Του Νίκου Φραντζή

Οι εποχές που ζούμε είναι εξαιρετικές και μόνο αντίστοιχης εμβέλειας επιλογές μπορεί να περιμένει κανείς αυτήν την περίοδο. Οι αποφάσεις που προέκυψαν από τη Σύνοδο Κορυφής και οι εξελίξεις που θα δρομολογήσουν έχουν σαφώς τέτοιο χαρακτήρα, αλλά δεν είναι σαφές προς ποια κατεύθυνση ωθούν την ευρωπαϊκή πορεία.

Είναι ικανές να δώσουν πειστικές απαντήσεις στην κρίση χρέους που έχει φέρει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στα πρόθυρα της διάλυσης ή πρόκειται για μια ακόμη προσπάθεια να φτιάξουμε «ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αβγά»; Το μόνο που προκύπτει χωρίς περιστροφές από τη διήμερη Σύνοδο είναι η τεκμηρίωση της απόλυτης γερμανικής κυριαρχίας, έστω και με τη μορφή του γαλλογερμανικού άξονα.

Η ελληνική πλευρά ελάχιστα περιθώρια είχε να αρθρώσει διαφορετική ή και απλώς ελάχιστα διαφοροποιημένη γνώμη απέναντι στη θέληση της απολύτου κυριάρχου του παιχνιδιού Γερμανίας. Στην πραγματικότητα η ελληνική αντιπροσωπεία είχε κάθε διάθεση να περάσει όσο περισσότερο απαρατήρητη γινόταν σε αυτή τη Σύνοδο.

Εχοντας ήδη εξασφαλίσει την εκταμίευση της 6ης δόσης, με ανοιχτές τις διαπραγματεύσεις για το κούρεμα των ομολόγων και βλέποντας με αγωνία προς την -απαραίτητη για την επιβίωσή μας- νέα δανειακή σύμβαση, η Ελλάδα το μόνο που δεν ήθελε ήταν να ξαναστρέψει τους προβολείς στο ελληνικό πρόβλημα.

Η «διάρρηξη» της Ένωσης με την απομόνωση της Βρετανίας δεν ήταν το κορυφαίο γεγονός των ημερών σε ό,τι αφορά την οικονομική διάσταση του εγχειρήματος. Η συναίνεση που πέτυχε το ηγετικό δίπολο της Ευρώπης, σε μια νομικά κατοχυρωμένη αυστηρότατη δημοσιονομική πειθαρχία, ουσιαστικά δεν διαφέρει πολύ από την πολιτική που έχει ασκηθεί έως τώρα στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Μια πολιτική που όσο καλόπιστα και αν την αντιμετωπίσει κανείς, δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει ότι όχι μόνο δεν πέτυχε έως τώρα να περιορίσει ή να ελέγξει την κρίση αλλά άφησε περιθώρια για ευρεία και ανεξέλεγκτη διάδοσή της. Ουδείς λόγος γίνεται για όσα έχουν κατά καιρούς ζητηθεί για τη θωράκιση της Ευρωζώνης έναντι των αγορών και ουδεμία αναφορά υπήρξε στα θέματα της ανάπτυξης.

Η Σύνοδος προτίμησε ουσιαστικά ως μακροπρόθεσμη πολιτική επιλογή στρατηγικής μια σιδηρά καταστολή από μια δημιουργική ανάπτυξη. Το πώς αυτή η επιλογή θα λειτουργήσει στην πράξη θα το διαπιστώσουμε σύντομα.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2105370