Του Σταύρου Θεοδωράκη

Η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία έθεσε ένα ερώτημα που είναι στα χείλη όλων. «Γιατί οι αγανακτισμένοι δεν είναι στις πλατείες;». «Γιατί το κίνημα των πλατειών έχει υποχωρήσει;». Το ερώτημα θα μπορούσε να επεκταθεί: Γιατί οι φοιτητές δεν είναι στα (υπό κατάληψη) Πανεπιστήμια; Γιατί οι συγκεντρώσεις των απεργών είναι αραιές; Γιατί οι συνελεύσεις των συνδικάτων είναι αναιμικές; Γιατί κλάδοι ολόκληροι οι οποίοι πλήττονται, δεν κάνουν ούτε μια στάση εργασίας; Που είναι το τσουνάμι που ορισμένοι  δημοσιογράφοι προφήτευαν ότι θα πνίξει την κυβέρνηση (αν όχι όλο το πολιτικό σύστημα). Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω την ρεπόρτερ της ΝΕΤ που την 3η Σεπτέμβρη στην πρώτη, μετά τις διακοπές, συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» επέμενε ότι «μπορεί σήμερα να μην έχει κόσμο αλλά τις επόμενες μέρες το Σύνταγμα θα πλημυρρίζει από εκατοντάδες χιλιάδες λαού». Γιατί λοιπόν ο «λαός» δεν εισάκουσε την ρεπόρτερ της έγκυρης κυβερνητικής ΝΕΤ; Εδώ ο καθένας έχει την ερμηνεία του.

Οι Πασόκοι θα σου πουν ότι «ο κόσμος κατά βάθος κατανοεί τις προσπάθειες μας». Οι νεοδημοκράτες θα σου πουν  ότι «ο κόσμος έχει πάρει τις αποφάσεις του και περιμένει τις εκλογές». Το ΚΚΕ ότι «ο κόσμος ανασυντάσσεται και οσονούπω θα αντεπιτεθεί». Και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι «ο κόσμος έχει τρομοκρατηθεί από την αστυνομοκρατία αλλά κάποια στιγμή θα απαντήσει». Τι είναι αλήθεια λοιπόν από όλα αυτά που ισχυρίζονται για τον «κόσμο», για την κοινωνία δηλαδή, τα πολιτικά κόμματα; Ευτυχώς … τίποτα.

Ο κόσμος δεν είναι με την κυβέρνηση, δεν έχει λουφάξει, δεν ετοιμάζεται να πάρει τα βουνά και δεν περιμένει τους (γαλάζιους) μεσσίες. Για άλλη μια φορά τα κόμματα προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα, μέσα από τις στενόμυαλες «αλήθειες» τους. Η κοινωνία όμως σε αντίθεση με τους πολιτικούς μας που τα ξέρουν όλα, «δεν ξέρει». Νιώθει βέβαια τα απανωτά λάθη της κυβέρνησης αλλά «δεν ξέρει». Οσμίζεται ότι ζούμε κρίσιμες ώρες αλλά «δεν ξέρει». Βλέπει το αδιέξοδο μπροστά της αλλά «δεν ξέρει». Ακούει τις φωνές της παγκόσμιας κρίσης να την απειλούν αλλά «δεν ξέρει». Βομβαρδίζεται από «λύσεις» και «υποδείξεις» αλλά «δεν ξέρει». Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι από εσάς θα ξαφνιάζεστε που παρουσιάζω ως θετικό σύμπτωμα το ότι η κοινωνία «δεν ξέρει».  Και όμως αν πράγματι συμβαίνει αυτό και η κοινωνία όντως «δεν ξέρει», είμαστε σε καλό δρόμο. Η παραδοχή της άγνοιας είναι το καθοριστικό βήμα για να αλλάξουν τα πράγματα.

Η χώρα δεν θα έχει καμία τύχη αν συνεχίσουμε να είμαστε αγέλη. Σήμερα με τον ένα, αύριο με τον άλλο, αντιγράφοντας  λάθη και συμπεριφορές του παρελθόντος. Τα «ναι» και τα «όχι» του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΛΑΟΣ, της Ντόρας, του Κουβέλη, είναι βεβαιότητες που έχουν τελειώσει. Η λύση είναι να αναζητήσουμε ένα ένα και με προσοχή τα «ναι» τα «όχι» αλλά και τα «ίσως» της νέας εποχής. Δεν είναι εύκολο – οι δημοσιογράφοι είναι και αυτοί αγκωνάρια της παλιάς κοινωνίας – αλλά δεν έχουμε και άλλο δρόμο. Ας κραυγάσουμε, «δεν ξέρουμε» κι ας ψάξουμε μόνοι μας τις λύσεις. Χωρίς τα «εξαρτημένα αντανακλαστικά» των σκύλων του Παυλώφ. Είναι το πρώτο βήμα για να φωνάξουμε σε λίγες μέρες, σε λίγες εβδομάδες, «τώρα ξέρουμε». Και να βγούμε στους δρόμους «να το κάνουμε» (παραμερίζοντας  όλους αυτούς που πάντα ήξεραν).