Του Μιχάλη Αγραφιώτη

Ίσως είναι το κυριότερο ερώτημα που επικρατεί στις εκάστοτε πολιτικές συζητήσεις. Είναι ικανός ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ να παρέχει ουσιαστικό πολιτικό λόγο που θα μπορούσε να ενσαρκώσει κατευθύνσεις για την επίλυση μεγάλων προβλημάτων ή θα αποτελεί ανέκαθεν μια φωνή αντιπαράθεσης και αντίδρασης σε αυτά που πραγματοποιεί η τρικομματική κυβέρνηση;

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΝ, ο ουσιαστικός πολιτικός σκελετός του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη ιστορία στα πολιτικά πράγματα του τόπου, όμως ουδέποτε τα στελέχη του δεν αντιλήφθηκαν το γεγονός ότι θα ερχόταν μια ημέρα που θα βρισκόταν δυνάμει κόμμα εξουσίας. Ο πολιτικός τους λόγος ανέκαθεν διατυπωνόταν εκ του ασφαλούς με πυρά έτοιμα προς τα κόμματα εξουσίας, όπως η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ.

Τώρα αλλάζουν τα πράγματα. Στις εκλογές του 2012 οι πολίτες ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ ως διαμαρτυρία, αντίδραση και λιγότεροι ως υποστηρικτές της ιδεολογίας του. Έπειτα, περιμένουν να καταθέσει πρόγραμμα πραγματικών όρων για την Ελληνική κοινωνία και οικονομία και να διασαφηνίσει πλήρως όταν φτάσουμε στην περίοδο των εκλογών ποια θα είναι η πολιτική του απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Γερμανία, το ΔΝΤ, τις Ηνωμένες πολιτείες και τι ακριβώς πρόκειται να εφαρμόσει ως προς την δημοσιοικονομική πολιτική, την αποπληρωμή του χρέους, την εξάλειψη του ελλείμματος και τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, με προοπτική αύξησης του βιοτικού επιπέδου.

Σ’ αυτό το σημείο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται ικανός μέχρι στιγμής και τα στελέχη του δεν επαρκούν για να ασκήσουν εξουσία. Από αυτά 5-6 έχουν την ικανότητα ισχυρού πολιτικού λόγου, διαχείρισης κρίσεων, εμπειρίας σε κοινοβουλευτικές πρακτικές και άσκησης εξουσίας με πιο έμπειρους τον κ. Δ. Παπαδημούλη και τον κ. Ι. Δραγασάκη. Οι υπόλοιποι Βουλευτές αλλά και απλά στελέχη έχουν ιδιαίτερα μεγάλο δρόμο να διανύσουν στην πολιτική για να έχουν μια σφαιρική άποψη των τρεχουσών και μη εξελίξεων.

Η έλλειψη συντονισμού, ενιαίας ιδεολογικής συγκρότησης, αποτελεσματικότητας ως προς την κατάθεση απόψεων και προτάσεων αλλά και η αντιστροφή του κλίματος για τη χώρα διεθνώς είναι από τα δύσκολα σημεία που καλείται να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί να δώσει σαφείς απαντήσεις μέχρι στιγμής. Ούτε μπορεί να δεσμευτεί πειστικά ότι θα ανταπεξέλθει όταν έλθει η ώρα της κρίσεως. Άρα, σ’ αυτό το σημείο καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει.

Και δεν μπορεί γιατί κατά βάθος δεν θέλει να κυβερνήσει. Εδώ και δεκαετίες ο βασικός πυρήνας στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είχαν συνηθίσει στην ιδέα της ελάσσονος αντιπολίτευσης και της εκ του ασφαλούς κριτικής. Τώρα προφανώς και θα μπορούσαν να διαμορφώσουν έναν προγραμματισμό που θα μπορούσε να πείσει ως προς την πολιτική και να μην ψηφίζεται μόνο από αντίδραση και αντίθεση στους κυβερνώντες. Άρα μέχρι στιγμής δεν ήθελε τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ να οργανωθεί.

Ενδεχομένως, να περιμένει να οδηγηθεί η συγκυβέρνηση σε σταδιακή κατάρρευση και να επέλθει αυτόματα στην εξουσία χωρίς να δεσμευτεί για ουσιαστικές παρεμβάσεις, παρά να παραλάβει μια κατάσταση επικαλούμενος το «δεν υπάρχει πλέον άλλη λύση».

Ο κατευνασμός των ακραίων συνιστωσών είναι ένα στοίχημα για τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Η διαχείριση καταστάσεων που ίσως έρθουν σε αντίθεση και με τα σημερινά δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι που προβληματίζει την ηγεσία γιατί μπορεί στο μέλλον να κατηγορηθεί για αναντιστοιχία λόγου και πράξεων.

Επίσης, οι ισορροπίες με στελέχη που προέρχονται από το πάλαι κραταιό ΠαΣοΚ είναι ένα θέμα για το ΣΥΡΙΖΑ. Και αν και υπάρχουν στελέχη που περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες το νέο αίμα, δεν κρύβουν την ανησυχία τους γι’ αυτούς που έχουν εκτεθεί και θέλουν να έχουν μια θέση στον Ήλιο της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως αυτό δεν σημαίνει πολιτικό κόμμα με αρχές και αξίες. Στην ουσία δεν είναι θετικό για έναν ιστορικό κομματικό φορέα, όπως ο ΣΥΝ να στηρίζεται στην αντίδραση αλλά στην δημιουργία. Θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει το ΣΥΡΙΖΑ πως δεν μπορεί να παραλάβει μια κατάσταση που έχει οικοδομηθεί σε ένα ιδιόμορφο κρατικοδίαιτο καπιταλισμό με έντονη παρέμβαση εξωγενών κέντρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θα ήθελε να διαμορφώσει μια νέα κοινωνική πραγματικότητα που δεν θα χωρούσε στα σημερινά πλαίσια με αποτέλεσμα να δημιουργούσε προβλήματα στην παραγωγική διαδικασία και στις κοινωνικές ισορροπίες. Όμως για ένα κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ οι ανατροπές πρέπει να θεωρούνται δεδομένες.

Ο επόμενος χρόνος είναι καθοριστικός για το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χρονιά συνεδρίου, διαμόρφωσης της μετά – συνιστωσών εποχής, της χαλιναγώγησης του «αριστερού ρεύματος» και διαμόρφωσης όχι αντιδραστικού λόγου αλλά καθαρά πολιτικού λόγου εξουσίας. Πόσο όμως αποφασισμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να το κατορθώσει; Οι ενθουσιώδεις που ανάμεσα τους είναι και ο κ. Τσίπρας το επιδιώκει, υπάρχουν όμως που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και ο φόβος τους κυριεύει.

Μπορεί ο κ. Αλέξης Τσίπρας να είναι ένας νέος Ανδρέας Παπανδρέου; Εύκολο στα λόγια, δύσκολο στην πράξη. Θέλει πολύ δρόμο ακόμη και υπάρχει πιθανότητα να μη φτάσει στον προορισμό…

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=514296