Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Το τελευταίο διάστημα περισσότερο κι από την ίδια την αξιολόγηση, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα περιβόητα αντίμετρα με τα οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τα σίγουρα 3,5 δισ. ευρώ νέων μέτρων που θα προβλέπει η τελική συμφωνία. Μέτρα που αγγίζουν τους πάντες, με επιπρόσθετες περικοπές στις συντάξεις, μείωση του αφορολόγητου, παρεμβάσεις στα εργασιακά ζητήματα.

Όλα τους θέματα που παρουσιάζονταν ως απαράβατες κόκκινες γραμμές για την κυβέρνηση… κοινωνικής σωτηρίας αλλά μπρος στην σωτηρία της πρόσβασης στην εξουσία θόλωσαν και διαχύθηκαν σε τεθλασμένες γραμμές με την γνωστή… ασαφή κατεύθυνση. Παραδομένοι στις εξελίξεις επικεντρώθηκαν λοιπόν στα αντίμετρα που υποτίθεται ότι θα λειτουργήσουν αντισταθμιστικά στις όποιες εισοδηματικές επιπτώσεις υπάρξουν. Σαν καθρέφτης όπως ισχυρίστηκαν!

Καθρέφτη, καθρεφτάκι αν θεωρούνταν σχεδόν αδύνατη η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3.5% πως θα υπάρξει υπέρβαση αυτού του στόχου για να προκύψει και η δυνατότητα αντίμετρων; Αν υπολογίζουν στις μεσοπρόθεσμες ρυθμίσεις για το χρέος ώστε να μειωθεί ο αρχικός στόχος και να υπάρχει ελπίδα καλύτερων αποτελεσμάτων ας μας το πουν αλλά αυτό θα επισημοποιηθεί στο τέλος του τρέχοντος προγράμματος, το καλοκαίρι του 2018 και κανείς δεν γνωρίζει ακόμη όλες τις λεπτομέρειες αυτού που θα προταθεί.

Καθρέφτη, καθρεφτάκι με ποιο τρόπο η όποια μείωση του ΕΝΦΙΑ ή του ΦΠΑ σε επιμέρους προϊόντα και υπηρεσίες (τον οποίο οι ίδιοι ανέβασαν το 2015!) θα αποσβέσει τις μεγάλες απώλειες από την συρρίκνωση του αφορολόγητου ή την άρση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις; Η κατοχή ακινήτου ή το επίπεδο κατανάλωσης δεν είναι κοινό σε όλους άρα κάποιοι ίσως έχουν ένα μικρό όφελος, άλλοι όμως θα απομείνουν με τεράστια χασούρα.

Καθρέφτη, καθρεφτάκι πως αντισταθμίζεται η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, που δεν την ζητούν ούτε οι εργοδότες, σε μια αγορά με 23% ανεργία και σπαρμένη επενδυτικά αντικίνητρα (από το υψηλό πολιτικό ρίσκο, μέχρι την υπερφορολόγηση); Μήπως εκλιπαρώντας την Παγκόσμια Τράπεζα ως άλλη χώρα του Τρίτου Κόσμου να μας χορηγήσει κεφάλαια για να χρησιμοποιηθούν σε δράσεις για την απασχόληση. Με τέτοια ημίμετρα δεν λύνεις το πιο σημαντικό δομικό πρόβλημα και ταυτόχρονα ταπεινώνεις την πατρίδα σου διεθνώς.

Σπασμένος, θρυμματισμένος τελικά ο δημοσιονομικός καθρέφτης όπως τον ονειρεύεται η κυβέρνηση. Διάτρητος και χωρίς καμιά αξιοπιστία. Όπως και οι κατά καιρούς εξαγγελίες που αποδεικνύονταν αυταπάτες και έδιναν τη θέση τους σε ακόμη πιο σκληρές παραδοχές. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε νέα αυταπάτη και κάθε διαλυμένο καθρεφτάκι δεν σβήνει μόνο την ηχώ του κυβερνητικού παραμυθιού αλλά ματώνει με τις κοφτερές γωνίες του και την κοινωνία που οι αντοχές της έχουν εξαντληθεί προ πολλού.