησης, έπρεπε να συγκεντρώσει τις ψήφους 180 βουλευτών.

Στην Ελλάδα, όμως, της ταυτοσημίας του «νομιμοφανούς» με το «ηθικό», το Σύνταγμα γίνεται κουρελόχαρτο όταν δεν συμφέρει και «Ευαγγέλιο» όταν συμφέρει.

Ο κ. Παπανδρέου επιθυμεί να απομακρύνει τη στιγμή του πολιτικού του Βατερλό -η ελπίδα, άλλωστε, πεθαίνει τελευταία-, ο κ. Βενιζέλος επιδιώκει τη συντόμευση του μαρτυρίου του, που υπονομεύει το πολιτικό του μέλλον.

Κι έτσι, όλα στροβιλίζονται γύρω από μικρόνοες, αλλά τόσο εθνικά επικίνδυνες, προσωπικές σκοπιμότητες...

ΠΗΓΗ: REAL
http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=blogitem&eid=2340&id=101905