Τείνω να πιστέψω πως ζούμε σε μια χώρα που κατοικείται από μαϊμούδες, από τυφλούς που βλέπουν, από ανάπηρους που περπατούν και από αγρότες που ξημεροβραδιάζονται στα μπουζούκια με τα λεφτά των κουτόφραγκων.

Θα πιστέψω πως ζω σε μια χώρα που με περιβάλλουν λαμόγια δημόσιοι υπάλληλοι που χτίζουν βίλες μοιράζοντας φραγκοδίφραγκα σε γυναίκες που γεννάνε επτά παιδιά το χρόνο.

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω παντού απατεώνες και κομπιναδόρους.

Ανοίγω την τηλεόραση και συνειδητοποιώ πως ζω στο βασίλειο της μίζας και της ρεμούλας.

Αναρωτιέμαι, μάλιστα, μήπως κι εγώ κάποια στιγμή βούτηξα το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι του δημοσίου χρήματος, μήπως ήμουν κι εγώ καλεσμένος στο εθνικό πάρτι της αρπαχτής.

Το μόνο που με καθησυχάζει είναι η αποτελεσματικότητα μιας σειράς υπουργών της κυβέρνησης που ένα μήνα πριν από τις εκλογές ανακάλυψαν πως «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».

Για τις ουρές του ρουσφετιού και της αντιπαροχής της ψήφου έξω από τα γραφεία δημάρχων και πολιτευτάδων, όμως, ούτε κουβέντα, αφού προσπαθούν να μας πείσουν πως ζούμε σε μια χώρα με πολίτες-τρωκτικά και αδέκαστους πολιτικούς.

Ίσως, μάλιστα, στα πλαίσια μιας νέας κοινωνικής πολιτικής να μας μοιράσουν και προνοιακό επίδομα ηλιθιότητας.

ΠΗΓΗ: AIMXI.GR
http://www.aixmi.gr/index.php/katisapio-proeklog/