Όποιος δεν διαισθάνεται ότι όχι μόνο η ρητορική, αλλά και η πρακτική της διεθνούς κοινότητας και ιδιαίτερα των Ευρωπαίων απέναντι στην ελληνική κρίση και την πιθανή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ έχει μεταβληθεί θεαματικά, απλώς δεν παρακολουθεί τη διαχρονική εξέλιξη του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται από την Ευρωζώνη το ενδεχόμενο αυτό σε πολιτικό και τεχνικό επίπεδο.

Έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος από τότε που το ευρωπαϊκό πολιτικό παρασκήνιο πήρε «φωτιά» από την απειλή της Ελλάδας να αποχωρήσει οικειοθελώς από το ευρώ.

Μια υπόθεση που αποκαλύφθηκε τότε, στο τέλος του πρώτου δεκαημέρου του Μαΐου του 2011, και είχε να κάνει με το σχέδιο, όπως αναφερόταν, της ελληνικής κυβέρνησης να βγάλει τη χώρα από την Ευρωζώνη, καθώς παρά το εφαρμοζόμενο για ένα χρόνο πρόγραμμα στήριξης και αναδιάρθρωσης τα πράγματα στην Ελλάδα είχαν, πάλι, στραβώσει.

Η ύπαρξη τέτοιου σχεδίου διαψεύσθηκε τότε - τόσο από την ελληνική όσο και από την ευρωπαϊκή πλευρά - αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους «τενόρους» της ευρωπαϊκής οικονομίας να σπεύσουν σε μια «μυστική» - κατ' όνομα μόνο - σύσκεψη στο Λουξεμβούργο για να αντιμετωπίσουν το θέμα. 

Συμμετείχαν τότε ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν-Κλοντ Τρισέ, ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο επίτροπος Ολι Ρεν και οι υπουργοί Οικονομικών Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας. Για πρώτη φορά τότε, από το Μάιο του 2010, που συμφωνήθηκε το μνημόνιο, οι εταίροι παραδέχθηκαν στη διάρκεια της συνάντησης ότι τα αποτελέσματα του ελληνικού προγράμματος δεν είναι εκείνα που θα καταστήσουν δυνατή την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές το 2012, όπως προέβλεπε η συμφωνία του μνημονίου.

Τότε δρομολογήθηκε η διαδικασία του δεύτερου πακέτου στήριξης που θα έλυνε τα χρηματοδοτικά ελληνικά προβλήματα τα επόμενα χρόνια, καθώς ο δρόμος προς το δανεισμό από την αγορά ήταν - και παραμένει - ερμητικά κλειστός.

Ο λόγος που γίνεται η αναφορά στον τρόπο που αντιδρούσε τότε η Ευρώπη είναι για να γίνουν συγκρίσεις με το τι συμβαίνει σήμερα, ένα χρόνο μετά. Αρκουσε τότε μια υποψία απειλής ή μια φήμη περί απειλής αποχώρησης για κινητοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών.

Καθώς έχει κυλήσει από τότε αρκετό νερό στο ποτάμι της ευρωπαϊκής κρίσης και των σχέσεων της Κομισιόν με την Ελλάδα, μια ελληνική αποχώρηση συζητιέται σήμερα ανοικτά στα ευρωπαϊκά και εθνικά κυβερνητικά γραφεία, αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ουδείς αναφέρεται στο γεγονός σαν αποτρόπαιο ενδεχόμενο, αλλά σαν μια πιθανότητα, ενώ ταυτόχρονα καταμετρώνται οι θεαματικές συνέπειες που θα υπάρξουν στην Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι σαφές βεβαίως ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι μονόδρομος. Οι αναφορές γίνονται σε πιθανότητα, όχι βεβαιότητα. Ολα εξαρτώνται από όσα θα συμβούν τις επόμενες εβδομάδες.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2179483