Μάλλον μας περίσσεψε τελευταία ο πυρετός των άρρωστων εποχών και του μεσογειακού πάθους. Ο καθένας τον νόμο στα χέρια του και ομάδες με μεθόδους αυτοδικίας, βίας και ανομίας. Μέσα σε συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας μάλιστα.

Τυφλός φανατισμός λ.χ. στην παρέλαση της Ρόδου εναντίον τριών βουλευτών που είχαν καταψηφίσει το Μνημόνιο ΙΙ (οι δύο μετά διαγραφής από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ). Αντισυγκεντρώσεις, όπως τη δεκαετία του 1960, με «αντιφρονούντες», φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνο, με αιματηρές συμπλοκές σύντομα.

Μειοψηφίες «δυναμικές» που διστάζουν να τις καταγγείλουν blogs και Ρ/Τ σταθμοί εναντίον της θέλησης της πλειοψηφίας. Δείγματα αυταρχισμού της Μεταπολίτευσης, που παρασύρουν τα όποια καλά, και δεν είναι λίγα, της Μεταπολίτευσης. Ολες εκείνες τις δημοκρατικές ελευθερίες και κατακτήσεις οι οποίες σταδιακά καταργούνται ή καταπατούνται από δήθεν «οργισμένους πολίτες».

Πρόκειται για τραμπούκους της Ακρας Αριστεράς ή και της Ακρας Δεξιάς, οπαδούς της αυτοδικίας, της εύκολης σπίλωσης («προδότη» και «δωσίλογε» στον Γ. Νταλάρα), της εύκολης γενίκευσης – απαξίωσης.

Άραγε με τέτοια μυαλά, με τέτοιες μεθόδους, με τόσες ανοχές των πολλών θα βαδίσουμε στις εκλογές; Με τους μεν να αποδοκιμάζουν τους απέναντι, αλληλοσυμπλεκόμενοι τελικά με τους ανεύθυνους αφορισμούς «όλοι το ίδιο είναι» (είτε πολιτικοί και έμποροι είτε εργοδότες, γιατροί, φαρμακοποιοί), με τη γενική ισοπέδωση.

Η Μεταπολίτευση μας έμαθε ότι η σκέψη, η ιδεολογία είναι ελεύθερη, ότι κανείς δεν είναι φυσικός δικαστής – εισαγγελέας του άλλου (όπως αξίωνε με το περίστροφο η 17Ν), ότι οι Ελληνες μπορούν να συνέρχονται αόπλως και ησύχως, ότι η ελευθερία μας σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.

Έχει δικαιώματα, όσα και τα δικά μας, ο πολιτικός μας αντίπαλος. Επώνυμος και ανώνυμος.
Πολύ περισσότερο όταν ταυτίζουμε όλα τα πρόσωπα με το «σύστημα» αοριστολογούμε εύκολα και γενικολογούμε ανεύθυνα στις παρελάσεις, στις συγκεντρώσεις του άλλου, ομαδικά απέναντι σ’ έναν πολιτικό που τρώει σ’ ένα εστιατόριο ή είναι ομιλητής σε μια συγκέντρωση.

Όλα αυτά και άλλα ανάλογα των καιρών μας, οι δήθεν αποδοκιμασίες, τα γιαούρτια, τα νερά, τα αβγά, αποτελούν θλιβερές εκδηλώσεις πολιτικής υπανάπτυξης, ακύρωσης της δημοκρατίας 38 χρόνων της Μεταπολίτευσης, ανησυχητική κυριαρχία των δύο άκρων της δήθεν «τυφλής λαϊκής οργής».

Είναι επικίνδυνη αυτή η ποσότητα βίας, λεκτικής και υλικής, που συσσωρεύεται τον τελευταίο καιρό με στόχους πολιτικούς και καλλιτέχνες. Μας αρέσουν, δεν μας αρέσουν, η αξία τους αναγνωρίζεται με άλλες μεθόδους του λαού και της κοινωνίας, δημοκρατικές και αξιοκρατικές, και όχι με προπηλακισμούς δήθεν «τιμωρών».

Διπλό το καθήκον. Να σταματήσει αυτός ο κατήφορος της βίας (πριν φτάσουμε σε συγκρούσεις την προεκλογική περίοδο) και να επανεκτιμήσουμε τα οφέλη, τα πεπραγμένα της Μεταπολίτευσης του 1974. Οχι επιστροφή στην πολιτική εποχή των σπηλαίων.


ΠΗΓΗ: ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=58504