Του Δημοσθένη Δαββέτα

Η Σοσιαλδημοκρατία ως (θεωρητικά) σύνθεση κοινωνικής ευαισθησίας και κράτους δικαίου έχει σαν βάση της την «ισο-κρατική» ιδεολογία του κράτους Πρόνοιας. Ως πολιτικό σύστημα απαιτεί και αναζητά την ισορροπημένη αντιμετώπιση τριών κοινωνικών εταίρων: του νόμιμου κράτους, των αντιπροσωπευτικών και δυνατών συνδικάτων και της ομογενοποιημένης Διοίκησης.

Αυτό το μοντέλο θριάμβευε 15 χρόνια πριν από την κρίση του 1974 με κορυφαίους τους Brandt, Schmidt, Kreinsky, Palme. Οι εκλογικές όμως ήττες το 1976 (Σουηδία και Μ. Βρετανία), 1982 (Γερμανία) το έκαναν να χάσει το βηματισμό του. Μία προσπάθεια επαναφοράς του μέσω του «Τρίτου δρόμου» των Blair (Βρετανία) Schröder (Γερμανία) αποδείχτηκε πολιτική «οφθαλμαπάτη». Και αυτό γιατί η πορεία κατάρρευσης του κράτους Πρόνοιας ήταν ανεπίστρεπτη. Η πολιτική της υποχρεωτικής προαφαίρεσης χρωμάτων απέτυχε, όπως και πρόσφατα απέδειξαν οι ταραχές στην «υποδειγματική» ως τώρα Σουηδία.

Το κράτος Πρόνοιας, αυτή η «μαμά» που δίνει πάντα χρήματα στα παιδιά, και που ήταν το ιδεολογικό και ηθικό διεκδικούμενο Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς, είναι γυμνό. Ειδικά μάλιστα με τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης η σελίδα αυτή μοιάζει να γυρίζει οριστικά. Την πραγματικότητα αυτή μοιάζει να την κατανοούν καλύτερα οι χώρες του Βορρά, οι οποίες κατάφεραν να ξεπεράσουν «αναίμακτα» το πρόβλημα. Μεταρρυθμίζοντας το Δημόσιο, και αφαιρώντας του περιττά βάρη δίνοντάς τα στον ιδιωτικό τομέα, το έκαναν πιο ευκίνητο και αποδοτικό στην υπηρεσία του Πολίτη, όπως δείχνουν και οι επίσημες στατιστικές.

Η ανάπτυξη πήρε μπροστά σαν μία δημιουργική μηχανή. Πώς έγινε όμως αυτό που μοιάζει όνειρο απατηλό προς το παρόν στη χώρα μας; Πέρα από μία σειρά πρακτικές εφαρμογές και εκσυγχρονισμό των κοινωνικών μηχανών, το ουσιαστικό στοιχείο αυτής της επιτυχημένης μετάβασης βρίσκεται στο κλίμα συν-εταιρικότητας και όχι στο παραμύθι της «ταξικής πάλης». Οι φυσικές συνθήκες και η διαφορετική νοοτροπία ενδιαφέρονται για τη σύγκλιση των Πολιτών στο καλό της χώρας. Και όχι στο διαχωρισμό μίσους ή ρεβανσισμού ή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, όπως συχνά διαπιστώνουμε από συμπεριφορά Τύπου και βουλευτών στην πατρίδα μας.

Το πέρασμα από το βαρύ κράτος Πρόνοιας σε ένα κράτος πιο ευέλικτο και αποδοτικό στις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες επετεύχθη με την ισχυροποίηση του ιδιωτικού τομέα που πήρε πολλά από τα βάρη του Δημοσίου. Και αυτό έγινε δίχως να γίνει λόγος για κλοπή πλουσίων, για πάλη των τάξεων, για τόσες και τόσες λαϊκίστικες κορόνες που δεν βοηθούν καθόλου τη χώρα μας να βγει από την κρίση.

Η μετάβαση από το γέρικο κλισέ της σοσιαλδημοκρατίας στο πιο σύγχρονο της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας είναι πια γεγονός. Πρόκειται για το τέλος της Σοσιαλδημοκρατίας;

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=37611&title=%25CE%25A4%25CE%25BF%2520%25CF%2584%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582%2520%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582%2520%25CE%25A3%25CE%25BF%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582%253B