Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Στο ανιστόρητο πολιτικό περιβάλλον που καταδυναστεύει τη συλλογική μας συνείδηση, η γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στις 24 Ιουλίου 1974 θα μπορούσε να αποδειχθεί ιδιαιτέρως χρήσιμη. Αν μη τι άλλο θα υπενθύμιζε στους αλλοπαρμένους από αγανάκτηση συμπατριώτες μας ότι η χούντα δεν έπεσε το ’73. Ακόμη και ο κ. Στρατούλης προχθές, σε τηλεοπτική του εμφάνιση, αναφέρθηκε στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας δηλώνοντας με αγωνιστικό στόμφο πως τέτοια μέρα τιμάμε τους νεκρούς του Πολυτεχνείου που με τον αγώνα τους έριξαν τη χούντα. Σχήμα λιτότητας που διαγράφει, ως ευκόλως εννοούμενα, το πραξικόπημα του Ιωαννίδη και παραβλέπει το ένα εκατομμύριο κόσμο που υποδέχθηκε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το βράδυ εκείνο του Ιουλίου.

Και για να θυμηθώ την προσφιλή μου συγγραφέα κυρία Ρεπούση, όταν είχα διατρέξει το περίφημο έργο της με το οποίο θα μάθαιναν Ιστορία τα παιδιά της Στ΄ Δημοτικού, δεν με είχε εντυπωσιάσει τόσο ο περιβόητος «συνωστισμός». Προσπάθησα να βρω σε ποιο σημείο και με ποιον τρόπο αναφέρεται στα γεγονότα του 1974. Το ανακάλυψα σαν το φιλέτο κάτω από τις πατάτες του γνωστού ανέκδοτου. Μια παράγραφος κάπου ανάμεσα στο Κυπριακό και στην ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Η άφιξη του Καραμανλή, το θάρρος και η πολιτική ευφυΐα με την οποία επεβλήθη στον διαλυμένο και επίβουλο κρατικό μηχανισμό, ενώ οι Τούρκοι ήσαν έτοιμοι να βγουν στο Αιγαίο, προφανώς θεωρούνται λεπτομέρειες για την προοδευτική συνείδηση που θέλει να βλέπει κόσμο μαζεμένο με ντουντούκες και πανό για να ακούσει τη φωνή της Ιστορίας.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου περίμενε να βεβαιωθεί ότι η Δημοκρατία είχε όντως αποκατασταθεί για να επιστρέψει, και το ΚΚΕ, που το νομιμοποίησε ο Καραμανλής, αναφερόταν με την ιστορική μακαριότητα που το διακρίνει σε «αλλαγή νατοϊκής φρουράς». Τι σόι συλλογικό απωθημένο είναι αυτό;

Η Προεδρία της Δημοκρατίας, με μια λιτή ανακοίνωση, απέδωσε την κατάργηση των εορτασμών στην κρίση. Δεν είναι καιρός για έξοδα, όμως ένα καφεδάκι με το απαραίτητο κουλουράκι, ως είθισται στα μνημόσυνα, δεν θα κόστιζε πια και τόσο ακριβά. Δεν χρειαζόταν καν να προσφερθεί κονιάκ. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρκέστηκε στην κατάθεση στεφάνου στο Πάρκο της Ελευθερίας, όπου και το πρώην ΕΑΤ ΕΣΑ, γνωστό περισσότερο σήμερα από το φερώνυμο εστιατόριο.

Συμφωνώ ότι η δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο είχε εκφυλισθεί - και όχι μόνο τα τελευταία χρόνια. Η πασαρέλα της Δημοκρατίας με τα λινά κοστούμια και τα νυχτερινά των κυριών, δυστυχώς, όσα κουτσομπολιά κι αν έβγαζε, ποιος μίλησε με ποιον και τα τοιαύτα, είχε κάτι από βαφτίσια σε κεφαλοχώρι. Τόση Δημοκρατία συγκεντρωμένη σε έναν κήπο καλοκαιριάτικα είναι σαν να έχεις φάει ολόκληρο κουτί με σοκολατάκια φουρέ. Ποιος δεν θυμάται τις εμφανίσεις της κ. Λιάνη ή την Αφρικανή κομμώτρια που είχε εμφανίσει ο κύριος Τσίπρας εν είδει αντιρατσιστικού γκάτζετ;

Πλην, όμως, επιμένω ότι κάποιου είδους επίσημη τελετή θα ήταν χρήσιμη. Οχι μόνον για να θυμηθούμε τι χρωστάει ο τόπος σε εκείνη την ημέρα, και στους πρωταγωνιστές της, αλλά και για να δείξει ότι η Δημοκρατία μας είναι σε θέση να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την κακοήθεια που της τρώει τις σάρκες. Διότι εικάζω ότι η τελετή λογοκρίθηκε προκειμένου να αποφευχθεί η συμμετοχή των βουλευτών της Χρυσής Αυγής.

Και είναι η αλήθεια ότι σου φέρνει ανατριχίλα πως και μόνη η παρουσία τους προκαλεί τέτοια αμηχανία στον πολιτικό κόσμο ώστε να μην τολμήσει να αποτίσει φόρο τιμής στη Δημοκρατία την οποία, υποτίθεται, υπερασπίζεται. Κάτι τέτοιες στιγμές νοσταλγείς εκείνον τον κατσούφη άνθρωπο που πρόβαλε στην πόρτα του αεροπλάνου του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/07/2013_511130