.png "English"){kind=small}
Οι εθνικές ηγεσίες χαρακτηρίζονται «εθνικές» στα πλαίσια μίας ερμηνευτικής, αντιπροσωπευτικής, συνταγματικής όσο και λειτουργικής λογικής που τις θέλει να προασπίζονται «εθνικά» συμφέροντα ως εκφράσεις των ιεραρχημένων προτεραιοτήτων μίας συλλογικότητας. Αυτός είναι ο κόσμος των διακρατικών σχέσεων, ένας κόσμος σύγκρουσης και συνεργασίας.
Η ελληνική ηγεσία ενεπλάκη στις διαπραγματεύσεις για τη δημοσιονομική στήριξη της χώρας ως ουδέτερος διαχειριστής μίας πρωτοφανούς κρίσης. Μία εθνική ηγεσία δεν μπορεί εξ ορισμού να είναι ουδέτερη. Απεδείχθη κατώτερη των περιστάσεων και ανίκανη να προασπιστεί στο ελάχιστο εθνικές θέσεις. Η άνευ όρων αποδοχή των όρων που μας επεβλήθησαν ανέδειξε την ανικανότητα της ηγεσίας να διαπραγματευτεί μία βιώσιμη μετάβαση σε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο. Ο επιτήδειος ουδέτερος θεμελίωσε τη στρατηγική της χώρας στη συκοφάντηση της στα διεθνή φόρα όπου αναφανδόν και αφοριστικά ο ελληνικός λαός αξιολογήθηκε ως διεφθαρμένος και η χώρα ως Τιτανικός. Ουσιαστικά ενεργοποίησε μία διεθνή δυσφημιστική εκστρατεία που άγγιξε τα όρια του ρατσισμού παραβιάζοντας το αξίωμα αλλά και εθνική στάση που θέλει «τα εν οίκω μη εν δήμω». Απέκοψε τον ομφάλιο λώρο με την κοινωνία και το εθνικό κέντρο νομιμοποίησης, αφού προηγουμένως είχε εξαπατήσει τον εντολοδόχο της με το γνωστό «λεφτά υπάρχουν».
Η χάραξη πολιτικής αποτελεί μία διαδικασία διαμόρφωσης και επεξεργασίας προτιμήσεων αλλά και επιλογής μεταξύ εναλλακτικών προτάσεων. Στις δημοκρατίες με ανεπτυγμένη οργανωτική δομή οι αποφάσεις αυτές δεν αποτελούν προσωπικές επιλογές αλλά αποτέλεσμα θεσμικών διεργασιών. Σε μία λιγότερο ώριμη δημοκρατία όπως η Ελλάδα η εθνική στρατηγική λειτουργεί είτε ως αποτέλεσμα της δράσης «κύκλων» περί την ηγεσία ή προσωπικών αντιλήψεων που εκπαραθυρώνουν θεσμικά, λειτουργικά, οργανωτικά και επιχειρησιακά την ανάγκη στήριξης της διαχρονικότητας και θεσμικής λειτουργίας.
Αναζητούμε σήμερα εκφραστή του εθνικού συμφέροντος, αφού η ηγεσία λειτουργεί ως διεκπεραιωτής και όχι συνδιαμορφωτής των αποφάσεων που λαμβάνονται εκτός της χώρας. Αυτό το κενό εκπροσώπησης στο διεθνές γίγνεσθαι δημιουργεί ιδιαίτερα επικίνδυνες για τη δημοκρατία παρενέργειες όπως οι απειλές που δέχονται μέλη του εθνικού κοινοβουλίου. Οι ακρότητες αυτές είναι παρενέργειες του κενού ηγεσίας της χώρας σε στιγμές που διακυβεύεται, με όρους πολιτικού Ρεαλισμού, η επιβίωση της ως αυτόνομη, κυρίαρχη οντότητα μετά την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας με συνοπτικές διαδικασίες.
Η ηγεσία της χώρας παραιτήθηκε του αποκλειστικού προνομίου διακυβέρνησης που διέθετε και διεκπεραιώνει εντολές. Αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι οι Έλληνες ως συλλογικότητα δεν εκπροσωπούνται στο άναρχο και ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον. Ουσιαστικά λειτουργούμε και δρούμε σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας: μία χώρα ακέφαλη και ένας λαός χωρίς εκπροσώπους που ικανοποιούν στο ελάχιστο εθνικούς στόχους.
Επίκουρου Καθηγητή στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
ΠΗΓΗ: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
0 σχόλια