Ουδέποτε άλλοτε από το 1974 ήταν τόσο μικρή, τόσο συμπιεσμένη η προεκλογική περίοδος. Μόλις 19 ημέρες από σήμερα (που αρχίζει κανονικά) έως την κάλπη ή ορθότερα μόλις 17 ημέρες έως την Παρασκευή 4 Μαΐου. Κι όμως ουδείς διαμαρτύρεται γι’ αυτά τα ασφυκτικά όρια, τα περιοριστικά άκρα. Κανείς δεν ζήτησε περισσότερο χρόνο, ούτε καν ώς τις 13 Μαΐου.

Ελάχιστες φαίνεται να είναι οι προεκλογικές συγκεντρώσεις και ομιλίες, ανύπαρκτες οι περιοδείες των αρχηγών σε κάθε γωνιά της Ελλάδος, όπως παλαιότερα. Τέσσερα debate τηλεοπτικά, από τα οποία δύο δικομματικά, ζήτησε ο Ε. Βενιζέλος. Ζήτημα εάν γίνουν τέσσερα, είτε με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, ήδη επτά, είτε με τους Ε. Βενιζέλο και Α. Σαμαρά.

Τα άκρα, οι ακραίες περιπτώσεις κυριαρχούν στο επίπεδο της ιδεολογίας και της πολιτικής. Ουδέποτε τα άκρα της Αριστεράς και της Δεξιάς, συρρικνωμένα την τελευταία δεκαετία, διεκδίκησαν τόσο υψηλά ποσοστά ψήφων όπως σήμερα. Εννοώ όχι μόνο τους αρνητές της κοινοβουλευτικής τάξης, μ’ ανάμεσά τους το ΚΚΕ αλλά και τους αρνητές της ευρωπαϊκής ένταξης, όπως μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και βεβαίως οι κάθε είδους εξωκοινοβουλευτικοί της Ακρας Δεξιάς και της Ακρας Αριστεράς. Όλοι μαζί είτε φέρονται με νέα, αυξημένη δύναμη είτε με δυνατότητα εισόδου στη Βουλή.

Η ιδεολογία του «τυφλού αντί» δεν έχει τέλος. Το τόξο συνταγματικής – θεσμικής συναίνεσης έχει περιορισθεί – συρρικνωθεί, καθώς οι ακραίες απόψεις συνδυάζονται με ακρότητες κατά αντιπάλων. Επιστρέφουμε σε παλαιότερες εποχές όχι τόσο φανατισμού κομματικών αλλά επιθετικότητας από «αγανακτισμένους – ανένταχτους» πολίτες, η αναίδεια, το γιαούρτι, τα ιπτάμενα αντικείμενα, οι μορφές πολιτικής αλητείας.

Κυριαρχούν (και δεν καταδικάζονται απερίφραστα) συνθήματα κατά «προδοτών» πολιτικών, κατά όλων των «τριακοσίων» αδιακρίτως, η οργή μαζί με την αγένεια, η θρασύτητα με την προσβολή, ο φασισμός με τον τραμπουκισμό. Αραγε ποια βαθύτατα ψυχικά τραύματα και πλέγματα υπάρχουν πίσω από αυτές τις μορφές «διαμαρτυρίας»; Οι ακρότητες δεν περιορίζονται στις μορφές έκφρασης (σύμφωνα με τις οποίες αμφισβητούμε κάθε προσόν εντιμότητας, αλήθειας, πατριωτισμού από τους άλλους), αλλά επεκτείνονται, δυστυχώς, στον τομέα των ιδεών, στον τομέα των εθνικών κεκτημένων.

Ευρύτατη πλέον έχει γίνει, ακόμα και σε αστούς ψηφοφόρους, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, η αμφισβήτηση της παρουσίας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη, οι ακραίες λύσεις για τις υποχρεώσεις μας στα δύο Μνημόνια ή απέναντι στις Τράπεζες. Απόψεις που τρέφουν ακραίες ομαδικές συμπεριφορές σε «κινήματα πολιτών», καταλήψεις, πορείες και συγκεντρώσεις με ακρότητες σε επιδιώξεις, όπως η επιστροφή στη δραχμή, η προσωρινή αποχώρηση από Ε.Ε. και Ευρωζώνη, η μονομερής στάση πληρωμών, ο ασυλλόγιστος εκβιασμός των δανειστών.

Τα πάντα είτε μας ανήκουν ετσιθελικά είτε τα διεκδικούμε ως δικά μας, παρότι αποκτήθηκαν με παλαιά και νέα δανεικά. Παραλογισμός. Ολοι αυτοί οι παράγοντες της επιθετικότητας, της αγριάδας, του θυμού και της οργής διαμορφώνουν ένα μωσαϊκό άκρων, ακραίων θέσεων και ακροτήτων, στο οποίο μακάρι να βαστάξει αυτές τις δυόμισι, μόνο, εβδομάδες. Χωρίς να κατευθύνει τις τελικές επιλογές στις κάλπες, επειδή οι πάντες μας χρωστούν, μας εκμεταλλεύονται και μας αδικούν.

ΠΗΓΗ: ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=60756