Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Σχεδόν σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, – ίσως κυρίως στην πολιτική και στην οικονομία -, οι καθυστερημένες δηλώσεις αναγνώρισης παρελθόντων επιτυχιών κάποιου, έχουν την αξία τους όταν συνοδεύονται από την ειλικρινή διάθεση επισήμανσης και των δικών σου σφαλμάτων και δεν διαθέτουν μια διφορούμενη φύση ανάλογη με την περίοδο και το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται.

Ο διευθύνων σύμβουλος του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ μίλησε για τις οικονομικέ»ς εξελίξεις στην Ελλάδα και είπε διάφορα ενδιαφέροντα. Κάποιοι κράτησαν αποκλειστικά το μέρος που αναφέρεται στην διακυβέρνηση Σαμαρά. Τις ίδιες δηλώσεις είχε ξανακάνει και τον Σεπτέμβριο του 2015.

Ότι δηλαδή η οικονομία μας είχε γυρίσει σε ανάπτυξη που για το 2015 προβλέπονταν να φτάσει στο 2,7%, οι μεταρρυθμίσεις προχωρούσαν κι ότι αυτά διακόπηκαν το πρώτο εξάμηνο του 2015 από την διαπραγματευτική τακτική Τσίπρα – Βαρουφάκη. Μόνο που όπως τότε πρόσθετε ότι «πλέον η Ελλάδα είναι ξανά σε τροχιά» έτσι και σήμερα προβλέπει ότι «Η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει στις αγορές και να σταθεί ξανά στα πόδια της πριν από τη λήξη του προγράμματος» χαρακτηρίζοντας μας ως «την επόμενη ευρωπαϊκή ιστορία επιτυχίας» φυσικά αν εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις.

Κάποιοι θεωρητικά τεχνοκράτες χρησιμοποιούν μια αρκούντως πολιτική γλώσσα διατηρώντας ισορροπίες στα επιχειρήματα τους τέτοιες που επιτρέπουν στο καθένα μας να κρατά ότι τον βολεύει από το διφορούμενο μήνυμα τους. Άλλωστε αυτή την προσέγγιση του Ρέγκλινγκ η κυβέρνηση την παρουσίασε σχεδόν ως το δικό της sucess story μένοντας στις δυνητικές θετικές εξελίξεις που περιγράφει!

Από που προκύπτει η μεταρρυθμιστική σιγουριά τους; Από τις διαρκείς καθυστερήσεις και σε πιο απλές αποφάσεις; Τι ακριβώς έχει προχωρήσει στην αναδιάρθρωση της λειτουργίας του δημοσίου; Η αξιολόγηση, η κινητικότητα, ο περιορισμός αναποτελεσματικών δομών; Αστεία πράγματα! Οι ιδιωτικοποιήσεις βαλτώνουν στην αναζήτηση ευφάνταστων μεσοβέζικων λύσεων που απαξιώνουν επενδυτικά την δημόσια περιουσία. Η επιχειρηματικότητα διώκεται ως αστικό αμάρτημα. Η Παιδεία και η Υγεία δεν προσαρμόζονται στις σύγχρονες ανάγκες αλλά στραγγαλίζονται στις κυβερνητικές ιδεοληψίες.

Άλλωστε ήδη οι αισιόδοξες αναπτυξιακές προβλέψεις για φέτος έχουν θυσιαστεί στο βωμό της νέας πολύμηνης διαπραγμάτευσης εσωτερικής κατανάλωσης για το πως θα χρυσωθεί επικοινωνιακά το χάπι των επερχόμενων εισοδηματικών περικοπών και των επιπρόσθετων φορολογικών επιβαρύνσεων.

Όχι ότι αποκλείεται η στιγμιαία έξοδος στις αγορές. Μια χώρα με ανάπτυξη κάτω του 2% και τεράστια πλεονάσματα στηριγμένα στην μη αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων και μερικές λογιστικές «τακτοποιήσεις» που επιβαρύνουν τον επόμενο προϋπολογισμό, είναι πιθανό να προχωρήσει στην έκδοση ενός ομολόγου με την άμεση ή έμμεση εγγύηση της Ε.Ε. και να αφεθεί μετά στον βάλτο των συναλλαγματικών και ενεργειακών πιέσεων, των διεθνών οικονομικών και διπλωματικών εξελίξεων και μιας σειράς παραγόντων που θα την ξαναβυθίσουν σε θολά νερά.

Η διακυβέρνηση Σαμαρά και τα αναντίρρητα οικονομικά αποτελέσματα της δεν έχουν ανάγκη διφορούμενες «δικαιώσεις» τύπου Ρέγκλινγκ. Εδικά από αυτούς που εσκεμμένα υποεκτιμούσαν τις επιδόσεις του 2015 ώστε τα 800 εκ. μέτρων του email Χαρδούβελη να τους φαίνονται λίγα και να απαιτούν κάτι παραπάνω από τα διπλά. Αυτούς που δυστυχώς ευθύνεται και η δική τους αναβλητικότητα, με αφορμή την πιθανή αλλαγή κυβέρνησης λόγω της τότε Προεδρικής Εκλογής, που έμεινε η χώρα έρμαιο της πιο καταστροφικής διαπραγμάτευσης… ever!