.png "English"){kind=small}
Ο ευρωπαϊκός πόλεμος με τους οίκους αξιολόγησης δεν είναι καινούργια υπόθεση. Μάλιστα στη δημόσια κήρυξή του οφείλουμε να πούμε ότι ως χώρα έχουμε προτεραιότητα. Ήταν το Δεκέμβριο του 2009 που ο νεοεκλεγμένος τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, κήρυξε, από την Κοπεγχάγη όπου συμμετείχε στη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή, τον ανένδοτο αγώνα απέναντι στους αξιολογητές, λέγοντας: «Οι οίκοι αξιολόγησης, οι οποίοι δεν λογοδοτούν σε κανέναν και πουθενά, δεν μπορούν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν οικονομίες».
Δεν ήταν ο τελευταίος από τους Ευρωπαίους πολιτικούς που μίλησαν δημοσίως κατά των παντοδύναμων οίκων καθώς έχει κυλήσει πολύς χρόνος από τότε που το τραπεζικό σύστημα λειτουργούσε ανά τον κόσμο σαν «ελβετικό ρολόι» και όλοι -επενδυτές και εκδότες ομολόγων- ήταν ικανοποιημένοι με την ύπαρξη «αξιόπιστων» φορέων που πιστοποιούσαν τις τοποθετήσεις των πρώτων και τις αποτιμήσεις των δεύτερων, ώστε να υπάρχει κοινά αποδεκτή «γλώσσα» στην αγορά.
Τους τελευταίους είκοσι μήνες οι σημαντικότεροι Ευρωπαίοι πολιτικοί αλλά και οι επικεφαλής οργανισμών, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχουν σχολιάσει αρνητικά το ρόλο των αξιολογητών κάνοντας λόγο για παράγοντα αποσταθεροποίησης ολόκληρης της Ευρώπης. Ετσι η χθεσινή έκρηξη της κας Μέρκελ κατά των οίκων, με αφορμή την αρνητική στάση που φαίνεται να διαμορφώνεται από αυτούς απέναντι στο νέο σχέδιο στήριξης της Ελλάδας, δεν αποτελεί έκπληξη. Κάθε φορά που μια αξιολόγηση σφίγγει τον κλοιό, η Ευρώπη, γενικά και ειδικά, ανησυχεί, προβληματίζεται και προειδοποιεί.
Και το όλο θέμα εξελίσσεται τελικά σε ένα ιδιότυπο χορό στο βηματισμό του «ένα βήμα μπρος και δύο πίσω». Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα μπορούσε να κάνει η Ενωση για να αντιμετωπίσει τους οίκους αξιολόγησης, τους «χρησμούς» των οποίων από ό,τι φαίνεται εξακολουθούν να λαμβάνουν υπόψη τους ως αξιόπιστους όσοι διαμορφώνουν τις τιμές στην αγορά και πάνω σε αυτούς βασίζουν τις επενδυτικές τους αποφάσεις.
Το παιχνίδι απέναντι σε παρουσίες όπως αυτές δεν παίζεται μόνο σε επίπεδο θεσμικού ελέγχου ή νομοθετικού πλαισίου και η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα έπρεπε να είναι πολύ πιο σύνθετη και αποτελεσματική. Το ερώτημα που ανακύπτει όμως είναι πιο βασικό: Υπάρχει ευρωπαϊκή στρατηγική σε αυτό το πεδίο;
Του Νίκου Φραντζή
ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
0 σχόλια