.png "English"){kind=small}
Η 15η Ιουνίου συμπύκνωσε μέσα στις λίγες ώρες της όσα κυοφορούσε ο προηγηθείς βαρύς χρόνος, από την ψήφιση του Μνημονίου Ι, ανησυχία, φόβο, φτώχεια, αναδίπλωση, και όσα απελευθέρωσε απότομα το ανατρεπτικό εικοσαήμερο μετά την 25η Μαΐου, με το πλήθος στις πλατείες: αγανάκτηση, οργή, αμφισβήτηση. Ήδη από τις πρώτες ώρες εμφάνισης του αγανακτισμένου πλήθους είχαμε επισημάνει: «Ο Γ. Παπανδρέου θα τελειώσει πολιτικά στον δρόμο, σύντομα, από ένα ανοργάνωτο, ανώνυμο πλήθος, που έχει ελάχιστους ή κανέναν ανθρωπολογικό δεσμό με το σύμπαν της μεταπολίτευσης και του ΠΑΣΟΚ και με το αφελές ναυάγιο του opengov».
Τρεις εβδομάδες αργότερα, σε εξαιρετικά σύντομο χρόνο, ο Γ. Παπανδρέου, με ένα ρεσιτάλ παλινωδιών, έφτασε να υποβάλει την παραίτησή του στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ζητώντας κυβέρνηση συνεργασίας, και εν συνεχεία απέσυρε την παραίτησή του και ανήγγειλε ανασχηματισμό, τον οποίο εν συνεχείαμετέθεσε, προκειμένου να απευθυνθεί στην κοινοβουλευτική του ομάδα που τον αμφισβητεί.
Ο Γ. Παπανδρέου φέρεται σαν να έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και με τον πολιτικό χρόνο. Εξ ου και η αποστροφή του προς βουλευτές: «Στηριχτείτε πάνω μου...». Προφανώς έχει χάσει και την εμπιστοσύνη του ξένου παράγοντα. Ουσιαστικά είναιτελειωμένος, με τον τρόπο που εσύρετο βασανιστικά ο Κώστας Καραμανλής τους τελευταίους μήνες της θητείας του.
Πεισμωμένος, σαν i-πρίγκηψ και όχι σαν ιστορικό πρόσωπο, ισορροπεί ασταθώς πάνω σε ένα σωρό ερειπίων: ερείπια κυβέρνησης, κόμματος, διοίκησης, οικονομίας και δυστυχώς κοινωνίας.
Στον δρόμο. Όπως διαφαίνεται τα τελευταία 24ωρα, η φιλειρηνική και ακηδεμόνευτη Πλατεία, ρευστός χώρος αυτομόρφωσης και αυτοδιάθεσης, αφού ραντίστηκε με χημικά και απώθησε τους ποικίλης προέλευσης σπάστες, ανασυγκροτήθηκε και προβάλλει πλέον ως – ισχνή, πλην ζωντανή – συμβολική εγγύηση της δημοκρατικής πίστης και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Το εύθραυστο αυτό κύτταρο, με τις αντινομίες και τα όριά του, εκφράζει, αφενός, το ένστικτο αυτοσυντήρησης του πληττόμενου πλήθους· αφετέρου, την υπεράσπιση θεμελιωδών αρχών τηςδημοκρατίας: το σύνθημα που ενώνει είναι το στοιχειώδες «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» του 1973, ενώ πυκνώνουν οι αναφορές στην αδελφοσύνη, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη.
Είναι παρηγοριά, λοιπόν, και ελπίδα για το δυσχερές μέλλον, η διεκδίκηση του παρόντος και η υπεράσπιση του πάτριου χώρου με όρους δημιουργικής, ειρηνικής συνύπαρξης ανομοίων.
Υπό μία έννοια, μάλιστα, η αλληλοανοχή και συνύπαρξη του πλήθους στο Βουλευτήριο της Πλατείας δείχνει ότι στη βάση της κοινωνίας επιχειρείται ήδη η περιλάλητη εθνική συνεννόηση, ενόσω στις κορυφές οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν τολμούν να βάλουν το κοινό καλό υπεράνω του προσωπικού συμφέροντος και των προνομίων, δεν τολμούν να δράσουν ως ιστορικά πρόσωπα. May the Force be with us.
Τρεις εβδομάδες αργότερα, σε εξαιρετικά σύντομο χρόνο, ο Γ. Παπανδρέου, με ένα ρεσιτάλ παλινωδιών, έφτασε να υποβάλει την παραίτησή του στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ζητώντας κυβέρνηση συνεργασίας, και εν συνεχεία απέσυρε την παραίτησή του και ανήγγειλε ανασχηματισμό, τον οποίο εν συνεχείαμετέθεσε, προκειμένου να απευθυνθεί στην κοινοβουλευτική του ομάδα που τον αμφισβητεί.
Ο Γ. Παπανδρέου φέρεται σαν να έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και με τον πολιτικό χρόνο. Εξ ου και η αποστροφή του προς βουλευτές: «Στηριχτείτε πάνω μου...». Προφανώς έχει χάσει και την εμπιστοσύνη του ξένου παράγοντα. Ουσιαστικά είναιτελειωμένος, με τον τρόπο που εσύρετο βασανιστικά ο Κώστας Καραμανλής τους τελευταίους μήνες της θητείας του.
Πεισμωμένος, σαν i-πρίγκηψ και όχι σαν ιστορικό πρόσωπο, ισορροπεί ασταθώς πάνω σε ένα σωρό ερειπίων: ερείπια κυβέρνησης, κόμματος, διοίκησης, οικονομίας και δυστυχώς κοινωνίας.
Στον δρόμο. Όπως διαφαίνεται τα τελευταία 24ωρα, η φιλειρηνική και ακηδεμόνευτη Πλατεία, ρευστός χώρος αυτομόρφωσης και αυτοδιάθεσης, αφού ραντίστηκε με χημικά και απώθησε τους ποικίλης προέλευσης σπάστες, ανασυγκροτήθηκε και προβάλλει πλέον ως – ισχνή, πλην ζωντανή – συμβολική εγγύηση της δημοκρατικής πίστης και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Το εύθραυστο αυτό κύτταρο, με τις αντινομίες και τα όριά του, εκφράζει, αφενός, το ένστικτο αυτοσυντήρησης του πληττόμενου πλήθους· αφετέρου, την υπεράσπιση θεμελιωδών αρχών τηςδημοκρατίας: το σύνθημα που ενώνει είναι το στοιχειώδες «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» του 1973, ενώ πυκνώνουν οι αναφορές στην αδελφοσύνη, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη.
Είναι παρηγοριά, λοιπόν, και ελπίδα για το δυσχερές μέλλον, η διεκδίκηση του παρόντος και η υπεράσπιση του πάτριου χώρου με όρους δημιουργικής, ειρηνικής συνύπαρξης ανομοίων.
Υπό μία έννοια, μάλιστα, η αλληλοανοχή και συνύπαρξη του πλήθους στο Βουλευτήριο της Πλατείας δείχνει ότι στη βάση της κοινωνίας επιχειρείται ήδη η περιλάλητη εθνική συνεννόηση, ενόσω στις κορυφές οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν τολμούν να βάλουν το κοινό καλό υπεράνω του προσωπικού συμφέροντος και των προνομίων, δεν τολμούν να δράσουν ως ιστορικά πρόσωπα. May the Force be with us.
Του Νίκου Ξυδάκη
ΠΗΓΗ: ΒΛΕΜΜΑ
0 σχόλια