.png "English"){kind=small}
Για πολλούς ήταν εξαρχής μια πολιτική φαρσοκωμωδία, κατέληξε όμως να απειλεί όχι μόνο τη βιωσιμότητα του ελληνικού σχεδίου διάσωσης αλλά και τη δέσμευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι δεν θα υπάρξει ενεργοποίηση των CDSs, από αυτό το σχέδιο.Κι εν τέλει, βέβαια, απειλεί τη συναίνεση και την αλληλεγγύη της ευρωζώνης.
Ο λόγος για την απαίτηση των Φινλανδών να λάβουν εγγυήσεις προκειμένου να συμμετάσχουν (με πολύ μικρό ποσοστό) στην παροχή νέων δανείων προς τη χώρα μας.
Η κυβέρνηση της Φινλανδίας προχώρησε σε αυτήν την επιτακτική απαίτηση πιεζόμενη από το εγχώριο πολιτικό σκηνικό της - και ειδικότερα από τους «Αληθινούς Φινλανδούς».
Εν συνεχεία, το αίτημα αυτό «καλλιεργήθηκε» με τη διατύπωση της συνόδου κορυφής και εν τέλειικανοποιήθηκε, εσπευσμένως, από τον υπουργό Οικονομίας κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, προφανώς σε απόλυτη συνεννόηση και με τον πρωθυπουργό.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι ουδείς εκ των ανωτέρω φάνηκε να αντιλαμβάνεται τις πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις αυτού του αιτήματος. Κι αν στο πολιτικό επίπεδο οι προεκτάσεις είναι εύκολα προβλέψιμες με την κοινή λογική (ότι δημιουργείται προηγούμενο και άρα ενδεχόμενο επανάληψής του από άλλες χώρες), στο οικονομικό πεδίο η κατανόηση των προεκτάσεων απαιτούσε ειδικές γνώσεις που ως φαίνεται δεν είχαν οι πολυπληθείς σύμβουλοι των εμπλεκόμενων πολιτικών.
Με απλά λόγια, όπως έθιξαν και προ ημερών σε ειδικές σελίδες τους οι «Financial Times», ένα «μικρό» μέρος των ελληνικών ομολόγων, που σύμφωνα με το Bloomberg ανέρχεται σε περίπου 18 δισ. ευρώ, έχει εκδοθεί με το βρετανικό δίκαιο και συνοδεύεται από το λεγόμενο «negative pledge clause».
Που σημαίνει ότι ο εκδότης (η χώρα μας δηλαδή) έχει δεσμευτεί απέναντι στους κατόχους αυτών των ομολόγων ότι δεν θα προσφέρει σε άλλους κατόχους ελληνικού χρέους μεγαλύτερη διασφάλιση από αυτήν που έχει προσφέρει στους ίδιους (δηλαδή… καμία).
Υπό αυτήν την έννοια, εφόσον παρασχεθούν οιεσδήποτε εγγυήσεις είτε προς τη Φινλανδία είτε προς οιονδήποτε άλλον, οι κάτοχοι αυτών των ομολόγων (ιδίως αν πρόκειται να μην αποπληρωθούν στο σύνολό τους - όπως θα συμβεί στην περίπτωση του roll over) δικαιούνται να μηνύσουν το ελληνικό κράτος, ζητώντας αποζημιώσεις.
Κι αυτό το έγραψε η «Handelsblatt», σημειώνοντας μάλιστα ότι σχετική επισήμανση έγινε από «ειδικούς επί χρηματοοικονομικών θεμάτων προς τα μέλη του Eurogroup», ενώ ο ίδιος ο Γερμανός υπουργός επί των Οικονομικών κ. Schaeuble έσπευσε να δηλώσει σε συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας ότι πλέον «δεν υπάρχει στο τραπέζι συμφωνία παροχής εγγυήσεων της Ελλάδας προς τη Φινλανδία».
Εξίσου ενδιαφέρον -και επικίνδυνο- είναι ότι πιθανότατα οι κάτοχοι ορισμένων εξ αυτών των ομολόγων, εφόσον έχουν αγοράσει σχετικά δικαιώματα, θα ζητήσουν την ενεργοποίηση των CDSs, διότι, με βάση τους όρους αυτών των ομολόγων, τυχόν παροχή εγγυήσεων σε τρίτους, αν δεν λάβουν και αυτοί τις ίδιες εγγυήσεις, σημαίνει default και μάλιστα μπορεί να πυροδοτήσειαλυσίδα από default και σε άλλες κατηγορίες ελληνικών ομολόγων, σύμφωνα τουλάχιστον με ορισμένους αναλυτές!
Και βέβαια, κάτι τέτοιο θα δώσει εντελώς διαφορετική διάσταση στο θέμα της ελληνικής αθέτησης πληρωμών (default) τεχνικού χαρακτήρα και περιορισμένου διαστήματος, που τόσον καιρό προετοιμάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κάπως έτσι, ένα πολιτικό «νταλαβεράκι», που προφανώς με τις ευλογίες και την ενθάρρυνση ανυποψίαστων πολιτικών της ευρωζώνης συμφωνήθηκε μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Φινλανδίας, απειλεί τώρα όχι μόνο το σχέδιο διάσωσης της χώρας αλλά και την ίδια τη συναίνεση μεταξύ των κρατών-μελών της ευρωζώνης.
Οι Φινλανδοί δείχνουν ανυποχώρητοι (που σημαίνει ότι ίσως χρειαστεί να μη λάβουν μέρος στο ελληνικό πακέτο), ενώ προφανώς η ιδέα των εγγυήσεων αρέσει και σε άλλες πολιτικές παρατάξεις χωρών της ευρωζώνης. Οπότε, ακόμη κι αν τελικώς δεν συμμετάσχει η Φινλανδία στο σχέδιο για την Ελλάδα, η… ζημιά έχει γίνει.
Εν ολίγοις, όσοι ψάχνουν γιατί εξακολουθούμε να βλέπουμε τα spreads και τα CDSs των ελληνικών ομολόγων στα επίπεδα όπου βρίσκονταν πριν από τη σύνοδο κορυφής, έχουν έναν ακόμη παράγοντα να συμπεριλάβουν.
Υ.Γ.: Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι ακόμη και η απλή ανακοίνωση της συμφωνίας Ελλάδας - Φινλανδίας, έστω κι αν ακυρωθεί, θεωρητικά θα μπορούσε να είναι αρκετή για ένα αίτημα ενεργοποίησης των CDSs στα ομόλογα που έχουν αντίστοιχο «negative pledge clause».
Εδώ, όμως, πλέον μπαίνουμε σε πολύ εξειδικευμένα και βαθιά νομικά ύδατα…
Που σημαίνει ότι ο εκδότης (η χώρα μας δηλαδή) έχει δεσμευτεί απέναντι στους κατόχους αυτών των ομολόγων ότι δεν θα προσφέρει σε άλλους κατόχους ελληνικού χρέους μεγαλύτερη διασφάλιση από αυτήν που έχει προσφέρει στους ίδιους (δηλαδή… καμία).
Υπό αυτήν την έννοια, εφόσον παρασχεθούν οιεσδήποτε εγγυήσεις είτε προς τη Φινλανδία είτε προς οιονδήποτε άλλον, οι κάτοχοι αυτών των ομολόγων (ιδίως αν πρόκειται να μην αποπληρωθούν στο σύνολό τους - όπως θα συμβεί στην περίπτωση του roll over) δικαιούνται να μηνύσουν το ελληνικό κράτος, ζητώντας αποζημιώσεις.
Κι αυτό το έγραψε η «Handelsblatt», σημειώνοντας μάλιστα ότι σχετική επισήμανση έγινε από «ειδικούς επί χρηματοοικονομικών θεμάτων προς τα μέλη του Eurogroup», ενώ ο ίδιος ο Γερμανός υπουργός επί των Οικονομικών κ. Schaeuble έσπευσε να δηλώσει σε συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας ότι πλέον «δεν υπάρχει στο τραπέζι συμφωνία παροχής εγγυήσεων της Ελλάδας προς τη Φινλανδία».
Εξίσου ενδιαφέρον -και επικίνδυνο- είναι ότι πιθανότατα οι κάτοχοι ορισμένων εξ αυτών των ομολόγων, εφόσον έχουν αγοράσει σχετικά δικαιώματα, θα ζητήσουν την ενεργοποίηση των CDSs, διότι, με βάση τους όρους αυτών των ομολόγων, τυχόν παροχή εγγυήσεων σε τρίτους, αν δεν λάβουν και αυτοί τις ίδιες εγγυήσεις, σημαίνει default και μάλιστα μπορεί να πυροδοτήσειαλυσίδα από default και σε άλλες κατηγορίες ελληνικών ομολόγων, σύμφωνα τουλάχιστον με ορισμένους αναλυτές!
Και βέβαια, κάτι τέτοιο θα δώσει εντελώς διαφορετική διάσταση στο θέμα της ελληνικής αθέτησης πληρωμών (default) τεχνικού χαρακτήρα και περιορισμένου διαστήματος, που τόσον καιρό προετοιμάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κάπως έτσι, ένα πολιτικό «νταλαβεράκι», που προφανώς με τις ευλογίες και την ενθάρρυνση ανυποψίαστων πολιτικών της ευρωζώνης συμφωνήθηκε μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Φινλανδίας, απειλεί τώρα όχι μόνο το σχέδιο διάσωσης της χώρας αλλά και την ίδια τη συναίνεση μεταξύ των κρατών-μελών της ευρωζώνης.
Οι Φινλανδοί δείχνουν ανυποχώρητοι (που σημαίνει ότι ίσως χρειαστεί να μη λάβουν μέρος στο ελληνικό πακέτο), ενώ προφανώς η ιδέα των εγγυήσεων αρέσει και σε άλλες πολιτικές παρατάξεις χωρών της ευρωζώνης. Οπότε, ακόμη κι αν τελικώς δεν συμμετάσχει η Φινλανδία στο σχέδιο για την Ελλάδα, η… ζημιά έχει γίνει.
Εν ολίγοις, όσοι ψάχνουν γιατί εξακολουθούμε να βλέπουμε τα spreads και τα CDSs των ελληνικών ομολόγων στα επίπεδα όπου βρίσκονταν πριν από τη σύνοδο κορυφής, έχουν έναν ακόμη παράγοντα να συμπεριλάβουν.
Υ.Γ.: Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι ακόμη και η απλή ανακοίνωση της συμφωνίας Ελλάδας - Φινλανδίας, έστω κι αν ακυρωθεί, θεωρητικά θα μπορούσε να είναι αρκετή για ένα αίτημα ενεργοποίησης των CDSs στα ομόλογα που έχουν αντίστοιχο «negative pledge clause».
Εδώ, όμως, πλέον μπαίνουμε σε πολύ εξειδικευμένα και βαθιά νομικά ύδατα…
0 σχόλια