Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου κινείται σαν πολιτικό εκκρεµές µεταξύ της καταγγελίας των πολιτικών αντιπάλων του, και ιδιαίτερα του κ. Σαµαρά, και της αναζήτησης της συναίνεσης. ∆ηµιουργείται έτσι ένα γκρίζο πολιτικό σκηνικό, που απαξιώνει το πολιτικό σύστηµα στην αντίληψη των περισσότερων πολιτών και εκθέτει την Ελλάδα διεθνώς.

Βασικές προϋποθέσεις
∆εν µπορεί να υπάρξει πολιτική συναίνεση χωρίς να πληρούνται ορισµένες βασικές προϋποθέσεις. Πρώτον, πρέπει να βελτιωθεί το πολιτικό κλίµα µεταξύ των πρωταγωνιστών του δηµόσιου βίου. ∆εν είναι δυνατό να καταγγέλλει ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου τον πρόεδρο της Ν∆ κ. Σαµαρά στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Οµάδας του ΠΑΣΟΚ λίγες ώρες πριν από την προγραµµατισµένη συνάντησή τους. Εάν ο κ. Παπανδρέου επιδιώκει τη ρήξη, δεν χρειάζεται τις επικοινωνιακές ασκήσεις συναίνεσης, εφόσον δεν ξεγελούν κανέναν. Εάν υποθέσουµε ότι πιστεύει στη συναίνεση, θα πρέπει να αποφεύγει δηµόσιες παρεµβάσεις που συντηρούν ένα κλίµα έντασης.

∆εύτερον, για να περάσουµε από τη θεωρία στην πρακτική της συναίνεσης, χρειάζεται µία ελάχιστη συµφωνία για την πολιτική που εφαρµόζεται. Αυτό δεν σηµαίνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να αυτοκαταργηθε ί σε όφελος των κοµµάτων της αντιπολίτευσης, αλλά ότι πρέπει να ηγηθεί µιας προσπάθειας σύνθεσης απόψεων, που δεν θα έρχεται, βέβαια, σε αντίθεση µε τη βασική κατεύθυνση της πολιτικής της. Μέχρι σήµερα ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου δηµιουργεί την εντύπωση ότι εφαρµόζει µία πολιτική που του επιβάλλει η τρόικα και πως δεν έχει τη δυνατότητα να αναζητήσει την αναγκαία σύνθεση.

Χαρακτηριστικό το παράδειγµα της επιβολής ΦΠΑ 23% στην εστίαση, η οποία παρουσιάστηκε από το οικονοµικό επιτελείο της κυβέρνησης σαν ένα προσωρινό µέτρο, για να ανακοινωθεί στη συνέχεια ότι θα ισχύσει τουλάχιστον µέχρι το 2014.

Από τη στιγµή που η κυβέρνηση περιορίζεται σε ρόλο διερµηνέα οδηγιών της τρόικας, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κοινή αναζήτηση λύσεων και πολιτικής συναίνεσης.

Πολιτικοί ελιγµοί
Τρίτον, θα βοηθούσε στην επιδίωξη της συναίνεσης η αυτοκριτική του πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου σε σχέση µε το σηµερινό οικονοµικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό ηγέτη ο οποίος έλεγε σε όλα «όχι» στη διάρκεια της περιόδου Καραµανλή, σε στενή συνεργασία µε το σκληρό συνδικαλιστικό, συντεχνιακό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, από τον οποίο προσπαθεί τώρα να κρατήσει κάποιες αποστάσεις. Ο ίδιος διαβεβαίωνε πως «υπήρχαν τα λεφτά», ενώ όλοι ήξεραν τις δηµοσιονοµικές δυσκολίες, έχασε στην αρχή της τε τραετίας πολύτιµο χρόνο για την εφαρµογή µιας πολιτικής που θα απέ τρεπε τα χειρότερα και στη συνέχεια δεσµεύτηκε σε µία αδιέξοδη πολιτική, την οποία µάλιστα η κυβέρνησή του αδυνατεί να εφαρµόσει.

Θα µπορούσε ο κ. Παπανδρέου να είναι πιο σεµνός στην αντιµετώπιση των πολιτικών του αντιπάλων και να στηρίζει την αναζήτηση της συναίνεσης σε µία ειλικρινή αυτοκριτική. Προς το παρόν σπαταλάε ι πολύτιµο πολιτικό κεφάλαιο σε ελιγµούς τακτικής, που δεν συµβάλλουν στην κοινή αντιµετώπιση της µεγαλύτερης κρίσης της µετεµφυλιακής περιόδου. Το απόγευµα καταγγέλλει δηµόσια τον κ. Σαµαρά, το βράδυ στήνει ένα πρόχειρο σκηνικό συναίνεσης και τη νύχτα εµφανίζει τον πρόεδρο του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης απρόθυµο να στηρίξει τις, προς το παρόν άγνωστες, ελληνικές θέσεις στη διαπραγµάτευση κορυφής που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.


ΠΗΓΗ: CITYPRESS
http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=88438