Του Μιχάλη Δημητρίου

Τριπλά πρώτος από χθες ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Βιαστικά, πιεστικά. Πρώτος ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Πρώτος χθες κατήγγειλε, χωρίς τις γνωστές γενικολογίες και κορδέλες, τον Γιώργο Παπανδρέου για τις βαριές ευθύνες του και τη ληξιπρόθεσμη Αρχηγία του. Επίσης πρώτος πίεσε τους όποιους άλλους φιλόδοξους υποψηφίους για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (έξι κατά τον Κ. Σκανδαλίδη, υποψήφιο πρόεδρο το 2004 αλλά μάλλον όχι τώρα), να ανοίξουν τα χαρτιά τους. Εκείνοι, όμως, παραμένουν ανεκδήλωτοι, ενώ στο παρασκήνιο έχουν αρχίσει παιχνίδια για το μοίρασμα της τράπουλας.

Για μια ακόμη φορά ρόλους οπλαρχηγών στις διάφορες ομάδες θα παίξουν τα πιο ανήσυχα στελέχη του Κινήματος. Δεν είναι οι συνδικαλιστές και οι κομματικοί λοχαγοί, αλλά οι βουλευτές που αποκαθήλωσαν πριν από ενάμιση μήνα τον Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία.

Έτσι τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες νέες επιστολές και νέες πιέσεις θα υπάρξουν από ομάδες βουλευτών, μετά τον κ. Χρυσοχοΐδη. Και λοιπόν;

Το βαθύ πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ έγκειται στο ότι οι εξελίξεις δεν αφορούν μόνο το θέμα της παραίτησης ή διαδοχής του Γιώργου Παπανδρέου. Είναι η βαθύτατη λαϊκή απογοήτευση, η αποσυσπείρωση, το 44% στο ένα τρίτο ή και τέταρτο δημοσκοπικά και (κυρίως) η πιθανότητα διάσπασης και δημιουργίας ενός παράπλευρου κόμματος.

Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δείχνει καμιά διάθεση να παραιτηθεί ή έστω να ανοίξει τις διαδικασίες διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ ή και «απλού διαλόγου».

Ελέγχει ένα ικανό μέρος του δημοσκοπικού – αμετανόητου ΠΑΣΟΚ και βασίζεται στην αδυναμία (και ατολμία έως τώρα) των οπλαρχηγών να τον αμφισβητήσουν ευθέως και με καταστατικές διαδικασίες. Οι δελφίνοι του Γιώργου είναι περισσότερο διχασμένοι σήμερα απ’ ό,τι το 2007, μετά την εκλογική ήττα. Επιπλέον δεν φαίνονται πολλοί οι πρόθυμοι (και πάντως όχι ο Ευάγγ. Βενιζέλος) να είναι ο αρχηγός μιας βέβαιης και μεγάλης ήττας σε 3–4 μήνες.

Για να μετριασθεί η ήττα αυτή με κάποια παλιννόστηση δυσαρεστημένων τον Μάρτιο ή Απρίλιο θα πρέπει το «νέο ΠΑΣΟΚ» να αποκηρύξει προεκλογικά, έντονα μάλιστα, τη διακυβέρνηση και πρωθυπουργία Γ. Παπανδρέου. Αυτά και άλλα δεδομένα μετατρέπουν σταδιακά το εσωτερικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ σε πόλεμο νεύρων, διαδικασία διχασμού με κινδύνους διάσπασης. Είτε παραμείνει ο σημερινός πρόεδρος έως τις εκλογές, επικεφαλής ενός ΠΑΣΟΚ γεμάτου πληγές, είτε εκλεγεί νέος πρόεδρος, συνένοχος και συνυπεύθυνος λίγο – πολύ της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Φυσικά οι διάφορες αντιπαλότητες σταθμίζουν τα πράγματα με τους δικούς τους υπολογισμούς και εγωισμούς και οι συμβιβασμοί από κάθε πλευρά, είτε γύρω από την παλιά ηγεσία είτε γύρω από τη νέα, μπορεί να υπάρξουν. Αυτό συνέβη το 2007 με πλήρη υποταγή της πλευράς Βενιζέλου (που σχεδόν διαλύθηκε γι’ αυτόν τον λόγο), ενώ δεν συνέβη το 2009 στον χώρο της Ν.Δ. Θα υποχωρήσει και πόσο τώρα ο Γ. Παπανδρέου; Εχει περιθώρια για διαρχία προεκλογικά; Αμφιβάλλω.

ΠΗΓΗ: ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=52642