Βαδίζοντας στις εκλογές, ο ένας προφανής κίνδυνος είναι να αρχίσουν τα κόμματα να πλειοδοτούν στην ανευθυνότητα και τη φαυλότητα. Το ζήσαμε συχνά στο παρελθόν - «λεφτά υπάρχουν!»…Υπάρχει, όμως, κι ένας δεύτερος κίνδυνος, κατά τη γνώμη μου πολύ σοβαρότερος…

Να μην πουν τίποτα. Να μη σχεδιάσουν τίποτα. Να μην προτείνουν τίποτα. Και να υποταχθούν στην άποψη ότι «όλα προβλέπονται στη δανειακή σύμβαση και για τα υπόλοιπα φροντίζουν η τρόικα και το Eurogroup»!

Είναι ο κίνδυνος να αφυδατώσουμε και τελικώς να ακυρώσουμε τις εκλογές. Να συνομολογήσουμε προκαταβολικά πως «όποιος και να βγει, τα ίδια θα αναγκαστεί να κάνει». Είναι η απειλή του «υποχρεωτικού μονόδρομου», από τον οποίο δεν υπάρχει καμία δυνατότητα απόκλισης - ό,τι κι αν βγάλει η κάλπη… Θεωρώ ότι κάνουν τεράστια ζημιά στη δημοκρατία όσοι (ακόμη και καλοπροαίρετα) διατυπώνουν τέτοιες απόψεις.

Όσοι, δηλαδή, αποδέχονται ότι είναι αναπόφευκτο να επιστρέψουμε το 2013 στα εισοδήματα του 2001 (όπως προβλέπει η έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος) και καλό είναι να το κάνουμε χωρίς πολλές φασαρίες. Όσοι βολεύονται με την ιδέα ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα της οποίας τη διακυβέρνηση μπορούν να ασκούν επί της ουσίας ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ. Όσοι έχουν παραδοθεί αδιαμαρτύρητα στη λογική ότι οφείλουμε να διαλύσουμε την κοινωνία μας αν θέλουμε να σωθούμε.

Κάνουν τεράστια ζημιά διότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να παράγουν εχθρούς της δημοκρατίας. Να ενισχύουν σταθερά το ερώτημα: αν η δημοκρατία μας είναι ανήμπορη να ορίσει την πορεία του τόπου, τότε γιατί την έχουμε; Να καταργούν την πολιτική. Και τελικώς να υπονομεύουν τη δημοκρατία.

Όπως, λοιπόν, απειλούν την σταθερότητα του τόπου όσοι φαύλοι ισχυρίζονται ότι «μπορούμε να τα υποσχεθούμε όλα!», άλλο τόσο την απειλούν κι όσοι αδιαμαρτύρητα διατυμπανίζουν ότι «δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα!». Μια ασφυκτική και παραλυτική σύγκρουση ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την υποταγή. Από τη μια πλευρά, εκείνοι που έχουν την εύκολη λύση σε όλα. Από την άλλη, εκείνοι που δεν έχουν καμία λύση για τίποτα.

Λυπάμαι αλλά αυτού του τύπου η αντιπαράθεση είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να μετατρέψουμε την οικονομική κρίση σε πολιτική και την πολιτική σε πολιτειακή. Να βάλουμε, δηλαδή, τον τόπο σε ανήκουστες περιπέτειες. Διότι αν ο ελληνικός λαός υποχρεωθεί να επιλέξει μόνο μεταξύ δυο καταστροφών, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ποια θα είναι τελικά η επιλογή του. Για να είμαι δε απολύτως ειλικρινής, δεν είμαι βέβαιος ούτε καν για τη δική μου…

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4704550